Me, my self and ipod (Η μοναξιά των selfies)

Ο Ρέι Μπράντμπερι έγραψε το «Φαρενάιτ 451» το 1953, όταν το ίντερνετ υπήρχε μόνο στο μυαλό του Άλαν Τιούρινγκ.

Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Γκάι Μόνταγκ, ένας πυροσβέστης (το αγγλικό firemanδεν μπορεί να αποδοθεί), του οποίου η δουλειά δεν είναι να σβήνει φωτιές, αλλά να καίει τα βιβλία (στους 451 βαθμούς Φαρενάιτ καίγεται το χαρτί).

Η γυναίκα του Μόνταγκ είναι μια καταθλιπτική νοικοκυρά που όλη μέρα παίρνει ψυχοφάρμακα και κάνει παρέα μόνο με τους «φίλους».

Αυτούς τους «φίλους» τους βλέπει μόνο στις οθόνες-τοίχους του σπιτιού.

Σας θυμίζει κάτι; Μήπως κάτι που αναρτήσατε σήμερα στο δικό σας «τοίχο» και άρεσε στους δικούς σας «φίλους»;

Το διαδίκτυο είναι μια τεράστια επανάσταση, αλλά ίσως να είναι και μια τερατώδης επανάσταση.

Απλά υπάρχει…

Ο  Γελωτοποιός είχε γράψει στο τελευταίο του βιβλίο  « Η Λεγεώνα των Ψυχών»,  «Άλλο η επανάσταση και άλλο η μαγκιά».

Σοφή κουβέντα…

Η επανάσταση γίνεται πρώτα στις ψυχές. Γίνεται όταν τα όνειρα ζητούν την πραγμάτωση τους. Γίνεται όταν η ανάγκη για καλό είναι παντοδύναμη και σίγουρα πολύ πιο δυνατή από από την ανάγκη για καταστροφή.

Αυτό έχουν μπερδέψει πολλοί από τους σημερινούς νεοέλληνες τσιφτετελάδες. Αυτοί που μέχρι πριν από τρία χρόνια έριχναν τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τα χέρια και τα πόδια στο εκλογικό παραβάν. Αυτοί που έπαιρναν τα σημαιάκια και γυρνούσαν με τα αυτοκίνητα κρεμασμένοι από τα παράθυρα. Αυτοί που έδιναν 90% στα δύο αυτά κόμματα και το υπόλοιπο 10% στο ΚΚΕ, στο ΛΑΟΣ και το ΣΥΡΙΖΑ.