Από την προηγούμενη Δευτέρα πριν το πρώτο ματς του Ηρακλή (με την νέα ονομασία) ήθελα να γράψω γι’αυτά που γίνονται. Ξέρω, φαίνεται ανόητο να μιλάμε για μπάλα μπροστά στα τόσα που τραβάει ο καθένας μας, εν μέσω εθνικής προδοσίας, πολιτικής λαμογιάς, ανεργίας, αυτοκτονιών, αλλά για μένα το θέμα του Ηρακλή είναι θέμα του τόπου. Απ’την στιγμή που επιχειρείς να σβήσεις μια ιστορία δείχνοντας εύνοια σε κάποιους και όχι ισονομία σε όλους, μιλάμε για άλλη μια σαπίλα που τρώει τον πολιτισμό άρα και την πνευματική (και στη συγκεκριμένη περίπτωση) σωματική υγεία πολλών γενεών. Αφήνοντας έναν σύλλογο με εγκαταστάσεις και ακαδημίες να αφανιστεί, δεν μπορεί να θεωρηθεί τίποτα παρά μια εγκατάλειψη των παιδιών της Θεσσαλονίκης που θα’θέλαν να αθληθούν στη ξιφασκία, στο πόλο, στον στίβο, στο judo, και όχι μόνο.
Τα πράγματα έχουν ησυχάσει αρκετά μπορώ να πω. Τα blog που ασχολούνται αποκλειστικά με την ομάδα μας συνεχίζουν — άλλα για να πληροφορήσουν τον κόσμο, άλλα για να βγάλουν κέρδος, κάποια από αυτά και τα δυο. Τα αυθεντικά όμως, αυτά απ’ όπου βγαίνει ο λόγος απ’την καρδιά, που τα συντηρεί ένας, το πολύ δυο φιλαράκια που απλά αναπνέουν Ηρακλή και θέλουν να μιλήσουν για τον καημό και την τρέλα τους, σώπασαν εδώ και καιρό — και αυτό δείχνει την πραγματική αντίδραση ολονών — σωπάσαμε εδώ και καιρό.
Ποιος φταίει; Ποια είναι η αιτία; Μήπως οι αίτιοι είναι οι εντός, αυτοί που πάνε και έρχονται όποτε τους βολεύει, που παραιτούνται μέσω Twitter και Facebook γιατί αυτά είναι τα νέα επίσημα γραφεία της ομάδας; Μήπως γίναμε και μεις όλοι κατίνες, μια ωραία ομάδα κοινωνικής δικτυώσεως που ξεσπάμε στο πληκτρολόγιο;
Γιατί γράφω: Το ματς της Δευτέρας (23/1), μέρος μιας νέας αρχής, μιας ανανέωσης, μιας αναβαθμίσεως. Δεν μπόρεσα να πάω να το δω λόγω δουλειάς αλλά άκουσα τα καλά νέα — όχι ότι χάσαμε, ήμασταν πάντα συνηθισμένοι στο να χάνουμε, μπορούσαμε πάντα να δεχτούμε ήττα αρκεί να έπαιζε καλά η ομάδα. Όχι, τα νέα ήταν άλλα, ότι η ομάδα με την οποία συγχωνευτήκαμε δεν έδειξε σημάδια ότι θα πάει μακριά. Αλλά δεν θέλω να εστιάσω την προσοχή μου σ’αυτό.
Δεν πήγα γήπεδο. Δεν πήγα γήπεδο άρα ανήκω σε κείνη την κατηγορία ατόμων που αξίζουν να τουφεκιστούν. Δεν είμαι οπαδός γιατί δεν άφησα τη δουλειά μου να ακολουθήσω την ομάδα. Αν επίσης έλεγα ότι έχω πρόβλημα με την ιδέα ότι θα πατήσω το πόδι μου μέσα σε εκείνο το στάδιο, θα με αποκαλούσαν μισητό εχθρό. Αν έλεγα δε πως η κάθαρση του Ηρακλή δεν έχει αρχίσει ακόμη, θα ήμουν προδότης.
Που θέλω να φτάσω …… τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ την διαμάχη ανάμεσα σε ιδεαλιστές οπαδούς και απλούς οπαδούς (αυτούς που ακολουθάνε την ομάδα βρέξει-χιονίσει). Και τι διαβάζω/ακούω;
Οπαδική στάση 1: Όπου πας μαζί σου θα’μαι, εγώ πάω να δω τον Ηρακλή, φέρε μου πίσω τις Κυριακές …. και δεν θέλω να ακούσω άλλες μαλακίες γιατί όποιος δεν λέει αυτά που λέω δεν είναι Ηρακλής.
