Θυμάται κανείς το σκάνδαλο της απευθείας ανάθεσης της Eurovision στο MAD του Ανδρέα Κουρή;

Έχει περάσει σχεδόν ενάμισης χρόνος από τότε που καταγγείλαμε δημόσια ότι η απευθείας ανάθεση της διοργάνωσης του σόου του ελληνικού τελικού της Eurovision στο MAD TV του Ανδρέα Κουρή  από την άλλοτε ΕΡΤ και στη συνέχεια από τη ΔΤ και τη ΝΕΡΙΤ αποτελεί μια εξόφθαλμη σκανδαλώδη διαδικασία. Και είχαμε επισημάνει ότι είναι παραπάνω από άξιο απορίας το γεγονός ένας κρατικός φορέας παραχωρεί δωρεάν και ως δώρο μια τέτοια μεγάλη, κερδοφόρα διοργάνωση μαζί με ένα (άγνωστο) μέρος των κερδών της σε έναν ιδιώτη με τεράστιες οφειλές, εκτός των άλλων, και προς το Δημόσιο, λόγος για τον οποίο είναι υπόδικος. Κι όμως, σε όλο αυτό το διάστημα, δεν ίδρωσε το αυτί κανενός εισαγγελέα.

Εντούτοις,  το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό ότι θα ξεκινήσει έλεγχος της νομιμότητας της διαδικασίας ανάθεσης των προγραμμάτων που επελέγησαν κατά τη διάρκεια της θητείας του προηγούμενου προέδρου της ΝΕΡΙΤ, ενώ όπως έγινε γνωστό η ΝΕΡΙΤ δαπάνησε 2,5 εκατομμύρια ευρώ σε 3 μήνες με απευθείας αναθέσεις. Και τα δύο αυτά γεγονότα μας δίνουν την αφορμή να επανέλθουμε στο ζήτημα του σκανδάλου της απευθείας ανάθεσης της Eurovision στο MAD TV (ιδιοκτησίας του πρώην εργοδότη μας, που δεν μας έχει καταβάλλει ούτε ένα ευρώ από τα 600.000 που μας οφείλει από χρωστούμενους μισθούς και αποζημιώσεις).

Ζώντας για δύο μέρες κλεισμένος σε έναν θάλαμο με 150 φυτά

Ο καθηγητής γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο του Πλίμουθ Iain Stewart βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο για να υπερτονίσει το πόσο σημαντική είναι η παρουσία των φυτών στη Γη, και ειδικά στις μεγαλουπόλεις που μαστίζονται από τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τα καυσαέρια.

Ένα πρωτοποριακό πείραμα έλαβε χώρα στο «Eden Project» της Κορνουάλης, το μεγαλύτερο θερμοκήπιο στον κόσμο. Κατά το πείραμα ο καθηγητής παρέμεινε για 48 ολόκληρες

Η γενιά του ’60 και ’70

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.

Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαριές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκίτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.

Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Ζεσταινόμασταν με σόμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με
μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ήρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέτα, το Πρώτο, το Εμπρός.

Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλίρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλειφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν, τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, το πεστίλι πέτσα βερίκοκο, το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκκινοπίπερο.

Τα αστικά λεωφορεία Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλε δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ήταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρι καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;

Ε, ώρα δεν είναι να μιλήσει ο «καλός Θεός της Ελλάδας»;

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης

ΑΠΟΡΕΙ ο κυρ Γιώργης από την Κρήτη. Απορεί και ο καπετάν Ανδρέας από τον Γράμμο: «Γιατί, ωρέ κυρ Χρήστο, δεν ξεσηκωνόμαστε με τόσα που τραβάμε; Ποια είναι η δύναμη που μας κρατά καρφωμένους στον καναπέ;».