Της ευελφάλειας το κάγκελο

γραφει ο αρισταρχος

“… bogaca με συρόπια και σοκολάτες!”

Θυμάστε εκεί στη δεκαετία του εξήντα όταν με θαυμασμό και ευχαρίστηση βλέπαμε στην οθόνη του σινεμά την JulieAndrews σαν Μαίρη Πόππινς με την περίεργη τσάντα και την μαγική ομπρέλα να πετάει τραγουδώντας εκείνο το ”απλό” ακαταλαβίστικο μακρινάρι supercalifrangilisticexpialadocius. Και όταν τα παιδάκια αποτύγχαναν να το πουν ξεκαρδίζονταν στα γέλια και… αυτή ήταν η μαγεία! Η σύγχρονη Μαίρη Πόππινς μας ήρθε με μπουγατσάν και ευελφάλεια. Και το πρώτο περίεργο συνονθύλευμα φύλλου και γέμισης μου θυμίζει πιο πολύ την Τούρκικη παροιμία “Can bogazdan gelir(η ψυχή από το στόμα βγαίνει)” παρά… bogaca με σιρόπια και σοκολάτες. Και δεν τρέχει τίποτα που κάποιος είχε την φαεινή ιδέα για το ευφάνταστο γλύκισμα. Άλλωστε στην εποχή των γεύσεων ζούμε κι από ποιότητα…

Τις πταίει;

γραφει ο αρισταρχος

Φταίμε κι εμείς, φταίτε και σεις, φταίει κι ο Χατζηπετρής!

“Έκανα την δουλειά που μου δώσανε, και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Εγώ δεν πήρα αποφάσεις, άλλοι τις πήραν, και μάλιστα νόμιμα, εγώ τις υλοποίησα.” Κουβέντες Γενικού Γραμματέα Εσόδων του κράτους, του Θεοχάρη. Και αν αγαπάτε έφυγε μόνος με ψηλά το κεφάλι γιατί δεν έχει κανένας το ανάστημα να τον απολύσει. Αυτό πως σας φαίνεται; Διορισμένος από τον Θεό ήταν; Εκτός και έτσι λέγεται τώρα ο αρχηδανειστής.

Μια από τα ίδια

γραφει ο αρισταρχος

“Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη…”

Ωραία! Έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ στα ίδια ποσοστά και έπεσε η ΝΔ. Δηλαδή, και πως να μην έπεφτε. Κανονικά έπρεπε να πάρει τέτοια κουτρουβάλα που να παλεύουν με το μονοψήφιο αλλά… έλα που οι περισσότεροι των Ελλήνων έχουν παρακαταθήκες με την Νέα Δημοκρατία, κι ας βογκούν με την ανεργία, κι ας υποφέρουν με τις κομμένες τις συντάξεις, αρκεί… από παλιά έτσι δούλευε το μαγαζί, με μόνο την ελιά και τον Κώτσο- Βασιλειά.  

Ελιά; Ά ναι… τόπε ο Μπέννυ. Μη φοβάσαι φιλαράκι εγώ εδώ είμαι. Μεταμορφώθηκε το ΠΑΣΟΚ σε ελιά και τσουουπ έπιασε το 8%. Το πάμε στα λαθραία το καράβι και άσε τα κομμούνια να χαίρονται με την σταθερότητα των ποσοστών τους. Τα άλλα ποσοστά, δικά μας κι εκείνα. Γίνεται ρε Ελλάδα χωρίς ΠΑΣΟΚ(φτου γαμώ… ήθελα να πω Ελιά) και ΝουΔου(άντε ρε φίλε κάντο Νέα Ελλάδα να τελειώνουμε). Δεν γίνεται, πάλι εδώ είμαστε.

Με λένε Ελένη!

