Υπάρχει ένα πλήθος διάσημων αυτοχείρων από τα χρόνια της Βίβλου ώς σήμερα. Πρόσωπα υπαρκτά, μυθικά, ιστορικά ή ήρωες λογοτεχνίας και καλλιτέχνες όπως: ο Ιούδας Ισκαριώτης, οι Ρωμαίος και Ιουλιέττα, οι Σουλιώτισσες, ο Σωκράτης, η Μέριλυν Μονρόε… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι αυτοκτονίας και έτσι δεν μπορούμε να αποδώσουμε την πράξη μόνο σε ψυχολογικά ή κοινωνικά αίτια, αλλά κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται μέσα στο δικό της πλαίσιο και εποχή.
Πριν τον Γάλλο κοινωνιολόγο Emile Durkheim, η αυτοκτονία θεωρείτο μία πράξη προσβολής απέναντι Συνέχεια →
Οι πρόγονοί μας και κατά τους πλέον σκοτεινούς χρόνους της δουλείας ποτέ δεν έστερξαν την τύχην των ούτε και επίστευσαν ότι η σκλαβιά των θα είναι παντοτινή. Αντιθέτως ευθύς μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης, η ιστορική μνήμη του έθνους, που είχεν διαποτισθή δια της συνεχούς παραδόσεως 3.000 ετών –αφ’ ού ενισχύθη και από τους σχετικούς με την Άλωσιν θρύλους- εγέννησεν την ελπίδαν της Αναστάσεως, όπως πολύ ζωηρώς την εκφράζει ο λαϊκός θρηνωδός με την πασίγνωστον δέησιν του:
«Σώπασε, Κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζης. Πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι.»
Οι υπόδουλοι είχον σαφή συνείδησιν περί της κοινής των καταγωγής, Συνέχεια →
Άρθρον του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
mySatellite 