Οι βλάκες και το σύστημα. Του Θάνου Δημάδη

Έχοντας επιστρέψει και πάλι πίσω στην Ελλάδα, κάθε μέρα που περνάει πείθομαι όλο και περισσότερο ότι η χώρα μας είναι σαν μία μαριονέτα που περπατάει και χορεύει ελεγχόμενη από ένα αόρατο σύστημα που υπαγορεύει τις κινήσεις της. Ένα σύστημα που συνθλίβει τόσο κυνικά όσο και βίαια καθετί που προεξέχει της ικανότητάς του να το κατανοήσει και να το αποδεχθεί. Απέναντι σε καθετί που καταδεικνύει τη «γύμνια» του ίδιου του συστήματος και, υπό μία έννοια, το ξεμπροστιάζει.

Αυτή η πραγματικότητα συνθέτει κατά την άποψή μου και την απάντηση στο ερώτημα «γιατί η κρίση δεν καταφέρνει να μας αλλάξει προς το καλύτερο». Ως νέος θα μπορούσα να δώσω την

Η χαρά του … λάθους

Γράφει η ΣΟΦΗ

Εδώ και πολύ καιρό βλέπω παντού τριγύρω μου απελπισία, λύπη, οργή, ζήλια, φθόνο κι ενίοτε μίσος (η ταχύτητα της εναλλαγής συναισθημάτων σε όλους μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, αγγίζει την ταχύτητα του φωτός)…

Δεν θα πω ότι δεν είναι δικαιολογημένα ως ένα βαθμό όλα αυτά τα συναισθήματα.. Σήμερα όμως έθεσα στον εαυτό μου ένα ερώτημα: μήπως αυτά τα συναισθήματα είναι εκείνα που μας απομακρύνουν περισσότερο από τον άνθρωπο και την όποια λύση στα προβλήματά μας; Μήπως ακριβώς αυτή η κατάσταση έχει δρομολογηθεί και γι αυτόν το λόγο; Ακριβώς για να φτάσουμε σε ότι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει και να γεμίσουμε τον κόσμο μας αλλά και την ύπαρξή μας με αρνητική ενέργεια, λοξοδρομώντας για μία ακόμη φορά από τον πραγματικό –θετικό- εαυτό μας που βρίσκεται δυνητικά εντός όλων μας;

Λέω.. μήπως;

Συρία: Μισθοφόροι πολιορκούν χριστιανική πόλη – Στα όρια της απελπισίας οι αμυνόμενοι

Μία διάσταση του εμφυλίου στην Συρία που δεν προβάλλεται από τα δυτικά ΜΜΕ και τους διάφορους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων φέρνει στην επιφάνεια το λιβανικό κανάλι «Αλ Μαγιαντίν». Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό δίκτυο χιλιάδες Χριστιανοί στην πόλη Rableh της επαρχίας Homs, επί δέκα συνεχόμενες ημέρες παραμένουν υπό πολιορκία από τους αντάρτες, αναφέρει το λιβανικό κανάλι «Αλ Μαγιαντίν», επικαλούμενο πηγή από την συριακή Εκκλησία. Η μικρή πόλη Rableh βρίσκεται νότιας της Homs μερικά χιλιόμετρα από τα σύνορα με τον Λίβανο με συνολικό πληθυσμό 5.328 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2004 οι οποίοι όμως σύμφωνα με το

«Λευκή σφαγή» (από τη Μικρασιατική καταστροφή στην σημερινή Ελλάδα)

Το κείμενο που ακολουθεί αλλά και τον παραλληλισμό, του τότε (Μικρασιατική Καταστροφή) και του σήμερα, επιμελήθηκε η φιλόλογος Μ.Ψ. 

Η λευκή σφαγή ή αλλιώς massacre blanc είναι η συστηματική εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους. Τα θύματα εκτοπίστηκαν στα βάθη της Ανατολίας συνήθως εν μέσω χειμώνα και χωρίς να έχουν τα απαραίτητα μαζί τους π.χ. ρούχα, στρώματα κ.λ.π. Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνουν κατά χιλιάδες από τις κακουχίες.

«Oι Nεότουρκοι», έγραφε ο F. Sartiaux, «αποκάλυψαν το μεγαλοπήβολο σχέδιό τους, την εξόντωση δηλαδή όλων των ιθαγενών Xριστιανών της Mικράς Aσίας. Ποτέ, σε καμιά περίοδο της ιστορίας, κανένα πιο διαβολικό σχέδιο δεν είχε στοιχειώσει τη φαντασία του ανθρώπου.

