Το άρθρο για τη Χρυσή Αυγή του Μιχάλη Ιγνατίου και η απάντηση του Ανδρέα Γιαλλουρίδη (Μέτωπο Νεολαίας Χρυσής Αυγής)

Μια προσωπική μαρτυρία για τη Χρυσή Αυγή

Μιχάλης Ιγνατίου

 Την περασμένη Τετάρτη επέλεξα να παρακολουθήσω από την τηλεόραση της ΝΕΡΙΤ τη στημένη συνέντευξη Τύπου της ναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, όχι από μαζοχισμό αλλά από καθαρά δημοσιογραφικό καθήκον. Διότι μελετώ εδώ και τρία χρόνια τη συγκεκριμένη οργάνωση, διαβάζω για την πορεία των ηγετικών στελεχών της και πρέπει να υπενθυμίσω πως τη χαρακτήρισα κίνδυνο για τη Δημοκρατία από την πρώτη στιγμή. Ο λόγος του ενδιαφέροντος ήταν το «μπλέξιμο» με τους ναζί ενός νεαρού φιλικού προσώπου, που ερχόμενος στην Αθήνα για σπουδές από το νησί, μετετράπη μέσα σε μερικούς μήνες σε ένα άβουλο άτομο.

Advertisements

Πατρίδες δεν ανασταίνονται ούτε με πρόθυμες πoυτανες, ούτε με κακόμοιρους ζητιάνους

Το 54% ανεργία στους νέους είναι το μεγάλο πρόβλημα ή για να το θέσουμε καλύτερα «είναι η εκπαίδευση για δουλεία» σε παιδιά που θα ζήσουν και θα πρέπει να δουλεύουν στα χωράφια των νέων φεδουδαρχών. Ο μισθός των διακοσίων ή τριακοσίων ευρώ, δεν είναι λύση λιτότητας στην οικονομία του κράτους. Είναι το όριο συνειδητοποίησης πως αυτά που ξέρατε τελείωσαν.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε μετά τα γεγονότα στη Μανωλάδα τη φράση «γιατί δεν πήγαιναν ελληνόπουλα να δουλέψουν εκεί», πόσες αναλύσεις για το γεγονός πως οι μετανάστες κάνουν τις βρωμοδουλειές ενώ τα ελληνόπουλα απαξιούν να δουλέψουν σε τέτοιες συνθήκες. Κι αυτό ειπωμένο με μια δόση μπράβο για τους μετανάστες που μπορούν και κερδίζουν το ψωμί τους με τόσο άθλιες συνθήκες, ενώ τα ελληνόπουλα είναι μαμμόθρεφτα.

Δεν βαρέθηκες φίλε μου να ελπίζεις να ζήσεις μέσα σε μια σάπια δημοκρατία;

γράφει ο Άκης Kουστουλίδης

Έχει καιρό τώρα που έριξα τον εαυτό μου στην πραγματικότητα που μας παρουσιάζουν οι πολιτικοί μαζί με τα κανάλια.
Προσπάθησα να γίνω στην φαντασία μου ένας πολίτης νόμιμος και έγινα ένας αριθμός.
Προσπάθησα να φανταστώ την ζωή μέσα από την δική τους προτεινόμενη  δημοκρατία και ένιωσα δούλος.

Προσπάθησα να κατανοήσω την γλώσσα τους μα είδα ψέμα τυλιγμένο από άπειρες όμορφες λέξεις των προγόνων μου .
Προσπάθησα να σχεδιάσω τον επαγγελματικό μου μέλλον μέσα στην δική τους αγορά και βρέθηκα σε ένα κελί για φοροφυγάδες.
Προσπάθησα να φανταστώ την οικογένειά μου μέσα στα πρότυπα της κοινωνίας που μας λανσάρουν κάθε μέρα και είδα παιδιά πεινασμένα με δάκρυα στα μάτια.
Προσπάθησα να φανταστώ την Ελλάδα δημοκρατικά ελεύθερη μα είδα μοναχά τυράννους.
Προσπάθησα να πιστέψω στην ελπίδα για έναν καλύτερο μέλλον μα έχασα την πίστη μου για λευτεριά.
Και στο τέλος της φαντασίας μου υπήρχε μόνο θάνατος.