γραφει ο αρισταρχος

“Με βάφτισαν Ελένη και με φωνάζουν Λένα για το χατίρι του πατέρα μου που ποτέ δεν γνώρισα”

Με λένε Ελένη! Μισώ το Ελεάνα και σιχαίνομαι το Έλενα. Ανέχομαι το Λένα γιατί έτσι με πρωτοφώναξε ο γιγάντιος Νίκος, ο πατέρας μου, σαν γεννήθηκα. Με σήκωσε ψηλά και έτσι φώναξε, έτσι τούρθε “Καλώς ήρθες Λενάκι μου!”. Κι εγώ, έτσι ψυχανεμίζομαι, πέταξα σαν πέρδικα στον ουρανό γιατί έτσι είναι η ευτυχία, σε κάνει ανάλαφρο σαν πούπουλο που το σέρνει ο αέρας. Θάχει τον λόγο του ο Θεός που τις αναμνήσεις τις έβαλε από τα πέντε χρόνια και μετά, αλλά εγώ στα τρία μου χρόνια το μόνο που θυμάμαι είναι κάτι ψηλούς με μαύρα κουστούμια και μια τεράστια Αμερικάνικη κατάμαυρη κουρσάρα σαν την άλλη πλευρά της ψυχής μου.
Τότε που, ο Νίκος της ζωής μου, πετούσε σαν αετός πάνω από τα έλατα του Καϊμακτσαλάν για να ρθει στο μικρό μου παραθυράκι και αφού μου χαϊδέψει τα μαλλιά, όσο μπορεί ένας αετός να κάνει, να με φωνάξει “γειά σου περδικούλα μου, γειά σου Λενάκι, πάντα θα σ’ αγαπώ!” Κι ύστερα χάθηκε στην αιωνιότητα, κοντά στους αγγέλους. Και ήμουνα, να μά το Θεό, μόλις τριών ετών κοριτσάκι με χρυσές μπούκλες και καταγάλανα μάτια εντελώς μόνη. Αφού τρελάθηκε κι ο παπα-Κωνσταντής ο ψηλέας, στην ομώνυμη εκκλησιά Κωνσταντίνου και Ελένης  του μικρού χωριού μας όταν με βούταγε στο νερό της κολυμβήθρας. “Μωρέ Νίκο τι κορίτσαρος είναι αυτός, σχώραμε Παναγιά μου! Βαφτίζεται η δούλη του Θεού…” και πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη τόπε ο Νίκος δυνατά “Ελένη!!!! Δηλαδή η… Λένα μου!” Έπεσαν τα κέρματα βροχή στους μπόμπιρες που ξεφώνιζαν “Ελένη, Ελένη!”μαζί με τα χαχανητά του κόσμου και γιόμισε η εκκλησιά μύρο κι αγιοσύνη. Έτσι τόχουν τα βαφτίσια, έτσι τόχουμε μεις. Μυστήριο είναι αυτό.

Το τρένο θα φύγει χωρίς εμένα…

γραφει ο αρισταρχος

“Βαρέθηκα να ανασταίνω και ν’ ανασταίνομαι.”

Την αγκάλιασα και τη φίλησα με πάθος. Την έσφιξα επάνω μου και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Αναρωτιόμουν τι σόϊ συναίσθημα ήταν αυτό που μου φούσκωνε τα στήθια. Δεν ήταν το γνωστό ερωτικό πάθος που έβγαζα μόλις τα χείλια μου ενώνονταν με αυτά της Μυρτώς. Ήταν το γεμάτο… αγάπη! Ναι, αυτό πρέπει νάταν το συναίσθημα που ένιωθα. Ανάμικτο από αδελφικό, ερωτικό, μητρικό, πατρικό… ένα μίγμα από όλα, η αγάπη. Μ’ έπνιγε αφόρητα και μου ανέβαζε δάκρυα. Αυτός ο ζωντανός ο χωρισμός ήταν όπως μου καθότανε, ένας μισός θάνατος.

Φρρρρρ! Ο υπάλληλος των τραίνων στη αποβάθρα Νο 2. Διαπεραστική η σφυρίχτρα προειδοποιεί, σε ένα λεπτό κλείνουν οι πόρτες. Μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά πάνω της. Η καρδιά της χτυπάει δυνατά, το στήθος της ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Τα αναφιλητά της συνοδεύονται από πολλά δάκρυα και τα πόδια της ίσα που αγγίζουν το έδαφος.  Μας χωρίζει ο αδελφός μου. Μόλις που προλαβαίνω στο τρίτο ηχητικό τουουουτ πριν σφραγίσει η πόρτα με το πέδιλο από το σκαλοπάτι το άνοιγμα εισόδου για το βαγόνι Νο 4 της αμαξοστοιχίας 1004 με προορισμό την… αποκλήρωση!

