Ο ευφυής κ. Βενιζέλος, δεν έχει διδαχθεί από την ιστορία των κοινωνιών

Επί αιώνες, υπάρχουν δύο βασικές αρχές της δημοσιονομικής επιστήμης (με ισχύ αξιωμάτων), οι οποίες πηγάζουν από την κυριαρχική ισχύ του Κράτους και τις οποίες θα πρέπει πάντα να έχουμε υπ’ όψη μας:
1) Το Κράτος έχει το (θεωρητικό) δικαίωμα να νομοθετεί και να φορολογεί απεριόριστα.
2) Το Κράτος έχει τη δύναμη να εισπράξει ακόμη και έναν εξόφθαλμα παράνομο φόρο.

Ο τρόπος που ένα Κράτος εφαρμόζει τις αρχές αυτές, προσδιορίζει τη δημοκρατικότητα της διακυβέρνησης, αλλά και το βαθμό εκσυγχρονισμού του.

Παράλληλα, σε αυτές τις δύο δημοσιονομικές αρχές βασίζεται και η πιστοληπτική ικανότητα που εμφανίζει ένα Κράτος στις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Εάν δεν ίσχυαν οι δύο αυτές αρχές, είναι αμφίβολο εάν τα Κράτη θα μπορούσαν να δανειστούν τα υπέρογκα ποσά που δανείζονται σήμερα και εάν οι κεφαλαιαγορές θα είχαν αναπτυχθεί στο σημερινό βαθμό.

Μέσα στην απελπιστική και αδιέξοδη κατάσταση που την έφερε η λανθασμένη πολιτική δύο σχεδόν ετών, η Κυβέρνηση εκμεταλλεύεται τη δύναμη που της δίνει η νομοθετική εξουσία ακόμη και πέρα από τα ανεκτά και τα παραδεκτά όρια. Με τον τρόπο αυτό, εκφράζει μία αυταρχική συμπεριφορά, περιορίζει το Κράτος δικαίου, αλλά ακόμη και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Μία άλλη θεμελιώδης κοινωνική αρχή, η οποία βασίζεται στην ιστορική εμπειρία και η οποία επίσης θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει μορφή και ισχύ αξιώματος, είναι ότι, όταν μία Κυβέρνηση (ισχύει και για τις μη δημοκρατικά εκλεγμένες) ξεφεύγει από τα ανεκτά και παραδεκτά όρια, το μέλλον δεν είναι θετικό γι’ αυτή. (Η ιστορία είναι γεμάτη από επαναστάσεις λαών ενάντια τους κυβερνήτες που φορολογούσαν άδικα. Παλαιότερα, οι λαοί έκοβαν τα κεφάλια των άδικων κυβερνητών. Σήμερα, τους στέλνουν στα σπίτια τους και τους καταδικάζουν με το ανάθεμα της ιστορίας).

Με την υπέρμετρη, άδικη και παράνομη φορολόγηση των άρθρων 29 (ειδική εισφορά αλληλεγγύης), 30 (έκτακτη εισφορά σε αντικειμενικές αξίες), 31 (τέλος επιτηδεύματος) του νόμου 3986/2011, αλλά και το “Έκτακτο Ειδικό Τέλος Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών” (τέλος ακινήτων), η κυβέρνηση ομολογεί (το ομολογεί απερίφραστα στις αιτιολογικές εκθέσεις των νόμων και των τροπολογιών που καταθέτει) ότι προσφεύγει σε όλα αυτά τα μέτρα, για να πετύχει τους οικονομικούς στόχους που έθεσε πέρυσι, ή φέτος το καλοκαίρι και για να καλύψει τις αστοχίες της πολιτικής της, την αδράνεια και τη νοοτροπία που επικρατεί στο εσωτερικό του κόμματός της.

Βασισμένη στη νομοθετική εξουσία, η πανικόβλητη Κυβέρνηση νομοθετεί στο πόδι. Νομοθετεί υπέρμετρα και άδικα. Νομοθετεί ενάντια στο Σύνταγμα. Εκδίδει υπουργικές αποφάσεις οι οποίες βρίσκονται σε απευθείας αντίθεση με τους υφιστάμενους νόμους.

Και όμως. Σύμφωνα με τη δεύτερη αρχή του δημοσιονομικού δικαίου που περιγράφουμε παραπάνω και με τη συνδρομή ενός δαιδαλώδους, χρονοβόρου και (στην πράξη) άδικου δικονομικού συστήματος, ο πολίτης, δεν έχει άλλη επιλογή από το να πάει, σαν σύγχρονος ραγιάς, να πληρώσει. Επειδή “το Κράτος έχει τη δύναμη να εισπράξει ακόμη και έναν εξόφθαλμα παράνομο φόρο”.

Σήμερα, η Κυβέρνηση, μέσα από απίστευτες νομοθετικές “ατιμίες”, όχι μόνον φορολογεί παράνομα, αλλά περιορίζει, ή ακόμη και αποκλείει τις δυνατότητες προσφυγής των πολιτών. Και αυτό το κάνει, με παράνομες και επαίσχυντες υπουργικές αποφάσεις. (Δείτε σχετικό άρθρο).

Συνιστά παρακμιακή κατάντια για έναν πολιτικό, μία Κυβέρνηση ή για ένα Κράτος, να αναγκάζουν σε μία απίστευτη (και δαπανηρή) δικαστική ταλαιπωρία τους πολίτες του Κράτους, οι οποίοι επιδιώκουν κάτι το αυτονόητο: δίκαιους φόρους, την τήρηση των “κανόνων δικαίου” και μία δίκαιη αντιμετώπιση σε μία ενδεχόμενη ένσταση ή διαφωνία προς κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις.

Σε συναντήσεις που κατά καιρούς έχω στο εξωτερικό, στα πλαίσια συνεδρίων ή συναντήσεων μεταξύ εκπροσώπων των Συλλόγων Φορολογούμενων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, προσπαθώ να εξηγήσω ότι, στην Ελλάδα, είμαστε αναγκασμένοι (ως Σύλλογος) να ακολουθήσουμε μία διαφορετική πολιτική, ακριβώς επειδή έχουμε διαφορετικά προβλήματα. Και ποιό είναι κυρίως το διαφορετικό πρόβλημα που έχουμε; Ότι εμείς, στην Ελλάδα, πρέπει να “παλέψουμε” ενάντια σε ένα Κράτος που δε μπορεί να λειτουργήσει νόμιμα! Που, επί δεκαετίες, έχει μάθει να λειτουργεί ενάντια στους ίδιους τους νόμους του!
Βεβαίως, δυσκολεύομαι να γίνω πιστευτός…

Είναι πραγματικά συγκινητική η υποδοχή των πολιτών στο νέο Σύλλογό μας, που για πρώτη φορά, με αφορμή την προσφυγή ενάντια στο “τέλος επιτηδεύματος”, βγαίνει ανοικτά προς την κοινωνία. Είναι ελπιδοφόρο να μιλώ καθημερινά με δεκάδες συμπολίτες μας και να διαπιστώνω ότι και αυτοί έχουν τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια οράματα, ή ακόμη και την ίδια οργή για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας.

Θα την αλλάξουμε την Ελλάδα. Μπορούμε. Όλοι μαζί!

http://www.forologoumenos.gr/permalink/10379.html