γραφει ο αρισταρχος
“Τους “πουλήσαμε” κίβδηλο πολιτισμό, κίβδηλη δημοκρατία χωρίς να τους δώσουμε τα optionals, κάτι να πούμε σαν τα αεροπλάνα και τα υποβρύχια που μας πουλάν”
Πριν χρόνια, τότε που ο γιός μου ήταν κοντά τριών χρόνων, πήγαμε οικογενειακώς παραθέριση(τότε: φτώχεια με παραθέριση, τώρα: σκέτη φτώχεια) σε κάποιο ορεινό χωριό με ξηρό κλίμα. Ο νοικοκύρης του σπιτιού που μέναμε είχε καμιά τριανταριά κατσικάκια σ’ ένα μαντρί εκεί κοντά. Έτσι απολαμβάναμε το φρέσκο ατόφιο γάλα από τα κατσικάκια και τα φρέσκα αβγά από τις κοτούλες του. Ο αντίποδας της θάλασσας, αλλά πολύ πιο υγιεινός ο τρόπος ζωής για τα παιδιά. Καλός άνθρωπος ο νοικοκύρης και τσομπάνος αλλά ακατέργαστος, λίγο πρωτόγονος. Πως το λένε, άγαρμπος! Έφερε κάποτε ένα μικρό κατσικάκι και ο γιός μου τρελάθηκε να παίζει όλη μέρα μαζί του. Το αγκάλιαζε, το φιλούσε και κείνο θαρρείς καταλάβαινε την ηλικία του παιδιού και έπαιζε μαζί του βελάζοντας. Πολλές φορές τα ζώα καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς οι δίποδοι νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε. Συνέχεια