Στάση 2: Εγώ δεν πάω στο γήπεδο για τον X, Ψ λόγο ….. Οι άλλοι αποκαλούν τέτοιον τύπο καναπεδάκια
Στάση 3: Μόνο εμείς, η ΑΘ 10, κανείς άλλος δεν αγαπάει την ομάδα σαν εμάς.
Στάση 4: Η ΑΕΠ Ηρακλής δεν είναι Ηρακλής. Ξεφτίλα είναι που άλλαξε όνομα, κτλ … σε αυτό το σημείο ξεκινάει και ένα μικρό μάθημα ιστορίας.
Στάση 5: Η ΑΕΠ Ηρακλής θα καταστρέψει τον Ηρακλή (και εδώ αναφέρεται η επίμαχη ερώτηση, γιατί το άρθρο που κατέγραφε τους όρους της συμφωνίας για την συγχώνευση των 2 ομάδων εξαφανίστηκε από το Blue Arena λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του στις 20/1/2011;).
Στάση 6: κανείς δεν κυνηγάει τους ενοχους που έφεραν τον Ηρακλή σ’αυτή την κατάσταση, το όνομα του ρουφιάνου λέγανε θα’διναν στη δημοσιότητα πριν χρόνια και μετά μας βγήκε και ο Τάκης βρώμικος.
Στάση 7: Το πρόβλημα είναι τα χρήματα. Όλοι πρέπει να στηρίξουμε την ομάδα αλλιώς να μη μιλάει κανείς.
Στάση 8: Μας λένε να έρθουμε να ψηφίσουμε για τη συγχώνευση αλλά πρέπει να πληρώσουμε και συνδρομή. Γιατί να μην είναι ο καθένας που έχει πάρει διαρκείας αυτόματα μέλος και του ΓΣ; Μπορούμε εν μέσω κρίσης να δώσουμε και άλλα χρήματα όταν άλλοι είναι άνεργοι, άλλοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα χαράτσια, κτλ; Μήπως τελικά θέλουν κάποιοι ο Ηρακλής να είναι ο Ηρακλής των λίγων;
Αυτές είναι οι στάσεις που έχω δει κατά κόρων να κρατάει ο καθένας απέναντι στα τεκταινόμενα (πριν το ματς της Δευτέρας επαναλαμβάνω) και εν ολίγοις ….. βαρέθηκα. Όχι, μάλλον σιχάθηκα. Όλοι κατηγορούν τον καθένα δεξιά και αριστερά και όλοι νομίζουν ότι μόνο αυτοί έχουν δίκιο. Το Ηρακλιδόμετρο έχει βγει όπως στον τόπο μας βγήκε τώρα τελευταία το Ελλινόμετρο — ποιος είναι πιο Έλληνας; Αυτός που κατεβαίνει στην πλατεία να διαμαρτυρηθεί ή αυτός που θα κάτσει σπίτι να προσέχει τα παιδιά του;
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν σκέφτεται το τι κάνουμε, γιατί κανείς δεν έχει μακροχρόνιο σχέδιο. Εντάξει, ανεβήκαμε πάλι Superleague, μετά τι; Θα τα βάλουμε πάλι μ’αυτούς που δεν παραπέμφθηκαν ποτέ; Θα δώσουμε λεφτά να χτίσουμε ομάδα για να έρθει μετά η κυβέρνηση και η ΕΠΟ να τα τρώνε πάλι σε πρόστιμα και νοίκια; Θα ταΐζουμε καλά καλά για να συντηρούμε ένα στάδιο αντί να αποκτήσουμε παίκτες, να επενδύσουμε σε δικιά μας έδρα, σε υποδομές, ακαδημίες (γιατί σαν να παρατράβηξε το θέμα κρεατομηχανή για την εγχώρια λέρα — βρίσκουμε ταλέντα για να τα κρατάμε ή να τα στέλνουμε στο εξωτερικό, όχι να τα δίνουμε στο ΠΟΚ).