Στον ουρανό εκρέμετο αγγούρι με το ράμμα…

γραφει ο αρίσταρχος

“Στον ουρανό εκρέμετο αγγούρι με το ράμμα κι όλοι, μα όλοι, τρέξανε να ελέπουν ατό το θάμα!”

Μικροί το λέγαμε ειρωνικά για την… φάρα μου, και τώρα… το βλέπουμε που κρέμεται και αναρωτιόμαστε ποιος θα σκύψει να μαζέψει το σαπούνι! Έχω την εντύπωση πως άνοιξε το σπυρί και αρχίζει να ξεχειλίζει το πύον. Βρωμάει ο τόπος και η βρώμα αυτή δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτό που θα ακολουθήσει. Νομίζω πως έφτασε η ώρα για να γίνει η καταμέτρηση και να δούμε τι και πως.

Τι έγινε και φτάσαμε , όχι στα πρόθυρα, αλλά στην χρεωκοπία και…

Πως φουντάραμε άγκυρες στο λιμάνι του ΔΝΤ, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Θα σας πω ένα μυστικό, μη το μαρτυρήσετε όμως. Αυτοί θα συνεννοηθούν όλοι μαζί και θα σκύψουν ταυτόχρονα, έτσι θα καλύψουν ο ένας τον άλλον και ούτε γάτα ούτε ζημιά εκτός… από τον αιώνιο καλοπληρωτή, τον λαό! Κι από πάνω θα ζητήσουν ανανέωση της εμπιστοσύνης για μια νέα καλύτερη Ελλάδα. Και αυτό, το ξέρουν πολύ καλά.

Παίξτε και λίγο από Ελλάδα

γραφει ο αρισταρχος

“Το πουλί θα χαθεί ξαφνικά πάνω από τους σχιστομάτηδες και θα ταξιδέψει πίσω στο χρόνο” Πατήρ Δανιήλ.

Δέκα οχτώ μέρες που εξαφανίστηκε το Boeing των Μαλαισιανών γραμμών και… θρήνος. Δε λέω, θλιβερό! 239 άτομα αγνοούνται από αυτή την πτήση και ούτε πόλεμος να ήταν… ή μήπως ήταν;  Εν πάσει περιπτώσει τόσες μέρες δεν μπορεί να μονοπωλούν τις ειδήσεις των καναλιών με ότι πιο απίθανο σενάριο για την εξαφάνιση. Τα ίδια αναπλάθονται, αναμασιούνται και πασπαλίζονται με γνώμες ειδικών για να δώσουν… τί; Απάντηση λογική για τον εξαφανισμό του θηριώδους αεροπλάνου. Υπάρχουν δύο οι θεωρίες, μια λογική και μια… προφητική.

Η λογική, και πιο πιθανή μια και οι Αμερικάνοι κάνουν την πάπια, να το κατέβασαν από την βάση DiegoGarcia στον Ινδικό Ωκεανό γιατί θεωρήθηκε επικίνδυνο και μάζεψαν κουτιά και τυχόν συντρίμμια οπότε αν βρείτε τίποτα γράψτε μου.

Η κρίση και η απέκκριση

γραφει ο αρισταρχος

“…θα λάδωνες τα παιδιά σου για να σ’ αφήνουν να παίζεις με τα εγγόνια…”

Περίμενε πως και πως αυτά τα αναδρομικά για να καλύψει τρύπες που έγιναν τρυπάρες και κατά πως παν θα μοιάζουν σαν την τρύπα που πέταξε ο Λεονάϊντες το πρωτοπαλίκαρο του Ξέρξη μ’ εκείνο το ιστορικό “This is Sparta!” Φράπ! Πάρτα! Δηλαδή θα πάρει η ΔΕΗ την χελώνα λόγω χρέους. Γιατί, τι άλλο καταλάβατε;

Βρήκα δουλειά!

γραφει ο αρισταρχος

Άρθρο 22 του συντάγματος της Ελλάδος: Η εργασία αποτελεί δικαίωμα! 

