γραφει ο αρισταρχος
Είναι μια γριούλα 95 χρονών “υιοθετημένη πεθερά” και την φροντίζουμε εγώ και η κόρη της τώρα, που η δυναμική της έπεσε από τον πανδαμάτορα χρόνο και δυστυχώς δεν μπορεί να παράγει έργο που θα αποδώσει… λεφτά. Όπως τ’ ακούτε ακριβώς. Μέχρι πρότινος έσπερνε τα χωράφια της και εξέτρεφε διάφορα οικόσιτα. Έβαζε το μπαχτσεδάκι της και εισέπραττε τα λαχανικά στην εποχή τους. Δηλαδή τι εισέπραττε αφού την παραγωγή την… εισέπρατταν τα παιδιά της. ¨Ω ναι, έχει άλλα δυό αγόρια!
Κάποτε όταν τα γέννησε πέρασε ο χάρος από δίπλα της γελώντας σαδιστικά. Ήταν μόλις τριάντα χρονών και εκείνος, ο άντρας της, τριάντα τρία. Ένα παλικάρι στα δυό μέτρα που έγινε ο στόχος. Ο στόχος του εξαποδώ. Και έφυγε για την λησμονιά αφήνοντας μόνο του το έρμο κορμί να φροντίζει φαγητό γι αυτή και τα τρία ορφανά. Βοήθειες από μηδενικές έως ελάχιστες. Ρήμαξε η ζωή της να τα μεγαλώσει, να τα σπουδάσει, να τα παντρέψει. Και τώρα κοιτά τον έρημο δρόμο βουβή πίσω από δυό άδεια από αγάπη μάτια μην και φανεί κάποιο παιδί, κάποιο εγγόνι. Εις μάτην! Τα έσοδά της πενιχρά περιορίζονται μόνο σε μια σύνταξη των 305ευρώ μηνιαίως! Και η αγάπη θέλει ανταλλάγματα χοντρά και όχι πενταροδεκάρες. Συνέχεια