Προειδοποιήσεις Μ.Καντάφι στην Δύση

Προειδοποιήσεις Μ.Καντάφι στην Δύση

Κουβέντες που καλό θα ήταν να ληφθούν σοβαρά υπ»όψιν από κάποιους δυτικούς είπε ο Μουαμάρ Καντάφι σε συνέντευξή του, που φιλοξενείται σε γαλλική εφημερίδα σήμερα, υποστηρίζει ότι έχει εμπλακεί σε μία μάχη κατά της τρομοκρατίας και εκφράζει την ανησυχία του από την έλλειψη συμπαράστασης από τη διεθνή κοινότητα.

«Εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι κανένας δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι μία μάχη κατά της τρομοκρατίας «, αναφέρει στη συνέντευξή του στην » Εφημερίδα της Κυριακής «, ο για πολλές δεκαετίες αυτοκράτορας της πλούσιας σε παραγωγή πετρελαίου βόρειο-αφρικανικής χώρας.

«Οι δικές μας υπηρεσίες συνεργάστηκαν με τη Δύση. Σας έχουμε βοηθήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια. Γιατί, λοιπόν, τώρα που πολεμάμε εμείς την τρομοκρατία μέσα στην ίδια μας τη χώρα, τη Λιβύη, κανένας δεν μας βοηθάει, σε αντάλλαγμα;», αναρωτιέται ο Καντάφι.

Ο Λίβυος ηγέτης, που παραχώρησε τη συνέντευξη, στο αρχηγείο του στην Τρίπολη, προειδοποίησε ότι ο ιερός πόλεμος των φανατικών Ισλαμιστών, θα επεκταθεί στη Μεσόγειο, αν η επανάσταση στη Λιβύη, ενθαρρυμένη από την επιτυχία των δημοκρατικών εξεγέρσεων, στην Αίγυπτο και την Τυνησία, στεφθεί με επιτυχία.

» Θα δείτε τον Ισλαμικό ιερό πόλεμο μπροστά σας στη Μεσόγειο «, λέει στη συνέντευξή του και τονίζει ότι «οι άνθρωποι του Μπιν Λάντεν θα επιβάλλουν την καταβολή λύτρων σε στεριά και θάλασσα.Θα επιστρέψουμε στις εποχές του Κοκκινογένη, των πειρατών, των Οθωμανών, που επέβαλαν φόρο σε κάθε πλοίο «.

Τέλος ο Καντάφι αφού υπερασπίστηκε τις επιδόσεις της διακυβέρνησής του στο εσωτερικό της Λιβύης, προειδοποίησε την Ευρώπη ότι θα αντιμετωπίσει μία πρωτοφανή εισροή λαθρομεταναστών στις ακτές της, αν τελικά οι εχθροί του τον νικήσουν.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Κρήτη: Από δω και πέρα, στο επίκεντρο των εξελίξεων

Κρήτη: Από δω και πέρα, στο επίκεντρο

των εξελίξεων

Η ελληνική κυβέρνηση αναζητά αναβαθμισμένο ρόλο στα σχέδια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για την ευρύτερη γειτονική περιοχή, με τον υπουργό Άμυνας Ε. Βενιζέλο να διακηρύττει ότι η Ελλάδα αποτελεί «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο.

Η απόσταση – σε ευθεία γραμμή – των νοτιοδυτικών ακτών της Κρήτης από τις απέναντι ακτές της Κυρηναϊκής Χερσονήσου της Λιβύης είναι μικρότερη από 270 χιλιόμετρα, ενώ η πόλη της Βεγγάζης απέχει περίπου 450 χιλιόμετρα. Ενδεικτικό των αποστάσεων είναι ότι η Βεγγάζη είναι πιο κοντά στην Κρήτη και τη Νότια Πελοπόννησο απ’ ό,τι στην ίδια την πρωτεύουσα της Λιβύης, την Τρίπολη.

Οι αεροπορικές βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας στη Δυτική Πελοπόννησο, Αραξος, Ανδραβίδα και Καλαμάτα, απέχουν από περιοχές της Λιβύης όσο και η Σικελία.

