Το χθες που υπάρχει σε κάθε γενιά

Η περίοδος προσφέρεται για στοχαστικό επαναπροσδιορισμό: Κοιτάζοντας μέσα μας αλλά και πίσω είναι η πιο χρήσιμη πιθανότατα άσκηση δημιουργίας για να μπορέσουμε να δούμε μακριά και μπροστά. Πέρα από την κρίση, την εθνική, ηθική αλλά και απολύτως εξατομικευμένη.

Η Ελλάδα μετά την κρίση λοιπόν, είναι το φυσικό sequel της χρονιάς της μεγάλης και σύνθετης εθνικής μελαγχολίας που πέρασε. Μόνο που, η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς. Δεν είναι μόνο η πολιτική ηγεσία που πάσχει… Δεν είναι μόνο η έλλειψη…ηγεσίας και έμπνευσης σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Το βασικό πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όχι μοιρολατρικά ή με διάθεση ενδοσκόπησης. Αλλά επειδή από εμάς ξεκινούν και σε εμάς καταλήγουν όλα.

Η δική μας απογοήτευση συνέβαλε στο να μπολιαστούν τα ενεργά κύτταρα του έθνους με συλλογική μελαγχολία.

Η δική μας ανοχή οδήγησε σε μια πολιτική ηγεσία πολύ πιο ανώριμη, αλλά διόλου αθώα, σε σχέση με