Έχεις Γράμμα … by AquaLove
Αγάπη… Τόσο δύσκολη όσο και όμορφη
-Ξέρεις, δε σημαίνει ότι επειδή ερωτεύτηκες μια φορά δεν μπορείς να ξαναερωτευτείς. Και θέλω να είσαι ευτυχισμένη, όμως τώρα, δεν φαίνεσαι ευτυχισμένη…
Έτσι είπε…
-Μ αφήνεις? Δεν έχω όρεξη ν’ ακούω τέτοια τώρα.
-Το ξέρω, είναι δύσκολο να το ακούς. Αλλά αλήθεια δεν είναι?
-Δε ξέρω, άσε με.
Όμως ξέρω ότι τα είπε αυτά μόνο και μόνο επειδή μ αγαπάει και θέλει να ‘μαι χαρούμενη.
Πιστέψτε με, έπεσα στα βαθιά από πολύ μικρή, γνώρισα την αγάπη πολύ πιο νωρίς απ ότι έπρεπε. Και δεν έχω καταλάβει ακόμα αν αυτό μου έχει κάνει καλό η κακό. Και τα δύο θα έλεγα.
Γιατί όλοι μεγαλώνουμε μέσα στα παραμύθια.
Στα παραμύθια που μας λένε για να μας προστατέψουν από τη σκληρή αλήθεια.
Όλοι πιστεύουμε πως κάποια στιγμή στη ζωή μας θα γνωρίσουμε την αγάπη, και τότε θα γίνουμε ένα Συνέχεια
Eπιείκεια …….. by Aqua Love
Κοίτα με τι κάνωΚοίτα πως κατάντησα, καθισμένη σαν ινδιάνα εδώ στο πάτωμα
γεμάτη απραξία, αμφιβολία, αχρηστία
Σκιές παντού και καμιά δικιά σου
Πως περνάει ο καιρός και σιωπάμε;
Θέλω τόσο να μιλήσω
έχω να σε πω πολλά και δεν έρχονται οι λέξεις
τα γράμματα χάνονται μέσα σε πικρές μελωδίες
φωνές που ικετεύουν για επιείκεια Συνέχεια
Στιχοι Μερος 7ο
Μιλα μου μεσα απο τα αινιγματικα ματια της δευτερης υποστασης σου
ενιωσα το λουλακι πεπλο που τυλιγε το σωμα σου να πνιγει τις σκεψεις και των δυο μας
ξερεις ποσο διαφερεις και μενεις βουβη στις γωνιες τις νυχτας
πισω απο μαυρες αχνοτρεμαμενες σκιες παρακολουθεις το διαβα του χρονου
μεσα σε αλικες στιγμες ανιχνευεις τη θνητη σου παρορμηση
ανακαλυπτεις τα τρωτα σημεια του εαυτου σου και τα κρυβεις
κατω απο δυο ασπρομαυρα φτερα και μεσα στις πτυχες της φλογερης πλευρας σου
Aπο την πρωτη στιγμη που σε ειδα ημουν σιγουρη Συνέχεια
Στιχοι …. Μερος 6ο
Ισως κατι να υπαρχει στις κρυφες γωνιες του νου
κατι που δεν μπορουν να δουν
τα σκοτεινιασμενα απο τη θλιψη ματια
Kαθως ταξιδευεις στη γη της φυγης
και οι ασπρομαυρες εικονες περνουν διπλα σου και φευγουν
ξεφευγουν τα αδικημενα συναισθηματα με καθε σου ανασα
H αγνωστη διαδρομη αναμεσα στα αιχμηρα σου απωθημενα
σε εκανε αυτο που εισαι
σου εμαθε, σε αλλαξε, σε θεριεψε
και ετσι με ψυχη αναστατωμενη ορμας Συνέχεια
Στιχοι …. Μερος 5ο
Μου ειχες πει σε μια αλλη ζωη σ’αγαπω,
μα αυτο ηταν τοτε…
Συνέχεια
Στιχοι …. (μερος 4ο)
Τα βραδια μονος ατενιζει
μια ζωη που δικη του δε θυμιζει
δεν κλαει κι ας θελει να ξεσπασει
παραμεινει βουβος
η σκεψη πισω ταξιδευει
την ψυχη και το σωμα του παιδευει
μα οσα ψεματα κι αν λεει
νιωθει ακομα μισος
ΣυνέχειαΤο Πνευμα … by Aqua Love
Η ομίχλη σηκώνεται και το βλέπω πάλι,
ένα χλωμό πνεύμα, ένα φάντασμα που αμείλικτα με στοιχειώνει.
Προσπαθώ να τρέξω αλλά είναι παντού
ένα λευκό σεντόνι οντότητας,
συννεφιάζει το μυαλό μου,
περιτυλίγοντας το δέρμα μου.
Δεν μπορώ να το εξορκίσω γιατί δεν ζητάει να εκπληρώσω πράξη του,
δεν έχει κανένα μέρος να αναπαυτεί, καμία επιθυμία που χρειάζεται να θαφτεί.