Ώρα 11:00 πρωινή, μπαίνω στο κατάστημα που προστατεύει την ανεργία με το να την… απασχολεί. Έτσι τουλάχιστον δηλώνει η ονομασία του. Οργανισμός Απασχολήσεως Εργατικού Δυναμικού. Περιμένω υπομονετικά στην ουρά πίσω από τρεις νέους και μια κοπελιά. Τους βλέπω κοντά στα τριάντα με τριάντα πέντε, όσο εγώ δηλαδή, όσο και ο υπάλληλος πίσω από τον γκισέ δηλαδή. Τις άλλες φορές που ερχόμουν έπιανα συζήτηση, παρακολουθούσα όλους αυτούς στην ίδια με μένα κατάσταση κατηφείς και λυπημένο βλέμμα. Όμως σήμερα είναι για μένα μεγάλη μέρα, ίσως η μεγαλύτερη μετά από ένα ολόκληρο χρόνο κατήφειας και λύπης. Και είμαι χαρούμενος γιατί την Δευτέρα πιάνω δουλειά. Στήθηκα εδώ στην ουρά για να ξεγραφώ από το τεφτέρι της ανεργίας του καταστήματος. Θα τόλεγα… μύγα μες το γάλα.

Καλά, όχι… μην πάει το μυαλό σας σε τίποτε μεγάλο και φανταχτερό. Πεντακόσια ρούβλια… συγνώμη, ευρώ θέλω να πω. Πεντακόσια ευρώ τον μήνα έεεε… καλά, θα δουλεύω όσο φωτίζει η μέρα με το φως της και θάχω και ασφάλεια συν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μου. Θάχω δουλειά! Λίγο σας φαίνεται; Αφού μου έδωσε και πενήντα ευρώ μπροστάντζα γιατί… δεν ξέρω τι είδε πάνω μου που του ξύπνησε τα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Και ήταν Θεέ μου βάλσαμο. Με επερχόμενο το Σαββατοκύριακο ψώνισα γαλατάκι για τα παιδιά, τυράκι, ψωμάκι λίγα φρούτα και εν πάσει περιπτώσει τι είναι πενήντα ευρώ σήμερα… πολύ ακρίβεια, να μα τον Άγιο Σουλπίκιο . Δεν ξέρω ούτε και μπορώ να το καταλάβω πως διάολο γίνεται τα δυό μαζί, ανεργία και ακρίβεια. Μου αποσπάτε όμως την προσοχή με τέτοιες σκέψεις και δεν μ’ αφήνετε να χαρώ.

Εκ μέρους της Αρπαχτής Bank

γραφει ο αρισταρχος

“Με ποιο δικαίωμα βλέπει τα στοιχεία μου τα χρωστούμενά μου…”

Ώρες ώρες μετανιώνω που έχω σταθερό τηλέφωνο.  Ξεκινάει από τις εννιά το πρωί και όλη μέρα χτυπάει δαιμονισμένα να το σηκώσω για ν’ ακούσω μια γλυκιά, είναι αλήθεια, φωνούλα σαν από ηχογράφηση να μου απαριθμεί τα στοιχεία της εταιρίας ”εκ μέρους της τράπεζας μπλα μπλα… με κωδικό τόσο και λέγομαι έτσι, είστε ο κύριος τάδε; ” Πως ν’ αρνηθείς τον εαυτό σου επειδή σε πήρε τηλέφωνο κάποιο χαμσί και σε πιλατεύει. “Πέστε μου τους τέσσερις πρώτους αριθμούς από το ΑΦΜ σας και σας προειδοποιώ πως η συνομιλία μας καταγράφεται μπλα μπλα…”

Πρωί πρωί και το χνώτο μου βαρύ, το μυαλό ακόμα σε μισονάρκωση από τον ύπνο αδυνατεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και αντιδράει. Ένα βαθύ χασμουρητό με το ανάλογο τέντωμα και μια φαγούρα στη μέση. Αν ήταν εύκολο, το ακουστικό θα έσκαγε στον τοίχο και εγώ θα γύριζα τις πλάτες σιγοτραγουδώντας “είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόϊ”. Αλλά δεν μ’ αφήνει να το κάνω αυτή, η πως την λένε, η… μωρέ λυπάμαι το κακόμοιρο που επέλεξε αυτό, το… ας πούμε δουλειά, σαν λύση απελπισίας στην ανεργία του, ειδάλλως…

Πολιτισμός χωρίς τα optionals

γραφει ο αρισταρχος

“Τους “πουλήσαμε” κίβδηλο πολιτισμό, κίβδηλη δημοκρατία χωρίς να τους δώσουμε τα optionals, κάτι να πούμε σαν τα αεροπλάνα και τα υποβρύχια που μας πουλάν”

