Με Τρελαίνει … by Lit Maiden

Με Τρελαίνει … by Lit Maiden

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σ’έναν άνδρα που να κάνουν μια γυναίκα να τον θέλει. Κακά τα ψέματα, σήμερα οι γυναίκες έχουν μάθει να ζούνε τόσο ανεξάρτητα, που μόνο με την ιδέα πως θα πρέπει να συζήσουν μ’έναν άνδρα, βγάζουν σπυριά.

Θα με πείτε πως δεν τα λέω καλά τα πράγματα γιατί αν πιάσεις μιά τυχαία τσούπρα στον δρόμο και την ρωτήσεις ποιό είναι το όνειρο ζωής της, θα σε πει ο γάμος. Αλλά σε προκαλώ να ρωτήσεις την οποιαδήποτε γυναίκα, είτε μικρή, είτε μεγάλη και νομίζω πως οι απαντήσεις θα κυμανθούν από το <<να γίνω πλούσια>> ως το <<να πιάσω δουλειά>>. Το <<να παντρευτώ>> φιγουράρει χαμηλά πλέον στον πίνακα προτιμήσεων.

Είδα πως τώρα τελευταία, για κάποιον λόγο, κάποιοι διαβάζουν παλιό μου κείμενο αφιερωμένο στο στοιχείο Άνδρας, το οποίο βγήκε προς απάντηση σε ανάλογο κειμενάκι αμφισβητούμενης ευφυΐας και αναμφίβολα αντρικής προέλευσης πάνω στο στοιχείο Γυναίκα. Σήμερα λοιπόν είπα να φέρω μια ισορροπία στα λεγόμενα μου, μιάς και είμαι ορμονικά σε chill-out φάση και δεν έχω όρεξη να τα βάλω με το ισχυρό φύλο, γιατί πολύ απλά είναι κάποια πράγματα που με τρελαίνουν – με την καλή έννοια.

Θα με βρίσουν κάποιες που θα τα πω, θα με αποκαλέσουν προδότρα αλλά ναι, πρέπει να ομολογήσω πως τρελαίνομαι με το πόσο κτητικός είναι όταν πρόκειται για τ’αυτοκίνητο του. Τρελαίνομαι κάθε φορά που φωτίζεται το πρόσωπο του και γουρλώνουν τα μάτια του όταν σαστίζεται ή μένει ευχάριστα έκπληκτος με κάτι που κανείς ή λες. Τρελαίνομαι με την αφοσίωση του προς τους φίλους που πραγματικά αγαπά και κάνει τα πάντα να ανταποδώσει την καλοσύνη που του έκαναν αυτοί. Τρελαίνομαι με την μουρλά που διατηρεί για τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια. Τρελαίνομαι πως πέφτει χαμηλότερα απ’το επίπεδο ενός παιδιού αρκεί να νικήσει και καταθέτει τα όπλα μόνο όταν ο μικρός μπόμπιρας με τον οποίον παίζει αρχίζει τα κλάματα. Με τρελαίνει όταν ισχυρίζεται ότι είναι το ισχυρό φύλλο και προσπαθεί να πιστέψει αυτά που λέει. Με τρελαίνει όταν τρώει γρήγορα και ξεφυσώντας καμιά δεκαριά φορές παραπονιέται ότι έφαγε πολύ και ότι άλλη φορά δεν θα φάει τόσο ενώ παρακαλάει να πας να του φέρεις μιά Σουρωτή. Με τρελαίνει που σε αφήνει να περπατάς μόνη σου όταν είσαστε μαζί και δεν σε πιάνει αγκαζέ γιατί κατά τα λεγόμενά του είσαι αγιάρικη (κατάλαβε όποιος ξέρει από περιστέρια). Με τρελαίνει η απαλή ενόχληση στο μάγουλο όταν αγγίζει τα αξύριστα του γενιά 2-3 ημερών. Με τρελαίνει που σε πειράζει εκεί που ξέρει ότι σε ενοχλεί αφάνταστα. Με τρελαίνει κάθε φορά που, χαμένος, παραμιλάει όταν τον ξυπνάς απότομα από βαθύ ύπνο. Με τρελαίνει όταν μπαίνεις στο σπίτι και το πρώτο πράγμα που αισθάνεσαι είναι η κολωνία του που διαρρέει σε κάθε σου πόρο. Με τρελαίνει όταν δεν χρειάζεται να μιλάτε για να πείτε αυτά που θέλετε. Με τρελαίνει το γεγονός ότι όταν του μιλάς είναι σαν να μιλάς στον εαυτό σου. Με τρελαίνει η καμπύλη που δημιουργείται στη βάση της ράχης του. Με τρελαίνει όταν πέφτουμε για ύπνο, γυρνάει απ’την άλλη να αποκοιμηθεί και εγώ παρκάρω πάνω στην πλάτη του, αγκαλιάζοντας τον.

Ναί, είναι τρέλα. Είναι τρέλα που οι άνθρωποι δεν μπορούνε πλέον να δούνε τα μικροπράγματα που τους κάνουν ευτυχισμένους και πιανόνται από κάτι άλλα μικροπράγματα που τους ενοχλούν, τινάζοντας στον αέρα μια ωραία σχέση. Είναι τρέλα που ξεχνάνε σε μιά στιγμή όλες τις στιγμές που δεν ακούνε πυροτεχνήματα και δεν πετάνε στα ουράνια, που δεν φλεγόνται και δεν παραληρούν εκστασιασμένοι. Η αγάπη είναι θάλασσα, και σαν θάλασσα ακούγεται σταθερά και απαλά. Όταν κλείνουμε παντζούρια και παράθυρα, και δεν την ακούμε πιά, δεν πρέπει να μας ξαφνιάσει όταν ένα μπουρίνι χτυπήσει απ’το πουθενά και τα πάρει όλα σβάρνα.

Lit Maiden