Δημοσιεύω το ακόλουθο email που έλαβα:
“
Φίλε Soto,
Σε διαβάζω. Κι επειδή καμιά φορά μ’ αγγίζεις με αυτά που γράφεις, είπα να σου πω κι εγώ κάτι. Να το ξέρεις και να μην έχεις ψευδαισθήσεις.
Μια υπηρέτρια είναι η Ελλάδα. Όχι «πεδίο βολής φτηνό, όπου ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι» που λέει το τραγούδι. Όχι. Υπηρέτρια. Μια υπηρέτρια σε πλούσιο σπίτι.
Πέντε-έξη είναι όλα κι όλα τα πλούσια σπίτια στη γειτονιά. Δύο-τρία στο ένα τετράγωνο κι άλλα δυο-τρία στο διπλανό. Παραπέρα λασπουριά. Δεν έχουν ούτε νερό να πιούνε. Πεθαίνουν οι μαύροι από τις αρρώστιες.
Η Ελλάδα δεν ανήκει εκεί. Το ‘χε πει και ο… αείμνηστος με τη Σερραίικη προφορά του βαρήκοου: «Δεν σας καταλαβαίνω», του είχε πει του Ανδρέα. «Άλλοι ανήκουν στους Αφρικανούς, άλλοι ανήκουν στους Αδεσμεύτους, εμείς ανήκομεν εις την Δύσιν.» «Προτιμούμε να ανήκουμε στους Έλληνες», του είχε απαντήσει εκείνος. Κι εμείς μασήσαμε. Τι μασήσαμε; Μια τσίχλα μασήσαμε. Μια…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 733 επιπλέον λέξεις