Πριν χρόνια, τότε που ο γιός μου ήταν κοντά τριών χρόνων, πήγαμε οικογενειακώς  παραθέριση(τότε: φτώχεια με παραθέριση, τώρα: σκέτη φτώχεια) σε κάποιο ορεινό χωριό με ξηρό κλίμα.  Ο νοικοκύρης του σπιτιού που μέναμε είχε καμιά τριανταριά κατσικάκια σ’ ένα μαντρί εκεί κοντά. Έτσι απολαμβάναμε το φρέσκο ατόφιο γάλα από τα κατσικάκια και τα φρέσκα αβγά από τις κοτούλες του. Ο αντίποδας της θάλασσας, αλλά πολύ πιο υγιεινός ο τρόπος ζωής για τα παιδιά. Καλός άνθρωπος ο νοικοκύρης και τσομπάνος αλλά ακατέργαστος, λίγο πρωτόγονος. Πως το λένε, άγαρμπος! Έφερε κάποτε ένα μικρό κατσικάκι και ο γιός  μου τρελάθηκε να παίζει όλη μέρα μαζί του. Το αγκάλιαζε, το φιλούσε και κείνο θαρρείς καταλάβαινε την ηλικία του παιδιού και έπαιζε μαζί του βελάζοντας. Πολλές φορές τα ζώα καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από ότι εμείς οι δίποδοι νομίζουμε πως αντιλαμβανόμαστε.

Κι ύστερα τί;

γραφει ο αρισταρχος

“ Και αυτή η ιδέα λέγεται ευημερία της χώρας και των κατοίκων της.”

 Άντε και ξεπληρώσαμε όλα μας τα χρέη και πήρε μπροστά η ανάπτυξη και ο τόπος ζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση με δουλειές, λεφτά και τα τοιαύτα. Παράδεισος! Άσε που θα γεμίσουμε λαθρό, εδώ με τέτοιο μαύρο χάλι και έρχονται να μοιραστούμε την μιζέρια μας, σκέψου να πάρει μπροστά και ο παράδεισος… χα! Εν τάξει αυτό ανήκει στη σφαίρα του ιδεατού αλλά νάχουμε να λέμε, τα όνειρα τζάμπα είναι αρκεί να μη τα πιστεύεις και βασίζεσαι σ’ αυτά.

Λέω λοιπόν ότι μπήκαμε σε μια καινούρια αρχή με όλες τις καλές προοπτικές. Χάρμα! Τα λάθη και οι γκάφες αν δεν γίνονται παράδειγμα προς αποφυγή καταμαρτυρούνται σαν μεγάλη αποτυχία. Ποιος και τι δικλείδες ασφαλείας θα βάλει ώστε να μη παρουσιαστεί το ίδιο φαινόμενο ύστερα από λίγο- πολύ, δεν ξέρω. Θα κάνουμε τούτο θα κάνουμε κείνο, θα κόβουμε χέρια, κεφάλια θα θα θα. Όποιος και να ανεβεί πάνω θάναι ένας από εμάς, όπως και οι προηγούμενοι. Και αφού θα είναι οι διαχειριστές της εξουσίας και οι διαχειριστές του πλούτου της χώρας τότε μοιραία θα πάμε στο απαύγασμα της λαϊκής σοφίας “όποιος έχει το πεπόνι και το μαχαίρι….”. Αυτοί νομοθετούν αυτοί αποφασίζουν πάντα γύρω από το μέλι και εκεί μαζεύονται μύγες, κουνούπια, αράχνες και ότι τρελαίνεται όταν οσμίζεται μέλι.

Από πού να το πιάσεις και που να σταθείς

γραφει ο αρισταρχος

 … κι αν είναι ας φουντάρουμε, νά μά τον ΑΪ Νικόλα, όλο τον χαβαλέ και τους σαράντα κλέφτες μαζί

