Γράφει η ΣΟΦΗ
Θλίψη, λύπη, απόγνωση, οργή, μίσος.. όπου γυρίσεις γύρω σου αυτά είναι τα κυρίαρχα αισθήματα.. χάθηκε η χαρά, το χαμόγελο, το γέλιο, η αισιοδοξία, η ελπίδα, η πίστη, η αληθινή αγάπη, τα όνειρα..
Χειμώνιασε.. τα δέντρα έχουν γυμνωθεί από το φύλλωμά τους, αλλά δεν υποφέρουν.. περιμένουν απλά την άνοιξη για να αναδειχθούν ξανά.. αυτός είναι ο κύκλος τους.. ένας αέναος κύκλος, ο κύκλος της ζωής τους. Τα πλάσματα κάνουν τον κύκλο της ζωής τους μέχρι ότου τους επισκεφθεί ο αιώνιος ύπνος. Όλα είναι κύκλοι.. μικροί ή μεγάλοι.. ένας κύκλος ξεκινά με τη γέννηση κι ένας κύκλος κλείνει με το θάνατο. Μια γνωριμία, ένας κύκλος που μπορεί να κλείσει μπορεί και όχι.. μια φιλία, μια οικογένεια, μια κοινωνία, η ανθρωπότητα..
Πάντα όμως, όταν κλείνει ένας κύκλος, ανοίγει ένας άλλος.. Κι εμείς κλείνουμε έναν κύκλο.. ένα κύκλο που χαρακτηρίστηκε από απληστία, αλαζονεία, αδιαφορία, εγωισμό κι ενίοτε απανθρωπιά.. Ένας κύκλος σκοτεινός που χαρακτηρίζεται από την απομάκρυνσή μας από το ουσιαστικό, το απλό, το πηγαίο, το φυσικό. Οι σκιές δούλευαν χρόνια ώστε να γίνουμε υπερκαταναλωτικοί κι εγωιστές.. να αρπάξουμε λαίμαργα το τυρί στη φάκα και να γίνουμε αριθμοί.. Γιατί όπως λέει κι η παροιμία: ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.. Πού μυαλό για το πνεύμα όταν πεινάς; Πού μυαλό και δύναμη να αμφισβητήσεις ή να παλέψεις όταν κάνεις αγώνα για τον άρτο τον επιούσιο; .. Και εν τέλει ήρθε η σκλαβιά του πνεύματος μέσω της σκλαβιάς της ζωής μας. Κι εμείς συνεχίζουμε και κρατάμε το τυράκι τους.. ακόμα να δούμε τη φάκα; Συνέχεια