H «ερυθρά» σφαγή ολοκληρώθηκε από ένα σύστημα που λέγεται «λευκή» σφαγή. Πρόκειται για την αργή εξόντωση από την κακομεταχείριση, τις εκτοπίσεις, το κρύο, την παρατεταμένη στέρηση νερού και τροφής, τον αποκλεισμό σε μπουντρούμια, τόσο μικρά, που να μη χωράς όρθιος. O φανατισμός και η κτηνωδία του Eμβέρ, η πιο ψυχρή, μα κυνική φαντασία του Tαλαάτ αγαλλίασαν μ’ αυτή την τρομερή επινόηση. Mπορούσαν να ισχυριστούν πως τις εκτοπίσεις τις απαιτούσαν οι στρατιωτικές ανάγκες και πως τα χέρια τους δεν είχαν λερωθεί με αίμα, γιατί οι χριστιανοί πέθαιναν μόνοι τους στο δρόμο!»

(διαθέσιμο στο: http://www.akrites.de/sites/gr/genozid_pontos.htm  στις 5/6/2012)

Ιδού τα εγκλήματα των Τσετών του Τοπάλ Οσμάν και του Κεμάλ. Έξω από την καμένη εκκλησιά, κείτονται τα θύματα τους, με παπάδες από διπλανά χωριά να κλαίνε  πριν τους θάψουν κι ένας τραυματίας πάνω στην Αγία Τράπεζα…

 

Μια κωμόπολη δολοφόνησαν σε ένα χρόνο οι εγκληματίες πολιτικοί

Σοκαρισμένη παραμένει η τοπική κοινωνία των Χανίων, στο άκουσμα της είδησης ότι ο 30χρονος γείτονάς τους, δεν άντεξε την ανεργία και έβαλε τέλος στη ζωή του.

Μια νέα αυτοκτονία αποκαλύφθηκε σήμερα στην πόλη των Χανίων. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, έκανε βουτιά στο κενό από τον 5ο όροφο του νοσοκομείου Χανίων. Συγκεκριμένα, ο 30χρονος Χανιώτης, σε κατάσταση απελπισίας, μόλις μία εβδομάδα μετά την απόλυσή του από εταιρεία τεχνικών έργων, «βούτηξε» στο κενό, μην μπορώντας να αντέξει το οικονομικό αδιέξοδο. Είχε πάει στο νοσοκομείο για να.. επισκεφθεί ένα συγγενικό του πρόσωπο που

Πριν σβήσει τα ίχνη μας το κύμα και ο αέρας

Πριν λίγο πέταξα από πάνω μου την κουβέρτα την φλις και σηκώθηκα από τον καναπέ. Είχε τελειώσει η ταινία που έβλεπα και δεν άντεχα άλλο να κάθομαι εκεί, με την βαριά σκέψη που θόλωνε το μυαλό μου. Ακόμα και η ίδια η κουβέρτα μου με έπνιγε, μου ήταν ανυπόφορη.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν έχει σημασία τελικά αν μια ταινία είναι καλογυρισμένη, έχει καλούς ηθοποιούς, άψογη παραγωγή και σκηνοθέτη ιδιοφυΐα. Μια ταινία αξίζει μόνο αν οι εμπειρίες του θεατή το επιτρέψουν. Και εμένα, πριν λίγο, η ταινία που είχα δει με έκανε να δω ένα κομμάτι της ζωής μου που το είχα παρατήσει. Και δυστυχώς με πόνεσε λίγο που το συνειδητοποίησα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής, με πόνεσε πιο πολύ η ιδέα πως δεν είμαι όσο ανεξάρτητη και δυνατή όσο νόμιζα.

Έχω αμελήσει τον εαυτό μου, όπως όλοι έχουν αμελήσει λίγο πολύ τον εαυτό τους μέσα στον ανεμοστρόβιλο που ζούμε. Πάω κόντρα σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που νομίζω με γεμίζει, αν και η πλάκα είναι πως δεν ξέρω καλά καλά αν είναι όλα μια οφθαλμαπάτη, μια απελπισμένη ιδέα μέσα σε μια απελπισία που μας καταδιώκει όλους, μας περιμένει στο κατώφλι της πόρτας μας κάθε πρωί σαν Κέρβερος, και μας ξεπροβοδίζει το βράδυ με ένα γλυκό γρύλισμα καθώς βγάζουμε τις κάλτσες μας πριν σκεπαστούμε πάλι με μια αβάσταχτα βαριά κουβέρτα, ένα πάπλωμα που αν το αφήσουμε να μας σκεπάσει για πολλές ώρες, γίνεται αποπνικτικό.

Πως τα αφήσαμε τα πράγματα έτσι; Πως γίνεται να έχουμε ναρκωθεί τόσο που βλέπουμε τον διπλανό μας