Υπάρχει ένα πλήθος διάσημων αυτοχείρων από τα χρόνια της Βίβλου ώς σήμερα. Πρόσωπα υπαρκτά, μυθικά, ιστορικά ή ήρωες λογοτεχνίας και καλλιτέχνες όπως: ο Ιούδας Ισκαριώτης, οι Ρωμαίος και Ιουλιέττα, οι Σουλιώτισσες, ο Σωκράτης, η Μέριλυν Μονρόε… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι αυτοκτονίας και έτσι δεν μπορούμε να αποδώσουμε την πράξη μόνο σε ψυχολογικά ή κοινωνικά αίτια, αλλά κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται μέσα στο δικό της πλαίσιο και εποχή.
Πριν τον Γάλλο κοινωνιολόγο Emile Durkheim, η αυτοκτονία θεωρείτο μία πράξη προσβολής απέναντι Συνέχεια →
Αφορμή για τη σημερινή μου blog-άποψη μου δίνουν οι συχνές πρωτοσέλιδες αναφορές στον πολλαπλασιασμό των αυτοκτονιών στην Ελλάδα εξαιτίας της δραματικής αύξησης οικονομικών προβλημάτων που οδηγούν στην καταστροφή αμέτρητους Έλληνες και Ελληνίδες επιχειρηματίες.
Ο θάνατος βρίσκεται αναμφίβολα στο τραγικότερο σημείο στο ευρύ φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Ο θάνατος, όμως, από αυτοκτονία, πέρα από την εγγενή τραγικότητά του εμπεριέχει και τα καταθλιπτικά στοιχεία που δημιουργούν οι υποκειμενικές ενοχές συγγενών και φίλων για την αδυναμία τους να προβλέψουν και να αποτρέψουν το γεγονός! Επιπρόσθετα η κοινή γνώμη θέτει το φαινομενικά απλό, αλλά φοβερά δύσκολο να απαντηθεί, μονολεκτικό ερώτημα του «γιατί».
Στην εποχή μας τα άτομα που αυτοκτονούν δεν το κάνουν μόνο για τους κλασικά γνωστούς λόγους της ερωτικής απογοήτευσης, επειδή αδυνατούν να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις της στρατιωτικής ζωής ή επειδή απέτυχαν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Κυρίαρχη αιτία είναι πλέον η οικονομική καταστροφή (και εδώ υπογραμμίζω το γεγονός ότι καθώς βουλιάζουμε στην οικονομική δυσπραγία και ύφεση φοβάμαι ότι θα βιώσουμε και στη χώρα και διεθνώς μεγάλη αύξηση στα κρούσματα αυτοκτονιών.) Συνέχεια →
mySatellite 