Η Νύχτα της Ευρώπης πέφτει…μαύρη, κατάμαυρη…σιωπηλή.
Αγαπούσα πάντα την Αθήνα, γύριζα στην πόλη, αυτήν τη πόλη..που τόσο όλοι πρόδιδαν, με κάθε ευκαιρία…Εγώ την αγαπούσα την πόλη αυτή… διάλεξα το κέντρο της να κατοικώ.. μέσα στη σκόνη..στα σκουπίδια..τα ερείπια.
Η πόλη αυτή είχε φως… Κανένα περίλαμπρο ..τεχνητό μεγαθήριο του εξωτερικού..δεν μπορούσε να χωρέσει αυτήν τη χαραμάδα φωτός..που η Αθήνα έστελνε ευθεία στη καρδιά μου.
Μέχρι χτες… μέχρι την 11η Νοεμβρίου του 2011
Κάτι άλλαξε..κάτι σίγασε..
Η αύρα των ανθρώπων πάγωσε...Ένα σύννεφο μίσους ακολουθεί τα κεφάλια τους..και βρέχει την περίμετρο της σκιάς. Οι άλλοι είναι αόρατοι…εκείνοι που τρέχουν να περισώσουν ό,τι εύκολα..ή ανάξια συνέλεξαν.
Η δράση τους μακριά..σε οργανώσεις και γραφεία…σε υπόγεια υπουργεία…
Έξω στο σκιώδες φως..εμείς.. Τα μάτια χαμηλωμένα..στο σχήμα της θλίψης. Με χείλη σφιγμένα..
Η νύχτα της Ευρώπης..του πλανήτη το σκοτάδι..είναι εδώ.
Τα βιβλία λέγαν την αλήθεια..οι κήρυκες του τέλους..γίνανε προφήτες..και αρχηγοί βαφτίστηκαν..οι κάτοχοι του “αίσχους”.
Η τηλεόραση παραμένει σπασμένη…με το βαρύ σφυρί χωμένο αλύπητα στο σώμα της.
Οι κόρνες των αυτοκινήτων βραχνές.
Ο άνεμος..φυσά..και δεν μας παρασέρνει..ανάμεσα σε άδειες σακούλες..κι επιγραφές που ξέπεσαν, κρεμάμενες από μια μικρή πρόκα,βαράνε σαν τύμπανα ρυθμό..Μεγάλης Παρασκευής.
Τα Χριστούγεννα με περσινά..στολίδια..αποκαΐδια του 2008..
Τα χέρια με λύσσα γρατζουνάνε την άδεια τσέπη..και ματώνουν τα δαγκωμένα νύχια.
Δεν αντέχει η καρδιά να είναι σκλάβα..δεν το χωράει ο νους ..το όριο είναι τόσο στενό,που ξεχειλίζει σαν ντροπή στο ξαναμμένο αίμα.
Σε δυο μέρες η 17η Νοέμβρη…
Ήμουν παιδί..στα δεκατέσσερα..κι έχωνα στη ζέστη του μαξιλαριού ένα τρανζιστοράκι..
“Εδώ Πολυτεχνείο…” και όταν σίγησε..οργάνωσα την πρώτη μου διαμαρτυρία…άναβα ένα κερί, που έμπηγα στο σώμα ενός μήλου. Μέχρι που το μήλο σάπιζε…και μύριζε όμορφα..μαζί με το σκούρο καφέ χρώμα που αποκτούσε..πεθαίνοντας.
Το χρώμα αυτό…τώρα έχει καλύψει την Αθήνα…αλλά βρωμάει τώρα…ούτε οι μύγες το καταδέχονται…
Συμπολίτες μου,όσοι ξύπνιοι παραμένετε…μέσα από υπόγειες διαδρομές..βοηθήστε να ξαναφέρουμε το φως στην Αθήνα..στην Ελλάδα…στον κόσμο..
Είναι η ώρα..το χαστούκι αυτό να μας ξυπνήσει..να δούμε ποιοι είμαστε..από που ήρθαμε..και το
κυριότερο..να καθορίσουμε εμείς «που θα πάμε»
Αντίσταση..
Να φράξουμε με τα σώματά μας τον κατήφορο… ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ…η θλίψη αυτή δεν μας ταιριάζει.
http://www.tsantiri.gr/blog/vinteo-a-n-t-i-s-t-a-s-i-simpolites.html
mySatellite 