19 | Φεβρουαρίου | 2011

ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΤΑΞΗ

ΚΑΙ Ο

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τους τελευταίους 2 μήνες, τα γεγονότα στην Β.Αφρική και την Μέση Ανατολή είναι καταιγιστικά. Εξεγέρσεις, διαδηλώσεις, επαναστάσεις…
Θα επικεντρωθώ περισσότερο στα γεγονότα της Αιγύπτου γιατί έχω κάποια πληροφόρηση για τα τεκτενόμενα εκεί από πρώτο χέρι.
Τί έγινε ξαφνικά και οι Αιγύπτιοι ξεσηκώθηκαν εναντίον ενός ήρωα τους? Ο Μουμπάρακ ήταν αυτός που πήρε και εξύψωσε το ηθικό όλης της Αιγύπτου με τις στρατιωτικές και διπλωματικές του νίκες , όλα αυτά τα χρόνια.
Από την άλλη, ήταν το τέλειο όργανο της παγκοσμιοποίησης και των Αμερικανών στην ευρύτερη περιοχή. Ο μοναδικός που έχει αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, ο εγγυητής σε κάθε συνομιλία μεταξύ Αράβων και Ισραηλητών. Η τέλεια μαριονέτα. Τί έγινε όμως που εξόργισε τόσο πολύ τα αφεντικά του και τον πολέμησαν με τόση μανία, μέχρι να τον ρίξουν από την ηγεσία της Αιγύπτου ?
Αυτό που μου είπαν , είναι πως στο σχεδιασμό της Νέας Τάξης για εμπλοκή σε πόλεμο με το Ιραν, ο Μουμπάρακ έλεγε ΟΧΙ και αυτή του η άρνηση είχε επιρεάσει όλους τις ηγέτες τόσο της Β.Αφρικης όσο και της Αραβικής χερσονήσου.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Αίγυπτος είναι ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα των Αμερικανικανικών μυστικών υπηρεσιών. Το σύνθημα δόθηκε από τα γεράκια της Ουάσιγκτον και οι παρακρατικοί στην Αίγυπτο δημιούργησαν το χάος. Χιλιάδες οι αθώοι νεκροί και ας μιλάνε για μερικές εκατοντάδες τα ΜΜΕ. Το ψευτοσύνθημα που έδωσαν στο λαό. ήταν ο εκδημοκρατισμός… Εδώ γελάμε !!!

Συνέχεια →

Μοναξιά και Εξάρτηση…

Κάθονται στον καναπέ αντικριστά, τα πόδια τους πλεγμένα μαζί. Αισθάνεται τον σφυγμό του στις φλέβες του, η ζεστασιά στο σημείο που τον ακουμπάει να γίνεται ένα με το δέρμα της. Δεν θέλει να κινηθεί για να μην φύγει η θερμότητα.

Είναι μαζί έξω. Μιλάνε. Τα μάτια τους ψάχνουν τα μάτια του άλλου, ψάχνουν να δούνε μέσα, ψάχνουν για κάτι όμοιο, μιά ζωντάνια, μιά ακτίδα. Η σύνδεση είναι αναπόφεκτη.

Μιλάει στο τηλέφωνο και βλέπει τον άλλον μπροστά της, μέσα από τον ήχο.

Διαβάζει το μήνυμα και φέρνει την εικόνα του να σταθεί εκεί δίπλα της. Τον βλέπει να χαμογελάει, να διασκεδάζει με αυτά που του λέει μέσα απ’τις λέξεις που εμφανίζονται στην οθόνη του κινητού.

Το χέρι του άλλου την αγγίζει ασυναίσθητα καθώς μιλάνε, έτσι, για να επιβεβαιώσει κάτι που λέει. Το χέρι σε αγγίζει, σε δένει, σε σκλαβώνει.

Μια φράουλα, κόκκινη φλόγα χιονισμένη με ζάχαρη – της την φέρνει στα χείλη της για δοκιμή.

Η θάλασσα, όλη δική τους, χαμηλό φεγγάρι να παίζει στα κύματα, άλικα, ιμπρεσιονιστικά. Οι δυό τους κολυμπάνε προς τα βαθιά, στα ζεστά νερά του κόλπου.

Η καρδιά της χοροπηδάει όταν ακούει το αμάξι του να παρκάρει μπροστά στην είσοδο. Έχει φτάσει επιτέλους.

Μιά ιστορία που μοιράζονται, ένα μυστικό, ένα όνειρο, ένα φιλί, μιά αγκαλιά, μία χαρά, μιά λύπη, έναν πόθο, μιά νοσταλγία.

Μιά θυσία που κάνουνε ο ένας για τον άλλον.

Ο άδειος χρόνος περνάει, κάνοντας τίποτα. Φεύγει κενός, και δεν ξέρουν που πάει.

Η μοναξιά ρημάζει ζωές. Η μοναξιά είναι αυτό που νιώθεις όταν δεν ζείς στιγμές σαν αυτές στον καναπέ, στην θάλασσα, το χέρι που σε αγγίζει απερίσκεπτα. Οταν βασιλεύει η μοναξιά, η ζωή είναι μιά έρημος χωρίς όαση, μιά πεδιάδα χωρίς ήλιο να την ζεστάνει, ένα φιλί που δίνεται από νεκρά χείλη, μιά άδεια κούνια σε άδεια παιδική χαρά, μιά κραυγή χωρίς ήχο.

Δεν σε θέλω δίπλα μου. Σε θέλω μέσα μου, να καλύψεις την κάθε γωνία μου, να μην υπάρχει χώρος ώστε το φρικτό πρόσωπο της μοναξιάς να μπορέσει ν’αποκτήσει υλική μορφή. Και σιχαίνομαι τον εαυτό μου, αυτή την εξάρτησή μου απο σένα.