Ρημάζουν το λαό μας

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα είναι μια πραγματική γενοκτονία. Μια εφιαλτική επέμβαση που θα εξαθλιώσει το λαό και θα ερημοποιήσει τη χώρα. Αν δεν κατορθώσουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση, δεν θα υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε την καταστροφή. Ο Γ. Δελάστικ αποτυπώνει με την δύναμη των αριθμών την ωμή πραγματικότητα και αυτά που έρχονται:

Εφιαλτικά είναι τα νέα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ). Αποκαλύπτουν μια Ελλάδα που καταρρέει, έναν λαό που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σε μια απερίγραπτη δυστυχία και μιζέρια. Το δεύτερο τρίμηνο του 2012, μας πληροφορεί η ΕΛΣΤΑΤ, οι αποδοχές των Ελλήνων εργαζομένων μειώθηκαν κατά μέσο όρο 15,1% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011. Την ίδια όμως στιγμή, κατά το τρίμηνο αυτό του 2012 η φορολογία του εισοδήματός τους αυξήθηκε κατά το ανατριχιαστικό ποσοστό του… 37,3% (!) σε σχέση με το δεύτερο τρίμηνο του 2011, ενώ παράλληλα περικόπηκαν κατά 9,5% οι κοινωνικές παροχές. Κάτω οι μισθοί 15%, πάνω η φορολογία 37%, κάτω οι κοινωνικές παροχές 10% – πρόκειται για συνδυασμό που σκοτώνει. Νέα μείωση μισθών και νέα αύξηση της φορολογίας αναμένονται το 2013.

Οι μισθοί καταρρέουν. Οπως αποκαλύπτει μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, οι μισθοί μειώθηκαν κατά 5,3% το 2010, κατά 4,7% το 2011 και κατά 13% (!) φέτος. Τουλάχιστον κατά 6% θα μειωθούν και το 2013, υπολογίζουν οι αναλυτές της Εθνικής. Η καταβαράθρωση των μισθών υπήρξε «εξαιρετικά βίαιη το 2011 και το 2012», επισημαίνουν.

Η ανεργία σαρώνει τα πάντα στον ιδιωτικό τομέα. Το 2010 χάθηκε το 2,7% των θέσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα, το 2011 μειώθηκαν οι θέσεις εργασίας κατά 6,8% και το πρώτο εξάμηνο του 2012 η μείωση επιταχύνθηκε στο 8,1%. Η μελέτη της Εθνικής καταλήγει στο σοκαριστικό συμπέρασμα ότι «το τεκμαρτό επίπεδο ανεργίας στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ανέρχεται στο 33%»! Το νούμερο αυτό είναι δραματικό. Η κρίση οδήγησε μέσα σε τρία μόλις χρόνια να χάσει τη δουλειά του ο ένας στους τρεις εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα! Ο ένας στους τρεις! Οι συνέπειες είναι τραγικές.

Βούλιαξαν τα δημόσια έσοδα εξαιτίας της κατάστασης αυτής. Η ανεργία, οι μειώσεις μισθών και το φορολογικό γδάρσιμο μεσαιωνικού τύπου γονάτισαν τον κοσμάκη, ο οποίος αδυνατεί πλέον να πληρώσει την εφορία. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι μόνο κατά το τρίμηνο Αυγούστου, Σεπτέμβρη, Οκτώβρη, μόλις άρχισε δηλαδή η περίοδος πληρωμής του φόρου εισοδήματος, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανήλθαν σε 7,14 δισεκατομμύρια ευρώ! Και να σκεφθεί κανείς ότι το 2013 η φορολογία θα είναι πολύ αγριότερη, με εισοδήματα ακόμη πιο συρρικνωμένα.

Καταποντίζεται το ΑΕΠ της Ελλάδας εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής. Μείον 2,9% το 2009, νέα μείωση κατά 4,8% το 2010, εκ νέου καταβύθιση κατά 7,1% το 2011, νέα κατακρήμνιση κατά 6,7% το 2012. Νέα βουτιά κατά τουλάχιστον 4,7% αναμένεται το 2013. Χαίρε βάθος αμέτρητον. Δεν πρόκειται να παραμείνει τίποτα όρθιο στην ελληνική οικονομία. Οποιος μιλάει για ανάπτυξη σε τέτοιο οικονομικό περιβάλλον, ή δεν ξέρει τι λέει ή κοροϊδεύει συνειδητά όσους τον ακούν και θέλουν να ελπίζουν.

Ποια ανάπτυξη; Ο δημόσιος τομέας, ο οποίος πάντα χρησιμοποιείται ως μοχλός ανάπτυξης στις δύσκολες στιγμές όλων των κρατών, στην Ελλάδα από το 2013 όχι μόνο δεν θα προσλαμβάνει κόσμο, αλλά αντιθέτως θα παράγει κατά δεκάδες και σε λίγο κατά εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, στη βάση της αρχής «μια πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις». Εχουμε ήδη 1.250.000 ανέργους και σύντομα θα έχουμε πάνω από ενάμισι εκατομμύριο άτομα χωρίς δουλειά. Πού θα βρεθούν ένα – ενάμισι εκατομμύριο θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια;

Ο ιδιωτικός τομέας για την ώρα παράγει σωρηδόν ανέργους κι αυτός, καθώς δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή αυτό σταματήσει, υπάρχει κανένας τόσο αισιόδοξος σε βαθμό… παραφροσύνης που να πιστεύει ότι ο ιδιωτικός τομέας θα δημιουργήσει ενάμισι εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας; Χρειάζονται δεκαετίες ολόκληρες με συνεχή ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 3%-4% για να δημιουργηθούν τόσες θέσεις. Δεκαετίες!

Τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν ταχύτατα στο μεταξύ και οι συντάξεις θα εκμηδενιστούν, αφού όλο και λιγότεροι θα δουλεύουν για να δίνουν εισφορές, όλο και περισσότεροι θα είναι οι συνταξιούχοι και όλο και χαμηλότεροι θα είναι οι μισθοί όσων εργάζονται, άρα όλο και χαμηλότερες οι εισφορές τους. Το απόλυτο αδιέξοδο.

Γράφει ο Γιώργος Δελάστικ

ntelalis