Σεξ Χωρίς Γέλιο = Σεξ Με Γνωστό
Βουλευτή
Υπέρογκων Διαστάσεων
Πρωί Πρωτοχρονιάς. Το ζευγάρι σηκώνεται απ’το κρεβάτι μετά από εξαντλητική και απολαυστικότατη πρωινή κρεβατική άσκηση. Η κυρία τραγουδάει «Που’ναι, που’ναι το βρακί; Δεν μπορώ να το βρω, βρε συ!» σε δημοτικό ρυθμό παρόμοιο με το Ένα Νερό Κυρά Βαγγελιώ, καθώς ψάχνει το στρινγκ κάτω απ’τα παπλώματα. Προστίθονται στίχοι και οι δυο τους σκάνε στα γέλια καθώς συγυρίζονται και μπαίνουν με τη σειρά τους για μπάνιο. Το 2011 άρχισε καλά γι’αυτούς και λίγα είπα.
Η εικόνα αυτή αμφιβάλλω αν εκτυλίχθηκε έστω και μια φορά στη ζωή σας, και δεν είναι λαϊκή απαίτηση, αλλά αυτό που θα’πρέπε να είναι μέρος αν όχι κάθε ερωτικής συνεύρεσης ενός ζευγαριού έστω μια στις τόσες, είναι το γέλιο. Όχι το χαμόγελο, το γέλιο.
Το σεξ κατά την άποψή μου είναι υπερτιμημένη πράξη που στο μυαλό του καθενός καθώς μεγαλώνει περιπλέκεται με τέλειες εικόνες απείρου κάλλους ενώ βομβαρδίζεται από οπτικοακουστικές εικόνες που φωλιάζουν μέσα σε περιοδικά και ταινίες, σε διαφημιστικές ταμπέλες και μουσικά βιντεοκλίπ. Έχουμε μάθει να περιμένουμε την τέλεια πρώτη εμπειρία και την μετέπειτα πεπειραμένη διαδρομή μιας σεξουαλικής καριέρας που θα γεμίσει άλμπουμ με αναμνήσεις κομπλέ με γόβες στιλέτο, χειροπέδες με ροζ γουνάκι, μποξεράκια Calvin Klein και εσώρουχα σε γεύση φράουλας, άντε βαριά βαριά κεράσι.