
Όταν πέρυσι στις 4 Οκτωβρίου ο Σαμαράς, με οίηση ξέχειλη ακόμη και για ανδρείκελο κι αίσθηση σοβαρότητας μηδενική, πέταγε για πρώτη φορά τη μπούρδα του success story, δεσμευόμενος μάλιστα δημόσια και διεθνώς ότι τάχα θα επιβεβαιωνόταν πανηγυρικά ένα χρόνο αργότερα, απoφάσιζα, που λέτε, κι εγώ την ίδια ώρα να θεσπίσω μεταξύ σοβαρού και αστείου –και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, περισσότερο για να πειραματισθώ με τις δυνατότητες του μπλογκ– ένα γουϊτζετάκι αντίστροφης μέτρησης στο κάτω μέρος της σελίδας, ώστε να δείχνει αυτό κάθε φορά πόσος χρόνος μας απομένει μέχρι την ημέρα που θα ευτυχήσει η γενιά μας να ζήσει το μεγαλύτερο από τα Επτά Θαύματα του σύγχρονου κόσμου.
Από εκείνη την ημέρα, λοιπόν, οι δώδεκα μήνες είχαν πια φτάσει να γίνουν δύο, καθώς το success story προσλάμβανε ολοένα και πιο αποκρουστικά τη μορφή ενός ολέθριου διλήμματος ανάμεσα στην τραγικότερη κωμωδία και την κωμικότερη τραγωδία όλων των εποχών.
Μετά από αμέτρητες λοιδωρίες, μετά από έναν…