Αγαπητέ φιλε,
Έχουμε καιρό να τα πούμε, το ξέρω. Σε είχα πει πως κάποια στιγμή θα προσπαθούσα να εξηγήσω την κατάσταση, και να’ μαι επιτέλους. Τι επιτέλους ….το κείμενο αυτό το έχω έτοιμο από τον Ιανουάριο. Το διαβάζω κάθε τόσο από τις αρχές του έτους. Το κοιτάω και το ξανακοιτάω αλλά δεν με πήγαινε η καρδιά να το δακτυλογραφήσω. Βασικός λόγος είναι γιατί αισθάνομαι ενοχές. Δυστυχώς έτσι με μεγάλωσαν, έτσι με μεγάλωσα και γω η ίδια και παρά τις προσπάθειές μου, όσα χρόνια και να περάσανε, δεν κατάφερα να τις αποβάλλω.
Αν το ανεβάζω αυτό τώρα αντί να στο στείλω προσωπικά είναι γιατί τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως πάσχουμε όλοι μας από έλλειψη ανθρωπιάς, έλλειψη αγνών συναισθημάτων, κοινής λογικής και επαφής. Αν το γράφω αυτό το σημείωμα είναι γιατί πέρα από το μήνυμα που θέλω να παραλάβεις, πέρα από μια απολογία μου, θέλω να μιλήσω εκ μέρους όλων αυτών που είναι σαν και εμένα – λιγομίλητοι, αρκετά εσωστρεφείς αλλά πάντα δίπλα σε όσους πραγματικά αγαπάνε. Με τόσα πολιτικά άρθρα, τόσες συζητήσεις για την οικονομία, την κοινωνία, τα σκάνδαλα, την πολιτική, καιρός είναι να ξαναφέρουμε λίγη ανθρωπιά στις καθημερινές σχέσεις μας, να θυμηθούμε την πραγματική ουσία της ζωής μας, που εν τέλει επηρεάζει και την κοινωνικοπολιτική μας οντότητα.
Η ιστορία έχει ως εξής: η κοινωνία μας έχει κλείσει, μας έβαλε λουκέτο, σαν να ήμασταν εργοστάσια χωρίς λόγο λειτουργίας, χωρίς χρησιμότητα. Κάποτε ο αέρας ήταν ελεύθερος, τα ψέματα μικρά ή λευκά,τα χαμόγελα μας τοποθετημένα όμορφα στα πρόσωπα μας. Τότε άρχισε ο πόλεμος και όπως όλους τους παρατεταμένους πολέμους, κουραστήκαμε να πολεμάμε την μια μάχη μετά την άλλη, προδομένοι από όλους, η ίδια η συνείδηση μας λεκιασμένη γιατί και μεις οι ίδιοι είχαμε σκοτώσει. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι φωνές ανθρώπων κτυπάνε ανελέητα και υποχωρείς στον εαυτό σου.
Και εγώ δεν ήμουν εξαίρεση – υποχώρησα. Κουράστηκα να μιλώ, να αλλοιώνομαι σε συζητήσεις που έβλεπα με τον καιρό πως δεν είχαν όφελος. Πάλευα να δώσω σε άλλους να καταλάβουν πως έχουν τα πράγματα και έβλεπα ντουβάρια. Δεν είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς την κατάσταση, την τραγωδία της Ελλάδας, την πραγματική τραγωδία της Ελλάδας – την εθελοτυφλία. Έχουμε ξεφύγει τελείως. Η προπαγάνδα και η άρνηση μας να ξεφύγουμε από τις προκαταλήψεις μας, μας αφαίρεσαν την ικανότητα να σκεφτόμαστε λογικά. Ο κόσμος επηρεάζεται τόσο μα τόσο εύκολα από ψέματα που γνωρίζω είναι τόσο κραυγαλέα, μα αρνούμαι να δώσω εξήγηση γιατί οι γύπες είναι πολλοί και περιμένουν να κατασπαράξουν και γω δεν είμαι ο ήρωας που θα πεθάνει για ηλίθιους. Δεν ήμουν ποτέ κάποιο άτομο που να άξιζε πολλά έτσι και αλλιώς.
