Πότε θα κάνει ξαστεριά; by DareDevil

Πότε θα κάνει ξαστεριά; … by DareDevil

Κάθομαι στο μπαλκονάκι του σπιτιού και προσπαθώ να απολαύσω την μυρωδιά που αναδύεται από το φλυτζανάκι του καφέ.
Πιάνω τον εαυτό μου να έχει ξεμείνει από σκέψεις. Να έχει ξεμείνει από ιδέες και ελπίδα.
Ο ουρανός μουντός, συνεφιασμένος. Τα πουλία πετάνε χαμηλά. «Κακός οιωνός» σκέφτομαι. Οι παλιοί λένε πως όταν τα πουλιά πετάνε χαμηλά, έρχεται βροχή…

Τα γεγονότα σε παγκόσμιο επίπεδο γενικά αλλά και ειδικά στην Ελλάδα προοιωνίζουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Αλλά είναι πράγματι ανεξέλεγκτες ή μήπως είναι πλήρως ελεγχόμενες; Οι λαοί «πετάνε» χαμηλά… κακοκαιρία θα έχουμε. Τον δρόμο ίσως να τον δείχνουν οι εξεγέρσεις, των μέχρι χθες, αποχαυνωμένων και καταπιεσμένων λαών από καθεστωτικά και τυραννικά πολιτεύματα στην Β.Αφρική και την εγγύς Μέση Ανατολή. Εκεί, τα καθεστώτα πιάστηκαν στον ύπνο και αντέδρασαν σπασμωδικά, σκοτώνοντας χιλιάδες αθώων διαδηλωτών, προκειμένου να καταπνίξουν την μαζική απαίτηση για ελευθερία.
Στην «πολιτισμένη» δύση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι λεγόμενες αγορές, χρησιμοποιούνται σαν το πρώτο ανάχωμα αποχαύνωσης των λαών. Μας πιέζουν, μας φορτώνουν με χρέη, με ανασφάλεια, ανεργία, με φόβο… Μην τυχόν και σηκώσουμε κεφάλι και τους πάρει ο διάολος… Μόνο που ο διάολος, είναι το αφεντικό τους…
Πραγματικά πιστεύω, οτι η Ελλάδα από την ημέρα που έχουμε μπει σε όλους τους οργανισμούς της δύσης, αποτελεί το πεδίο κάθε λογής πειραμάτων των Νεοταξικών αφεντικών. Από τεχνικές mind control εως αντοχές σε νέα φαρμακευτικά σκευάσματα.
Ακόμα και στον πιο αδαή, είναι φανερό πως αυτό που ζούμε τα τελευταία 2 χρόνια με την επιβαλλόμενη κρίση, είναι κάτι τεχνητό. Σαν να πειραματίζονται για ακόμα μια φορά στις πλάτες μας. Μετράνε αντιδράσεις και σκέφτονται τρόπους χαλιναγώγισης. Αυτά που έρχονται, πιστεύω οτι θα είναι πρωτόγνωρα.
Ήδη ο κρατικός μηχανισμός ρίχνει τα όπλα του ένα ένα. Τρομοκρατικά χτυπήματα, δολοφονίες, απειλές… Κάτι ετοιμάζεται και δεν είναι καλό…
Και ο λαός συνεχίζει να πετάει χαμηλά….
Μια βουβή αγανάκτηση επικρατεί παντου και αυτό το αντιλαμβάνονται τα μεγάλα αφεντικά. Άλλωστε είναι παλιές καραβάνες, ξέρουν να διαβάζουν τα σημεία των καιρών…
Η ελπίδα έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό. Με όποιον και αν συζητήσεις, θα σου μιλήσει με απόγνωση, θα προσπαθήσει να πιαστεί από μια κουβέντα σου, που ποτέ δεν βγαίνει. Ένας καθημερινός αγώνας διατήρησης της αξιοπρέπειας μας που όμως βλέπουμε καθημερινά να βάλλεται από παντού. Στρατιές ανέργων, αέργων, εξαθλιωμένων δημιουργούνται…
Μην σας εξαπατά η ψεύτικη ηρεμία. Τα στρατόπεδα χτίζονται, οι στρατοί πέρνουν θέσεις μάχης, ανίερες συμμαχίες σφυριλατουνται,σχέδια επί χάρτου είναι έτοιμα.
Και πάντα εκεί, στην μέση, να πιέζεται, να χτυπιέται, να εξαθλιώνεται, ο απλός λαός. Γιατι; Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι; Γιατι δεν μας το επιτρέπουν; Τι σκατά θέλουν;
Οι λαοί δεν πιστεύω ότι θέλουν πολλά για να είναι ευτυχισμένοι… Γιατί δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε, να ευτυχίσουμε, να δημιουργήσουμε;
Και η απάντηση σε όλα αυτά ποιά είναι? Η εξέγερση; Ο πόλεμος; Το αιματοκύλισμα;
Έχω πραγματικά βαρεθεί, έχω σιχαθεί τους πάντες και τα πάντα. Όπου και να στραφώ, βλέπω αδιέξοδα. Αδιέξοδα και κραυγές…