Αιώρα… by Lit Maiden

Αιώρα... by Lit Maiden

Το ζεστό αεράκι χόρευε τα κρεμόμενα σμαραγδένια μαλλιά της ιτιάς καθώς άγγιζαν τα κύματα της λίμνης. Γαλήνη. Ουρανός. Χρυσός έπεφτε ο ήλιος πάνω στον υγρό καθρέφτη, αλλά ο δικός του καθρέφτης ήταν θολός. Ξάπλωνε αναπαυτικά στην αγκαλιά της αιώρας που απαλά έτριζε με την ανάσα του ανέμου και άκουγε την μελωδία που ερχόταν απ’το σπίτι του μέσα. Ανατρίχιασε στο άκουσμα της και αναρωτιόταν πως ένα τραγούδι μπορούσε να σε προκαλέσει ρίγος.

Τι είναι η ζωή; Ένα όνειρο λένε πολλοί. Γι’αυτόν όμως ήταν ένας παρατεταμένος αναστεναγμός. Τι έβλεπε στον καθρέφτη του τώρα; Κούραση, μαύρους κύκλους κάτω από στεναχωρημένο βλέμμα. Δεν ήταν έτσι όμως πάντα. Παλιά ήταν όνειρο. Παλιά ήταν καλοκαίρι, κόκκινα μάγουλα, καρδιοχτύπι στις άκρες των δακτύλων.

Η μελωδία τον γέμιζε με κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει και αυτό τον ανησυχούσε. Η γερασμένες γραμμές στο μέτωπο του βάθαιναν με κάθε νότα που έφτανε στ’αυτιά του. Θα τον άγγιζε κάτι βαθιά μέσα του ξανά σαν αυτές τις νότες; Θα αισθανόταν την σιγουριά, την ηρεμία όπως παλιά; Είχε ζήσει και αυτό τον αποχαιρετούσε σιγά σιγά. Η αναμνήσεις αφόρητα γλυκόπικρες, και οι εικόνες τους άλλαζαν όσο πιό μακριά του έφευγαν.

Τι είχε που τον κρατούσε εδώ; Την είχε χάσει την ψυχή του πριν καιρό. Τώρα την έβλεπε μόνο σε μια ταφόπλακα, και την ομόρφυνε με άσπρους κρίνους που της πήγαινε κάθε μέρα. Ήταν τα πάντα για αυτόν. Η σκιά μέσα στο κενό που ήταν η ξεριζωμένη του καρδιά γέμιζε με το τραγούδι που επίμονα του μιλούσε απ’το σαλόνι του μέσα.

Έχεις καρδιά, του έλεγε. Είσαι ολόκληρος και όχι διαμελισμένος, ξεπεσμένος. Η ηλικία αλλάζει, η φλόγα μέσα σου όχι, επέμενε το ρεφρέν.

Αβάσταχτα ήταν τα πράγματα κάποιες μέρες όπως την σημερινή. Όλα έξω ρόδινα, όλα μέσα μαύρα. Το χαμόγελο πλατύ και ο πόνος να πηγάζει απ’τα σπλάχνα. Πότε θα ένιωθε ξανά αυτή τη σταθερή, ακλόνητη φωνή του βιολοντσέλου να κυριεύει το σώμα του, την απελευθερωτική προσευχή τον άλλων εγχόρδων να του ψιθυρίζουν ότι ζει γιατί αισθάνεται ακόμα;

Αμείλικτα έφτανε το τραγούδι στο τέλος του – εμβατήριο ηρωισμού – και αυτός σαν μουδιασμένος αιχμάλωτος ανήμπορος να αντιδράσει στον καταστροφικό χτύπο του ωρολογίου. Κυλούσε το κάθε αιματηρό λεπτό από τις φλέβες του μέσα σε αόρατη τεφροδόχο που δεν θα υμνούσε κανείς μέσα απο ποιήματα.

Τελείωσε η μελωδία, τελείωσε και η μέρα. Το βράδυ θα ήταν μεγάλο και ψυχρό. Έκλεισε τα μάτια του να ξαποστάσει.

This work by https://mysatelite.wordpress.com/ is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivs 3.0 Unported License.