Στέκεται εκεί ανά πάσα στιγμή, ακάλεστο,
μια άχορδη μελωδία, μελαγχολική και επικίνδυνα όμορφη.
Στοίχειωνε με.
Στοίχειωνε με.
Αυτή η παράνοια είναι αφόρητη.
Στιχοι …. (μερος 3ο)
Εκει, πισω απο καθε σκεψη μου, εισαι το κοκκινο φοντο
Eισαι το ανεξελεγκτο παθος της τρομαγμενης μου υπαρξης
Απαγορευμενος καρπος που δε δαγκωσα ποτε
και ειμαι ετοιμη να σε γευτω σαν αμβροσια αποψε
Πλάθοντας Αφηρημένα … by Aqua Love
Νυχτερινά κύματα με πάνε για χορό
σ’αυτό το ήσυχο κρεβάτι. Συνέχεια
Στοιχοι … (μερος 2ο)
Καθισμενη εκει, στο ξυλινο ξεφτισμενο παγκακι
περιμενε υπομονετικα τη γνωστη φιγουρα να εμφανιστει
μα δεν ηταν σιγουρο οτι θα ερχοταν
μπορει να δειλιαζε, μπορει να την ειχε και παλι κοροιδεψει
μπορει να φοβοταν ξανα οπως τοτε
οπως παντα
Ειχαν περασει περιπου σαρανταπεντε λεπτα.
Σαρανταπεντε ολοκληρα αποδεικτικα στοιχεια οτι την ειχε και παλι εξαπατησει
Τα ποδια της ομως, ολοκληρο το κορμι της, ειχαν πεισμωσει
σε μια ανουσια εφηβικη αρνηση που ανεσηρε η μνημη της
απο μια περασμενη σχεδον δεκαετια
«Θα ‘ρθεις!» Μουρμουριζαν τα σφιγμενα δοντια της
«Αυτην τη φορα θα ‘ρθεις γαμωτο, θα ‘ρθεις!», ουρλιαζε ο πληγωμενος της εγωισμος
Επρεπε να επανορθωσει γι’ αυτα που ειχε πει
αλλα ακομη περισσοτερο για οσα δεν ειπε
Επρεπε να δει για μια τελευταια φορα εκεινο το μισητο σαγηνευτικο προσωπο
και να ξορκισει οσα αδικα απωθημενα ειχε αφησει ζωντανα καποτε
Συνέχεια
Στιχοι … (μερος 1ο)
Περνω μπροστα απο εικονες καταχωνιασμενες στις χαραμαδες του νου
καθως ακολουθω την αβεβαιη διαδρομη μου
σ’ εναν δρομο γεματο λαθη και παθη
Σ’εναν δρομο με πορεια προς το απαγορευμενο και την προκληση
Σε περιθωριακες επιλογες και αποφασεις της καρδιας
Συνέχεια
Aναμονή στο τίποτα… by aqua love
Ακόμα ένα βράδυ που δεν λέει να περάσει.
Με το τσιγάρο στο χέρι να είναι μόνιμα κολημένο για συντροφιά και τις γλυκές αναμνήσεις από κάποιες περασμένες συναντήσεις.
Οι παλιές παρέες, ξεχασμένες… δεν χωράνε στο δικό του κόσμο.Τόσο μόνος, τόσο απόμακρος. Με ένα ψεύτικο χαμόγελο μόνιμα στα χείλη.
Και αυτή εκεί, μια ολοζώντανη απεικόνιση μέσα στο μυαλό του, δίπλα του, βαθιά μέσα στα στήθη του. Συνέχεια
Γράμμα-Αλυσίδα: Μία πραγματικά όμορφη ιστορία
Μία πραγματικά όμορφη ιστορία
Θα πάρει μόλις 37 δευτερόλεπτα να το διαβάσεις και θα αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου.
Συνέχεια
Φιλία . . . by Aqua Love
Συγγνώμη, πάλι δεν σε μίλησα σήμερα όπως μιλούσαμε συνήθως.
Συγγνώμη, γιατί έχω πολλά που με τριγυρνάνε στο μυαλό και δεν θέλω να σε βαραίνω.
Συγγνώμη, γιατί σήμερα ίσως να μην σε πω καλημέρα, ούτε καληνύχτα,
Αλλά να ξέρεις ότι από μένα, και ας μην το λέω, η κάθε ώρα σου να είναι καλή.
Γιατί η φιλία είτε μια μέρα, είτε ένα μηνα, είτε δύο, δεν γνωρίζει τι θα πει χρόνος και απόσταση.
Για αυτό καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα. Και πάντα να χαμογελάς.
Είσαι το Νερό… by Aqua Love
Είσαι το Νερό
Δεν φεύγεις από το μυαλό μου αν και προσπαθώ να σε χάσω.
Είσαι το νερό που ρέει σαν καταρράκτης
και ακουμπάει τα μισάνοιχτα χείλια μου καθώς πλένομαι,
τα εξαγνίζει, γεμίζοντας τα με τα λόγια σου,
σφραγίζοντας τα, να μην πούν ποτέ την αλήθεια.
