Διάβασα ένα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, το οποίο παραθέτω αυτούσιο [και όχι μόνο με σύνδεσμο παραπομπής] διότι δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είναι online η ιστοσελίδα της εφημερίδας.
Aφορά την εξαφάνιση του DNA των ελληνικών ποικιλιών φυτών, επειδή
α) κάποιος γραφειοκράτης θεώρησε ότι είναι περιττά και πολυέξοδα … και αυτό είναι το αφελές / καλό σενάριο
ή
β) κάποιος τα πήρε από τη Monsanto / τη BASF και άλλες εταιρείες που προωθούν τα γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο … και αυτό είναι το άσχημο σενάριο.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 487 επιπλέον λέξεις
Μεγάλη γοητεία μου ασκούν κείμενα που έρχονται από το παρελθόν, έχουν όμως αντίκρυσμα και στο σήμερα. Κι αυτή η γοητεία ενισχύεται όταν το περιεχόμενο των κειμένων αφήνει μια ευχάριστη επίγευση για τα τωρινά, μια ελπίδα. Πολλές φορές όμως, αντί να γοητεύουν, απογοητεύουν, όταν δηλαδή φανερώνουν ακατάπαυστα κακώς κείμενα σ’ αυτόν τον τόπο ή σου προκαλούν μια δυσθυμία, καθώς βλέπεις ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο ή – πόσω μάλλον – όταν τα στραβά της Ιστορίας επαναλαμβάνονται δίχως τα παθήματα να έχουν γίνει μαθήματα. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ένα κείμενο από το πρόσφατο παρελθόν, από μια ταραγμένη περίοδο που προκάλεσε φοβερά πάθη στους Έλληνες και ίσως μόνο οι τωρινές γενιές να φαίνονται έτοιμες να τα αφήσουν πίσω: στην περίοδο του εμφυλίου 1946 – 1949.
mySatellite 