Ναι, έχω παραιτηθεί. Δεν βλέπω αδιέξοδο όσον αφορά αυτό το νέο λογοτεχνικό είδος, την φαρσοτραγικωμωδία, που ανεβαίνει επί σκηνής στη χωρα μας καθημερινά. Αν παλέψω θα είναι σε προσωπικό επίπεδο, με έναν η δύο συνομιλητές, με γνωστούς μου που έχω απέναντι μου. Αποφάσισα να επιστρέψω σε μένα. Ήθελα να ζήσω οπότε έκλεισα τον κόσμο έξω για να ακούσω μόνο τη φωνή μου, να βρω τον εαυτό μου πάλι, να βρω το σπίτι μου και την οικογένεια μου. Αποτραβήχτηκα. Άτομα σαν και μένα κάνουν κάτι τέτοιο, βλέπεις. Τα χείλια μας σφραγίζονται για λίγο, ηττημένα από όλα τα πράγματα που βλέπουν τα μάτια μας, όλα όσα ακούμε και ξέρουμε. Θρηνούμε σιωπηλά για τη χαμένη αίγλη.
Ίσως είναι καιρός όλοι να ξαναγυρίσουμε στον εαυτό μας, να βρούμε αυτό που ήμασταν αντί στον καθρέφτη καθημερινά να κοιτάμε το αγρίμι που μας κατήντησαν, το αγρίμι που φεύγει από το σπίτι του το πρωί έτοιμο να τα βάλει με τον πρώτο τυχόντα. Καιρός είναι να αγαπήσουμε ξανά αντί να μισούμε. Ίσως τότε, όταν ξαναμάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, τον γείτονα, την μικρή κοινότητα, την ίδια μας την χώρα που λησμονήσαμε, ίσως τότε βρούμε και τον δρόμο της εξόδου από αυτό το κακό.
Καλέ μου φίλε, παρόλο που όλοι μας βρισκόμαστε στην προσωπική Οδύσσεια μας, το ένα πράγμα που θα’θελα να θυμάσαι πάντα είναι πως ποτέ δεν έφτασα στο νησί τον Λαιστρυγόνων, των Λωτοφάγων, δεν συνάντησα ποτέ την Κίρκη για να ξεχάσω τους δικούς μου. Αν και έχω καιρό να σου μιλήσω, αν και δεν σε ευχήθηκα χρόνια πολλά στη γιορτή σου, στα γενέθλιά σου, σε άλλες ξεχωριστές μέρες, να ξέρεις αυτό – δεν ξέχασα την συμπαράσταση όταν πενθούσα, την παρέα όταν ήθελα να μιλήσω, τα δώρα, τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας που είχα ξεχάσει και επανέφερες.
Με θύμισες Ελλάδα, ότι καλό και γνήσιο απέμεινε, και παρ’όλο που βρίσκομαι κάτω, ηττημένη από τους καιρούς μας, με θύμισες πως παραμένω Ελληνίδα. Με ψιθύρισες χωρίς να ξέρεις πως δεν απέχω πολύ από την συγχωρεμένη τη γιαγιά μου, που καθόταν με ανοιχτή την πόρτα, φρόντιζε τον μπαξέ της με αγάπη και πείσμα κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Σου εύχομαι ότι καλύτερο στη ζωή σου. Σου εύχομαι υγεία και γαλήνη, δημιουργικότητα που φέρνει ικανοποίηση. Σου εύχομαι όλα αυτά γιατί έγινες αδερφός μου με μια μικρή πράξη καλοσύνης. Τα εύχομαι αυτά κάθε μέρα και ας μην στα λέω. Φέτος ειδικά, με τα σύννεφα να πυκνώνουν, εύχομαι σε σένα και σε όλους μας συμφιλίωση, ενότητα και επιστροφή στη λογική.
Ας πάρουμε κουράγιο από την σκέψη πως όλοι μας πλέουμε με προορισμό την Ιθάκη, και αν και βρισκόμαστε σε διαφορετικά καράβια, αν στρέψουμε το βλέμμα μας δεξιά και αριστερά, θα δούμε μια θάλασσα γεμάτη με πανιά, καράβια φιλικά, σύμμαχοι στην κοινή προσπάθειά μας, αρκεί να το καταλάβουμε.
Δεν θα στέλνω σήμα ζωής τακτικά, μα το καράβι μου είναι εκεί κάπου στον ορίζοντα, όχι μακριά απ’ το δικό σου.
mySatellite 