Σε τι κόσμο γεννήθηκα, Θεέ μου; Όλοι γύρω μου να τρέχουν μανιωδώς, παρασέρνοντας και μένα μέσα στο χειμαρρώδες άγχος τους. Ζω σήμερα, πεθαίνω αύριο και θα δω εν τέλει πως δεν είχα χρόνο να δω γιατί υπήρξα, τι πρόσφερα, τι άφησα πίσω μου.
Θα δω εν τέλει πως είχα όλο τον χρόνο να δω γιατί υπήρξα, ότι δεν πρόσφερα και ότι δεν θα αφήσω ίχνος πίσω μου.
Η προσγείωση – που για πολλούς Έλληνες δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη – ήταν άσχημη. Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλια ολονών σαν ύπουλος καρκίνος που τρέφεται από υγιή κύτταρα. Χαρά πλέον σημαίνει λήθη. Χαρά θα πει να ξεχνιέμαι μέσα από ασήμαντα ερεθίσματα που δίνουν νόημα στη ζωή μου γιατί αισθάνομαι κάτι πέρα από ραθυμία, από μια κενότητα. Χαρά θα πει να ενσωματώνομαι σε οποιονδήποτε κύκλο, οποιαδήποτε μάζα μόνο και μόνο για να νιώθω πως ανήκω κάπου, έχω συσχέτιση απόψεων, είμαι μέλος αυτής της καταραμένης κοινωνίας στην οποία, θέλω δεν θέλω, ζω.
Πότε θα αποδεχθούμε να ζούμε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας πρωτίστως, και μετά έπονται και τα υπόλοιπα; Πότε θα αντλήσουμε δύναμη από αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μας; Πότε επιτέλους θα αρχίσουμε να δίνουμε σημασία σε ότι είναι σημαντικό; Πότε θα σκεφτούμε τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο με την αξία του; Γιατί χάθηκε η καλοσύνη, από πότε αντικαταστήθηκε η ευλάβεια και η αξιοπρέπεια από τον παραλογισμό, τον εγωισμό, ο θάνατος σου η ζωή μου;
Χάσαμε τα θεμέλια μας και συμπεριφερόμαστε σαν πρωτόζωα, χωρίς μυαλό, χωρίς σχέδιο, χωρίς ανθρωπιά. Απλά είμαστε, και είμαστε αβάσταχτα κτηνώδεις.
Πριν δυο μέρες έχασε την ζωή του ο Δημήτρης Κοτσαρίδης. Αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι από σας γνωρίζετε το όνομα. Αμφιβάλλω αν κάθε φορά που ακούγατε ή διαβάζατε για αυτόν το τελευταίο 48ωρο, σκεφτήκατε ότι πίσω από τις ετικέτες που του δέσανε στο λαιμό, αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Δημήτρης που έβγαινε για ποτό με τους φίλους του πριν πέντε χρόνια, που δάκρυσε από χαρά όταν άκουσε το πρωτότοκο του να προφέρει τη λέξη <<μπαμπά>>, που απελπίστηκε όταν έμαθε ότι δεν θα ξαναγυρνούσε στη δουλειά του γιατί δεν είχε δουλειά που τον περίμενε την επομενη μέρα, και όλες τις υπόλοιπες μέρες που έμεινε άνεργος τα τελευταία τρία χρόνια.
Όλοι βλέπαμε λίγο πολύ πως θα κυλούσε αυτό το ποτάμι εδώ και μήνες. Όλοι λέγαμε πως κάποια στιγμή θα θρηνούσαμε θύματα. Όλοι περιμέναμε να πούμε «Στα’ λέγα γω».
Οι πολιτικοί το φανταζόντουσαν. Και ο Δημήτρης μάλλον το φανταζόταν. Αλλά εκεί βρίσκεται και η οριστική διαφορά ανάμεσα τους. Οι πολιτικοί τοποθέτησαν τα πιόνια στη σκακιέρα και τα άφησαν να πολεμήσουν μέχρι τελικής πτώσεως. Είναι ένοχοι, μάλλον συνένοχοι, έχοντας στήσει όλο το σκηνικό και επιτρέποντας να συνεχιστεί η κοινωνική δυσαρέσκεια, ο εθνικός αναβρασμός.
Ο Δημήτρης είναι γενναίος. Δεν λέω <<ήταν>>, επιμένω να χρησιμοποιώ τον ενεστώτα γιατί ο Δημήτρης άφησε κάτι από τον εαυτό του εδώ, έστω και αν είναι απασχολημένος αλλού τώρα. Ο Δημήτρης μας μιλάει ακόμη με την τελευταία πράξη του. Ο Δημήτρης που όλοι θέλαν να γενικεύσουν σαν οικοδόμο ή διαδηλωτή, αυτός ο Δημήτρης κατάλαβε τελικά τι ήταν σημαντικό για αυτόν, που ακριβώς έπρεπε να βρισκόταν, και για πιο λόγο ήταν εκεί. Ο Δημήτρης αποφάσισε προχθές να κάνει κάτι που θα έδινε νόημα στη ζωή του.
Δημήτρη, ηθελα να σου πω καλή συνέχεια εδώ και μια μέρα. Το ξέρω, δεν σημαίνει τίποτα για σένα τώρα αλλά ευχαριστώ. Μακάρι τώρα να βρούμε και μεις τη δύναμη να αποφασίσουμε, να καθορίσουμε το που πάμε και γιατί, να ορίσουμε τι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, οπώς φαντάζομαι το έκανες εσύ.
Lit Maiden
This work by https://mysatelite.wordpress.com/ is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivs 3.0 Unported License.
mySatellite 