Το Πνευμα … by Aqua Love

Η ομίχλη σηκώνεται και το βλέπω πάλι,

ένα χλωμό πνεύμα, ένα φάντασμα που αμείλικτα με στοιχειώνει.

Προσπαθώ να τρέξω αλλά είναι παντού

ένα λευκό σεντόνι οντότητας,

συννεφιάζει το μυαλό μου,

περιτυλίγοντας το δέρμα μου.

Δεν μπορώ να το εξορκίσω γιατί δεν ζητάει να εκπληρώσω πράξη του,

δεν έχει κανένα μέρος να αναπαυτεί, καμία επιθυμία που χρειάζεται να θαφτεί.

Στέκεται εκεί ανά πάσα στιγμή, ακάλεστο,

μια άχορδη μελωδία, μελαγχολική και επικίνδυνα όμορφη.

Στοίχειωνε με.

Στοίχειωνε με.

Αυτή η παράνοια είναι αφόρητη.

Πλάθοντας Αφηρημένα … by Aqua Love

Νυχτερινά κύματα με πάνε για χορό
σ’αυτό το ήσυχο κρεβάτι.