31 Ιανουαρίου 2014. Πρέπει να πληρώσω 1200 ευρώ για χρέη εφευρεθέντα από το δημόσιο. Κι εγώ έχω στην τραγική μου τσέπη μόνο 560ευρώ για ένα μήνα επιβίωσης για τρία άτομα και έξη έξτρα! Από τα 800 εκατομμύρια προϋπολογισμός Ιανουαρίου εισπράττονται μόλις και μετά βίας τα 200εκατ. Τρελαίνονται στο υπουργείο οικονομικών. Δεν πλήρωσαν αυτά του Ιανουαρίου, πως θα πληρώσουν εκείνα που έρχονται για το τέλος του Φεβρουαρίου (ΦΑΠ 2011,12,13 κλπ κλπ). Καρντάσια, είναι απλό! Δεν θα πληρώσουν. Τελευταία τα Super Market είναι γεμάτα, κι εγώ απορούσα πώς. Ρώτησα και κανά δυό και μου είπαν “ανάμεσα στην πείνα και την εφορία/τράπεζες λέμε ναι στο φαγητό”. Τίποτε παράλογο; Η μόνη παραλογία/παραφωνία, αποθέωση της αλήθειας που ενίοτε γίνεται ελκυστική είναι η κατακεραύνωση του Άδωνη με δηλώσεις “Τόξερα από την αρχή ότι το μνημόνιο είναι καταστροφή και το ψέμα μου ήταν το κατά συνθήκην(sic)” (Καρντάσιανς)

Την τύχη μου, ας με δέσει κάποιος στο μεσαίο το κατάρτι!

Ιντερνετίνη

γραφει ο αρισταρχος

“… δεν έχεις; Περίμενε τον Σαμαρά να σου δώσει δωρεάν wi–Fi.”

Έμεινα να βλέπω ψηλά πάνω στην οθόνη την ένδειξη «δεν είναι δυνατή η σύνδεση στο διαδίκτυο» με το γνωστό δεινοσαυράκι σε προφίλ. Στο router αναμμένο το πρώτο λαμπάκι σταθερά, το δεύτερο και το τέταρτο κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα. Πανικοβλήθηκα και μονάχα στην ιδέα χωρίς την δόση της ιντερνετίνης! Και, τελικά ήταν λάθος μου που πήρα τηλέφωνο(απ’ το κινητό γιατί το σταθερό είναι κομμένο) ν’ ακούσω να μου λένε “Το internet είναι κομμένο λόγω χρέους” Ωραία! Και είναι Παρασκευή, και έρχεται Σαββατοκύριακο. Λεφτά για άλλες δραστηριότητες δεν υπάρχουν και άρα τι μου μένει; Να παίξω κρεμάλα με τον εαυτό μου. Κι όποιος κρεμαστεί.

Το αν θα κοπεί αυτό το ρημάδι ή όχι το αποφασίζει ένα πρόγραμμα ψυχρό και δίκην εκτελεστή χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες. Για παράδειγμα δεν ρωτάει “Βρε τον φουκαρά, να του το κόψουμε Δευτέρα γιατί τι θα κάνει όλο το Σαββατοκύριακο. Άστον να ” . Όχι, είναι ένα απλό πρόγραμμα που όμως… το έκανε κάποιος προγραμματιστής, ψυχρός εκτελεστής ενός προγράμματος που ελέγχει αν πληρώθηκε το internet. Όχι; Κόφτο, πάμε παρακάτω. Άντε και καλά αυτός είναι ένα προγραμματιστής παρά λίγο άνθρωπος και ενεργεί ρομποτικά. Αισθήματα; Χα! Εδώ δεν έχουν αυτοί που ψηφίζεις για νάχουν, οι ψυχροί προγραμματιστές θα έχουν; Τότε πάμε σ’ αυτούς που έδωσαν την εντολή. Κάνε τούτο κάνε τάλλο πόσα θες. Αυτόν το μόνο που τον νοιάζει είναι να πληρώνονται οι λογαριασμοί, τίποτε άλλο! Έχεις λεφτά; Ωραία, πάμε παρακάτω. Δεν έχεις; Περίμενε τον Σαμαρά να σου δώσει δωρεάν wi-Fi.

Αόρατη παρουσία

γραφει ο αρισταρχος

“Αυτοί μας χάλασαν χωρίς ντουφέκια και οβίδες παρά μόνο με τον ευρωδούρειο και κάποιους προδότες!”