Το νερό σταλάζει πάνω στο απαλό δέρμα,
η καρδιά μου χτυπά πιο γρήγορα τώρα καθώς γράφω,
φέρνοντας την σκέψη μου πιο κοντά σε σένα.
Μικρό Γράμμα σε Μένα
Μικρό Γράμμα σε Μένα
Καλησπέρα καρδιά μου. Καιρό είχαμε να τα πούμε οι δυο μας και αφού δεν σ’έστειλε κανεις άλλος γράμμα τώρα τελευταία, είπα να σε στείλω εγώ, ναι, στην ίδια μου την καρδιά.
Καλή μου, που πήγες και μ’άφησες μόνη μου; Δεν είπαμε πως θα τα συζητούσαμε όλα πριν κάνουμε καμιά κίνηση είτε η μια είτε η άλλη; Γιατί βιάστηκες και έπεσες πάλι κατακόρυφα; Γιατί δεν με άκουγες όταν σου’λεγα να μην βιαστείς;
Δεν τα συζητήσαμε αυτά που είχαμε να ξεκαθαρίσουμε. Δεν άκουσες τα επιχειρήματα μου, απλά ακολούθησες άλλη φωνή, μια φωνή δικιά σου κάπου μέσα στις απύθμενες χαράδρες σου. Με πληγώνεις όμως όταν τα κάνεις αυτά και πληγώνεις και άλλους.
Το ξέρω, δεν βγαίνεις συχνά απ’το καβούκι σου, δεν σ’επιτρέπει ο κόσμος αυτός να το κάνεις, αλλά Συνέχεια
Ίξαλος… by Aqua Love
Ίξαλος
Ο ουρανος σκοτίνιασε. Οι πρώτες ψιχάλες έκαναν την εμφάνιση τους. Ο μεταλικός ήχος της βροχής στην ασπίδα του , αναμειγνύονταν με την οσμή του βρεγμένου δέρματος απο τις επικαρπίδες του…. Είχε ένα λεπτό να διαθέσει σε άλλες σκέψεις, γλυκόπικρες αναμνήσεις μιας ζωής πολλά, πάρα πολλά στάδια μακριά, σε ένα μέρος πολύ πιο ζεστό από εδώ που βρισκόταν, παρόλο που ο ιδρώτας τον φιλοπόλεμων οπλιτών δίπλα του – τα αδέρφια του, οι πολεμιστές του που θα πέθαιναν για αυτόν και αυτός για αυτούς – πρόδιδαν την θερμοκρασία της θερινής αυτής βραδιάς. Το κορμί δεν χρειαζόταν να κάτσει κοντά σε φωτιά στο στρατόπεδο τέτοια βραδιά, αν και το πνεύμα ποθούσε της φλόγας το άγγιγμα, κάτι, οτιδήποτε θα μπορούσε να διώξει το κενό συναίσθημα της επικείμενης μοίρας τους.
Προσήλωσε το βλέμμα του πάνω σε ένα μοναχικό δέντρο, μια αχνή σκιά μερικά βήματα μακριά, ένα ψηλό, ερημικό δέντρο που ανέπνεε ελαφρά το αεράκι που διαπερνούσε τα βεβαρημένα κλαδιά του, που τραγουδούσε απαλά κάθε νότα βροχής που έπεφτε πάνω στα λεπτά φύλλα του. Οι Αμαδρυάδες τον βασάνιζαν, παίζοντας με τον πόνο του.
Μόνο στα όνειρα μου, μόνο… by aqua love
Μόνο στα όνειρα μου, μόνο…
Δεν ξέρω το γιατί, πάντως πρέπει να επικοινωνώ μαζί σου έστω και μέσα απο αυτές τις γραμμές που γράφω στο χαρτί.
Σήμερα το πρωί, έκατσα να πιω ένα καφεδάκι κάτω στην παραλία. Στο μαγαζί που συχνάζαμε και αδράζαμε την μέρα.
Παρήγγειλα ένα καπουτσίνο στη Χαρά, έκατσα όσο πιο άνετα μπορούσα σε ένα σκαμπό στο μπαρ και άναψα ένα τσιγάρο, περιμένοντας να μου σερβίρουν τον καφέ μου.
Ήταν 10:00 το πρωί και όλα έδειχναν τόσο ήρεμα, έξω από τις σκοτούρες τις δουλειάς. Όλη αυτή η πίεση, όλο το άγχος και η μόνιμη αγωνία, για κάποια λεπτά δεν ήταν εκεί. Ήμουν μόνη μου, με την σκέψη μου ελεύθερη να πάει εκεί που ήθελε.
Μόλις ήρθε το καπουτσίνο μου.
Το άρωμα της πρώτης γουλιάς με γαλήνεψε τελείως. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή και απόλαυσα τη ζωή για μερικά δευτερόλεπτα.
mySatellite 