Ακούω για τις «εποχές της ευμάρειας», και την ακούω τη συγκεκριμένη έκφραση να λέγεται ή να γράφεται, με τη γκριμάτσα της επιφύλαξης ή χωρίς, εντός των αντίστοιχων εισαγωγικών ή εκτός, και τα χάνω. Τα χάνω. Τα χάνω σας λέω! Διότι θυμάμαι τους προϋπολογισμούς λιτότητας από το 1985. Tον έναν μετά τον άλλον χωρίς ανάσα!
Μ’ εκείνους τους προϋπολογισμούς, σε τι συνίσταται επιτέλους αυτή η καταραμένη «εποχή της ευμάρειας»; Σε τι συνίσταται σε ό,τι αφορά το λαό, εννοώ. Στα Καγιέν; Είχαμε όλοι από ένα Καγιέν; Είχαμε μήπως από ένα Καγιέν οι περισσότεροι;; Πόσα ήταν επιτέλους αυτά τα ρημάδια;;; Ένας που αγανάκτησε σαν κι εμένα έκατσε μια μέρα και τα μέτρησε, τον πρώτο καιρό που μπήκαμε στο Δ.Ν.Τ., τότε που είχε γίνει καραμέλλα να λέμε ότι φταίγαν τα Καγιέν που τάχα πήραμε, και βρήκε ο άνθρωπος ότι ήταν όλα κι όλα τα Καγιέν καμιά χιλιάδα σε όλη τη χώρα. Εμείς, τα υπολοιπα 10.999.000…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 497 επιπλέον λέξεις
mySatellite 