Αλληλέγγυος Δούρειος Ίππος

Του Γιάννη Λαζάρου

Η Ελλάδα έχει αποδεχθεί ότι θα κινείται πια με 105 ταχύτητες και όλοι οι σωτήρες που φέρουν ελληνική ταυτότητα νοιάζονται για την το πως η ΕΕ θα κινείται σε μία ταχύτητα και όχι σε δύο.

Τόσο ενδιαφέρον για το τι θα κάνει η ΕΕ, αν το είχαν όλοι τους για το τι θα κάνει η Ελλάδα, τώρα θα είχαμε στείλει διαστημόπλοιο στον πλανήτη Άρη.

Βέβαια καλώς πράττουν, αφού έχουν αφήσει την διαχείριση του θυμού και της οργής που ξεχειλίζουν από τα αφτιά των Ελλήνων, σε ομάδες αλληλεγγύης, σε κοινωνικά ιατρεία, σε εκκλησιαστικά συσσίτια και βέβαια στους μεγαλοδημοσιογράφους που βάζουν κόφτη στην οργή όταν σε βάζουν είτε να συνομιλείς με τον σφαγέα-πολιτικό σε φυλασσόμενο στούντιο, είτε παίζουν το θεατράκι της “αγανάκτησης” του δημοσιογράφου.

Αφήστε μας ήσυχους να χτίσουμε μόνοι μας τα νέα μας όνειρα

Το τηλέφωνο χτύπησε σε γνωστό ραδιοφωνικό-τηλεοπτικό σταθμό. Ο διευθυντής παραγωγής της εκπομπής απάντησε και από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούστηκε μια φωνή γεροντίστικη αλλά συνάμα περήφανη και καθάρια.

«Είναι ντροπή βρε παιδιά» είπε η ηλικιωμένη κυρία.

«Ποιο είναι ντροπή;» απάντησε ο διευθυντής παραγωγής.

«Είναι ντροπή αυτό που γίνεται. Καλείτε τους πλούσιους να βοηθήσουν τους φτωχούς, ζητάτε από αυτούς που έχουν να δώσουν ελεημοσύνη σ’ αυτούς που δεν έχουν. Δεν χρειάζονται ελεημοσύνες, δεν ζητάνε οι φτωχοί ελεημοσύνες. Δουλειά ζητάνε για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς».

Το φαινόμενο αυτό, της προσφοράς «βοήθειας» σε ανθρώπους που τη χρειάζονται έχει κάμποσο διάστημα που εμφανίστηκε και προωθείται από ραδιοφωνικούς, κυρίως, σταθμούς. Γιατροί, δικηγόροι, φροντιστές μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, ψυχολόγοι, εκδοτικοί οίκοι και ότι άλλο επάγγελμα ή ειδικότητα μπορείτε να φανταστείτε, προσφέρουν «δωρεάν» τις υπηρεσίες τους σε ανθρώπους που δήλωσαν από πριν στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ότι έχουν ανάγκη και δέχονται τη «δωρεάν» προσφορά από τους παραπάνω επαγγελματίες.

Τα ονόματα των επαγγελματιών αναρτώνται στις ιστοσελίδες των σταθμών και ανακοινώνονται στον «αέρα» κατά τη διάρκεια της ροής των προγραμμάτων των ραδιοφωνικών σταθμών. Το όλο εγχείρημα βαφτίζεται ως πρόγραμμα κοινωνικής προσφοράς ή αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας.

»Ο μπαμπάς μου αυτοκτόνησε»- ένα άρθρο γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας μας.

Η δασκάλα μας σήμερα, μας ρώτησε πως περάσαμε το καλοκαίρι και όλα τα παιδιά είχαν να της πουν πολύ ωραία πράγματα από τα μέρη που πήγανε διακοπές εφέτος, εκτός από κάνα δυο, που οι γονείς τους δεν είχαν λεφτά και δεν πήγαν διακοπές αλλά μείναν  εδώ και πήγαιναν  για μπάνιο με τα πούλμαν του Χαλουλού, με τα οποία πηγαίνει και η γιαγιά μου, όχι για να κάνει μπάνιο αλλά για να κάνει  αμμόλουτρα, να της περάσει η μέση της που την πονάει.

Εμένα όμως η δασκάλα, όταν ήρθε η σειρά μου δεν με ρώτησε γιατί ξέρει, όπως το ξέρουν  όλοι στη γειτονιά  μου, στου Γκύζη, ότι ο μπαμπάς μου έπεσε το καλοκαίρι από την ταράτσα της πολυκατοικίας μας και έφυγε πολύ-πολύ μακριά. Πολύ πιο μακριά από εκεί που μπορούν να φτάσουν τα πούλμαν του Χαλουλού ή όποια άλλα πούλμαν. Αν όμως με ρωτούσε θα είχα να της πω ένα σωρό πράγματα, γιατί πριν να φύγει ο μπαμπάς μου, μας είχαν κόψει το ρεύμα και η μαμά μαγείρευε, τάχα  μου, στο πετρογκάζι κάτι φαγητά  που τα έφερνε κρυφά από την εκκλησία.

Όμως ο χαζούλιακας ο αδερφός μου, που είναι μικρός ακόμα και δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει  να ζητάς ελεημοσύνη, της είπε μια μέρα: » γιατί μαμά μαγειρεύεις ξανά το φαγητό, αφού είναι μαγειρεμένο;;»  Και