Απρόσκλητος βρήκα μια θέση εκεί δεξιά πάνω στο τέρμα της γαλαρίας και κάθισα. Αόρατος, γιατί παρόν ήταν μονάχα το πνεύμα μου. Το σώμα μου αναπαύονταν σε διθέσιο “επαναστατικό” καναπέ. Μπροστά μου όλο το panel του enikos (e-νίκος) που απαρτίζεται από πολιτικούς, νομικούς, δημοσιογράφους και πίσω εμείς οι ακροατές-θεατές άσημοι και αμύητοι σε στούντιο και προβολείς μικρόφωνα και τσιτάτα. Ακούραστος, έξυπνος, γνώστης ο  Αμφιτρύων Νίκος Χατζηνικολάου όαση ενημέρωσης μέσα στην επιτηδευμένη δημοσιογραφία του τόπου. Οι πληροφορίες, οι ατάκες, οι γνώσεις, οι διαπιστώσεις φέρνουν τον γύρο του πάνελ και με την διαμεσολάβηση του οικοδεσπότη ακούγονται σε μετάφραση αλήθειες κρυμμένες πίσω από πόρτες και συρτάρια, CD και στικάκια. Και χαίρεται η ψυχή να ακούει μόνο αλήθειες και πονάνε τ’ αυτιά ν’ ακούν τις αμαρτίες των ανθρώπων της φυλής μας. Αλλά έτσι είναι η αλήθεια, πάντα πονάει.

Φέρτε τα λεφτά από τα στρώματα!

γραφει ο αρισταρχος

«Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη»

Ανοιχτή η αγορά την Κυριακή που μας πέρασε. Γεμάτοι οι δρόμοι και εν πολλοίς και τα μαγαζιά με τις εκπτώσεις. Τα μπαράκια γεμάτα, τα καφέ επίσης. Οι ταβέρνες λίγο πολύ με αρκετό κόσμο και οι δρόμοι μποτιλιαρισμένοι. Τι διάολο σκέφτηκα δίνουν δωρεάν καύσιμα; Μοιράζουν δωρεάν ρούχα και διάφορα; Και σήμερα, Δευτεριάτικα, μπαίνω σ’ ένα Γερμανικό super market και παθαίνω την πλάκα μου. Πρώτα πρώτα δεν υπήρχε θέση στο parking ούτε για ποδήλατο, ύστερα μέσα… ο ένας πάνω στον άλλο και κυρίως στα ρούχα και είδη αυτοκινήτου. Και αναρωτιέμαι αν υπάρχουν λεφτά για τέτοιες αγορές ή μόνο σε μένα και επιλεκτικά σε κάποια άλλα άτομα έπεσε η κρίση με πάταγο χωρίς να μας αφήσει φράγκο για “διασκέδαση” για να αποφύγω την λέξη ρούχα, αξεσουάρ αυτοκινήτων, καύσιμα για κίνηση ή… καφέ!

Παρέα κοντά με τον θάνατο

γραφει ο αρισταρχος

“Ψυχολογικά παρείδωλα μιας προσπάθειας ταύτισης με το υπέρτατο που μας έδωσε το δικαίωμα στο φόνο.”

Είδα τον Φαέθωνα. Μ’ εκείνο το άρμα που έβγαζε φωτιές και τόσερναν τα άλογα του ήλιου . Ανέβαινε με ταχύτητα και ύστερα πάλι βουτούσε μουγκρίζοντας με δύναμη στην γη μέχρι που κουρασμένος έγειρε να κοιμηθεί και τότε… μου μπήκε ο πειρασμός. Ζεμένο το άρμα όπως ήταν με τα χρυσά του ήλιου τ’ άλογα ιδρωμένα ακόμη με προσκαλούσε και προκαλούσε. Κι εγώ δεν το άφησα λεπτό, τ’ άρπαξα από τα γκέμια και ξεγλίστρησα σε γρήγορες στράτες. Θα ορκιζόμουνα πως αυτό που έβλεπα να διασχίζει με τρομερή ταχύτητα τον αέρα δεν ήταν παρά ο  Ίκαρος που δοκίμαζε τα καινούρια του φτερά. Κάλπαζαν μανιασμένα τ’ άλογα ξεφυσώντας φωτιές και καπνούς υπακούοντας σε κάθε μου εντολή και κάθε τράβηγμα στο γκέμι. Σε κλάσματα πλαγιοδρόμησα δίπλα του σε παράλληλη πορεία και ίση ταχύτητα.