Όλοι ξέρουμε ότι κάποιοι θέλουν να βάλουν τα νύχια τους στα οικόπεδα μας. Όλοι διαβάσαμε κείμενο που το ανέφερε και πατήσαμε και το Like, αλλά δεν δίνουμε δεκάρα σε καθημερινή βάση. Το μόνο που μας καίει είναι τι βρισίδια θα φάνε τα ξαδέρφια μας, οι φίλοι μας, είτε είναι Παοκτσήδες, είτε Αρειανοί, είτε ότι άλλη ομάδα υποστηρίζουν γιατί δεν παίζουμε πια στην A’, γιατί χάσαμε το τάδε ματς, γιατί, όπως μας αρέσει να λέμε, διασύρεται η ομάδα (που διασύρονταν εδώ και χρόνια με τα λαμόγια, αλλά μόνο τώρα στη Δ’ και στη Γ’ έφτασε στο λεξιλόγιο μας ο διασυρμός).
Επίλογος: α) τέρμα οι καβγάδες, οι λογομαχίες. Όλοι έχουν δίκιο. Και αυτοί που δεν αντέχουν την ιδέα ενός Ηρακλή Ποντίων, και αυτοί που δεν μπορούν να ζουν χωρίς το Κυριακάτικο ματς τους, και αυτοί που βρίζουν Ξενίδη και Σία που υπέγραψαν το ενοικιαστήριο για το Καύτα και αρνούνται να δώσουν φράγκο σε ΕΠΟ-ΟΠΑΠ-διοίκηση του σταδίου μετά από το χορό τον εφετείων, τις γελοιότητες με αποφάσεις που αλλάζουν στη στιγμή, με προσκλητήρια προς Πιλάβιο να εμφανιστεί σε Δίκες της Δευτέρας όπου δεν ρωτάει κανείς επίμαχες ερωτήσεις και δεν απαντάει κανείς σε ότι δεν τον βολεύει.
β) καθαρίστε την ομάδα μέσα-έξω. Οι άνθρωποι που στέκονταν και έβλεπαν τα πράγματα να γίνονται έτσι όπως έγιναν τα τελευταία δέκα χρονια πρέπει να αποσυρθούν. Ένας σκεπτόμενος Ηρακληδέας δεν τους έχει εμπιστοσύνη πλέον και δεν θα βάλει το χέρι στη τσέπη του να δώσει ούτε 5 Ευρώ με τη σκέψη πως θα κάθονται και δεν θα κάνουν τίποτα είτε για τα λάθη τους είτε για να πάρουν πίσω τα χρωστούμενα. Ούτε πρόκειται να πατήσει πόδι σε γήπεδο με αλαζόνες.
γ) φτιάξτε μακροπρόθεσμο σχέδιο — καθαρίστε τη Λίγκα αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να χαιρόμαστε που δεν παίζουμε σε στημένο πρωτάθλημα όπως λέμε σε όλους, να χλευάζουμε τις άλλες ομάδες που παίζουν και οι ίδιες μιλάνε για αλλοιωμένα αποτελέσματα, και στο τέλος να καταλήξουμε πάλι να παίζουμε στο ίδιο θέατρο και μεις. Τσιράκι αυτής της ΕΠΟ δεν ξανακάνω. Το παράδειγμα και ο αποδιοπομπαίος τράγος της δικαιοσύνης δεν ξαναγίνομαι.
Τέρμα τα αστεία. ‘Η σοβαρευόμαστε ή κάνουμε σαν μια μερίδα χαζοχαρούμενων άλλων ομάδων που ακόμα δεν κατάλαβαν σε τι παιχνίδι βρίσκονται. Καυχιόμασταν παλιότερα για το επίπεδο των φιλάθλων μας. Δυστυχώς έπεσε κατακόρυφα τα τελευταία πέντε χρόνια και πιάσαμε πάτο πέρυσι με την απραγία μας — όχι κατά της ΕΠΟ αλλά κατά των δικών μας λαμόγιων που άφησαν τον Ηρακλή μας απροστάτευτο.
Η περίπτωση του Ηρακλή είναι μικρογραφία της κατάστασης στην Ελλάδα. Καθόμαστε και κοιτάμε τους άπραγους/αίτιους σαν άπραγοι που είμαστε και μεις κάνοντας όνειρα πως θα ξαναγυρίσουμε στα ποδοσφαιρικά/πολιτικο-οικονομικά σαλόνια από μόνοι μας χωρίς κάθαρση της ΕΠΟ/Βουλής. Καληνύχτα μας.
mySatellite 