Κυριακή σήμερα και σας προτείνω να απολαύσετε το βίντεο με τον Andrea Bocelli, στο Portofino. (παρακάτω)
H εικόνα των θεατών, με την μπύρα τους στο τραπέζι, να γεύονται την μουσική και την ερμηνεία του ιταλού τενόρου αλλά και η προσφορά των των ιταλικών καναλιών να προβάλλουν το γεγονός σε ευρεία κλίμακα μας δίνουν μια αίσθηση του πως αντιλαμβάνονται οι γείτονές μας την αναψυχή και τον πολιτισμό.
Πάμε τώρα στην Μύκονο όπου το πολιτιστικό γεγονός που προβάλλεται από τις καθημερινές, πολύωρες εκπομπές αναψυχής, είναι μια φωτογραφία του χρεοκοπημένου lifestyle του νεοέλληνα στην παραλία που όλοι οι «επώνυμοι» βρίσκονται στριμωγμένοι, όπως οι κοινοί θνητοί στην Λούτσα.
Στην Ιταλία, οι ψυχαγωγικές εκπομπές ασχολούνται, εκτός από το απαραίτητο κουτσομπολιό, και με τον Andrea Bocelli προβάλλοντας την καλλιτεχνική δραστηριότητά του, όπως και πολλών ακόμη γνωστών και λιγότερο γνωστών καλλιτεχνών.
Τώρα που τέλειωσε το πανηγύρι, το θέατρο σκιών, «η γιορτή της Δημοκρατίας» όπως λένε και οι συνήθεις κολοκυθολογούντες – οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι – μπορούμε, συνοψίζοντας, να αναφερθούμε σ’ αυτό το ανθρωπολογικό είδος που «έλαμψε» όλη την προεκλογική περίοδο: τον υποκριτή. Ελάχιστες φορές, δένοντας κόμπο την καρδιά μου, στάθηκα ν’ ακούσω, τις ουρανομήκεις ανοησίες και αερολογίες των υποψηφίων.
Αν προσθέταμε τις υποσχέσεις και τις ονειροφαντασίες τους, την επίδειξη ήθους και εντιμότητας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το γεγονός ότι οι μισοί περίπου Ελληνες κατέβηκαν στον «στίβο», θα νόμιζε κανείς ότι ζούμε σε χώρα και κράτος πρότυπο της οικουμένης. Και αναρωτιέσαι περίλυπος πώς καταντήσαμε περίγελώς της… Αν όλοι αυτοί, και κυρίως οι παχύτεροι, εννοώ… πολιτικώς, πίστευαν αυτά που λένε και έπρατταν το ελάχιστο, θα ήμασταν κάτι σαν Ελβετία των Βαλκανίων. Ομως κάτω από την ευώδη κρούστα των λόγων κρύβεται το δυσώδες τέρας της υποκρισίας. Αφιερώνουμε λοιπόν, το παρόν άρθρο στον αληθινό νικητή των εκλογών: τον υποκριτή. (Μια παρατήρηση για τα αποτελέσματα. Πρώτευσαν στις ευρωεκλογές οι τηλεοπτικές επωνυμίες. «Αυτούς βλέπουν κάποιοι, αυτούς εμπιστεύονται». Ορθώς μας κανοναρχεί η λαϊκή μούσα: «Την τύχη του κάθε λαός την κάνει μοναχός του/ και ότι του φταίει η κούτρα του/ δεν του τα κάνει ο εχθρός του». Ολα τ’ άλλα είναι περιττές ακαιρολογίες…
Οπανικός μοιάζει με το πυρακτωμένο σίδερο: Όταν σε αγγίζει αντιδράς αυτόματα, χάνοντας κάθε έλεγχο του εαυτού σου, κάθε λειτουργία της σκέψης σου, κάθε γωνιά της ύπαρξής σου, κάθε ιδιαιτερότητά σου…
Στην Πολιτική οι μεγάλοι ηγέτες, τα ιστορικά μεγέθη, δύσκολα καταβάλλονται από τον πανικό. Αυτόν τον μονοπωλούν οι μετριότητες, οι πολιτικές μηδαμινότητες: Εκείνοι που έχουν κατασκευαστεί με τεχνητά μέσα (ΜΜΕ) εκείνοι που στηρίζονται σε ξένες πλάτες («νταβάδες» και CIA)…
Οι σύγχρονοι πολιτικοί, κατά κανόνα και στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι τέτοια κατασκευάσματα: Γι αυτό όταν χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους καταλαμβάνονται από το αμόκ του πανικού.
Είμαστε αχάριστος λαός. Μας έβαλαν φόρους, μας έκοψαν τους μισθούς, μας εξαφάνισαν τα δώρα, μείωσαν τις συντάξεις, κατάργησαν τα επιδόματα, διέλυσαν τα νοσοκομεία, ξεπούλησαν την δημόσια περιουσία… ακόμα και την διακυβέρνηση της χώρας την απαρνήθηκαν για χάρη της τρόικας.
Αντί για ένα μεγάλο ευχαριστώ που ασχολούνται με την πολιτική και ανά τρεις μήνες μας σώζουν εμείς τους κατηγορούμε. Συγγνώμη Γιωργάκη. Συγγνώμη Αντωνάκη. Συγγνώμη Φώτη, μια υπεύθυνα αριστερή συγγνώμη.
Μα προπαντός… συγγνώμη Μπένι. Ρίξε μου και άλλα χαράτσια να το ευχαριστηθώ.
Σύμφωνα με τον Κώνστα αργούμε να βγούμε από τα μνημόνια λόγω απεργιών. Δεν θα έγιναv και δέκα απεργίες σε αυτά τα τρία χρόνια;…
Έτσι να ξέρετε, αντί να βγούμε στην ανάπτυξη στις 12 Ιουνίου θα βγούμε στις 22 Ιουνίου. Συνέχεια →
Τα τιτιβίσματα του Ρομπάι τα είδε όλο το διαδίκτυο τις τελευταίες 3 ώρες. Άλλος όμως λέγεται Ρομπάι και άλλος γίνετε ρόμπα εν τέλει. Πότε, μα πότε σε αυτή τη χωρα θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους αυτοί με τα πτυχία που βρίσκονται σε θέσεις υποτιθέμενα σοβαρές;
Δείτε τους τσαπατσούληδες στο STAR τι έγραψαν: Συνέχεια →
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιος
mySatellite 