Κάποτε, όταν οι ρόλοι αλλάζουν

γραφει ο αρισταρχος

“…ήξερε πως η γοργόνα που ονειρεύτηκε… δεν θα τούκανε ποτέ το χατίρι…”

Αυτό το ταξίδι το φοβόταν εδώ και πολύ καιρό. Και στο τέλος δεν το απέφυγε ήδη γινόταν. Ήταν ένα ταξίδι επιστροφής σε ότι εδώ και σαράντα χρόνια πάσχιζε να λησμονήσει. ‘Ένα ταξίδι για τον μικρό του γιό και υποψήφιο ναυτίλο περασμένο σε σχολή εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Βροχερός ο καιρός και ο δρόμος μακρύς . Το μυαλό του κόλλησε εκεί πριν σαράντα χρόνια στα δικά του εικοσάχρονα…

Τόπε για πείσμα, για διέξοδο, και τόκανε. Όταν όμως κάτι δεν έρχεται από το οικογενειακό θυμικό δύσκολα το αποδέχεσαι κι ας το έκανες για πείσμα ή γιατί απλά σε γοήτεψε η ιδέα του. Της θάλασσας δεν της φτάνει μονάχα η αγάπη θέλει  και κάποια βιώματα παιδικά, ακούσματα ζωής για να σε δεχτεί δικό της, αδερφό της. Τα αγνόησε όλα και από πείσμα πήγε να σπουδάσει την θάλασσα. Μύγα μες το γάλα ο ανατέλων θαλασσοεργάτης ανάμεσα στους στεργιανούς, στους ορεσείβιους. Δεν πτοήθηκε όμως και μόνο από περηφάνια προχώρησε για νάχει στα είκοσι ένα τον τίτλο τζόβανου, υποψήφιου πλοίαρχου.

Ζητάω δουλειά. Ότι νάναι!

γραφει ο αρισταρχος

… κάηκα με τις δικές σου επιλογές, ευτυχώς μόνο σαν επιστήμονας.

Άνοιξα το mail μου πάλι. Καμιά απάντηση στα τόσα βιογραφικά που έστειλα, ούτε καν εθελοντισμό. Άδειο το βλέμμα μου, σκέψη καμιά. Βαρέθηκα να βλέπω και κείνο το κλισέ. Ξέρεις πόση ώρα μου πήρε να το φτιάξω; Το ζωγράφιζα όλη μέρα. Γράψε, σβήσε, γράψε, σβήσε. Εύκολο είναι να κάνεις την προσωπογραφία σου και μάλιστα όσο πιο πολύ μπορείς οικεία σ’ αυτόν που θα τη διαβάσει; Σεμνή, περιεκτική, μεστή και… να πείθει.

«Νέος 25 ετών με εκπληρωμένες τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις  Μηχανικός απόφοιτος  Πολυτεχνίου με ειδικότητα Μηχανολόγος ζητεί ανάλογο εργασία μέσα στην Ελλάδα. Άριστη γνώση Αγγλικής, Ιταλικής γλώσσας. Πολύ καλή γνώση Auto CAD και Solid Works.»

Το κοιτάζω και άλλοτε μου φαντάζει σαν να βγήκε από τα χέρια του Γκόγια και άλλοτε σαν στρατιωτικό έγγραφο με τα άκρως απαραίτητα. Μόνο το «εμπιστευτικόν» ή κάτι τέτοιο του λείπει. Όπως και νάχει δείχνει νάναι θέσφατο! Ά ναι, παίζει κι αυτή η λέξη τελευταία. Είναι της μόδας για να δείξεις πόσο ανεβασμένο άτομο είσαι. Την άκουσα που την πιπίλιζαν κάτι νεόκοποι βουλευτές με master στις πολιτικές επιστήμες του Harvard και το επαναλαμβάνουν τώρα σε κάτι τηλεοπτικά παράθυρα και “μεστοί”, εννοώ πολιτικά. Το θέμα είναι να πουλάς στον κόσμο για να σε ξαναψηφίζει.

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε, χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε! ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Ας ξεκινήσουμε την χρονιά με λίγη αισιοδοξία και τον ποιητή της Ελλάδας τον Οδυσσέα Ελύτη. Το καράβι της Ελλάδος έχει μεγάλη φουρτούνα ακόμη να αντιμετωπίσει ας έχουμε ψηλά την ελπίδα, το φως και τον Ήλιο τον Ηλιάτορα να μας δείχνει τον δρόμο. Ακόμη και το πιο βαθύ σκοτάδι, μπροστά στο φως παύει να υπάρχει…

Το τρελοβάπορο