«Έγιναν αδικίες που πρέπει να διορθώσουμε και θα διορθώσουμε». Το λέει τούτο εσχάτως εδώ κι εκεί ο Αντώνης Σαμαράς. Είναι το κεντρικό του σκεπτικό. Το πλασάρει ως προσωπικό του στοίχημα. Το έριξε προεκλογικά κι εξακολουθεί να το παίζει μετεκλογικά. Το αρθρώνει με διάφορες διατυπώσεις, σε διάφορες περιστάσεις. Στην πιο πρόσφατη είχε ως ακροατήριο τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ.
Κατ’ αρχήν, συμφωνούμε όλοι, νομίζω, ότι μια διακυβέρνηση που γέννησε αδικίες είναι μια κακή διακυβέρνηση –ένα το κρατούμενο.
Ισχύει μάλιστα και το αντίστροφο: Όσο μια άδικη διακυβέρνηση είναι μια κακή διακυβέρνηση, άλλο τόσο μια κακή διακυβέρνηση είναι μια άδικη διακυβέρνηση –δύο τα κρατούμενα.
Η παραδοχή, η ομολογία από μια κυβέρνηση ότι άσκησε μια άδικη διακυβέρνηση δεν την κάνει ούτε λιγότερο κακή κυβέρνηση ούτε λιγότερο άδικη κυβέρνηση. Η παραδοχή από μόνη της δεν αρκεί, διότι η παραδοχή από μόνη της δεν διορθώνει τίποτε –τρία τα κρατούμενα.
Και πάει λέγοντας με τα κρατούμενα… Σφίγγω…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 401 επιπλέον λέξεις