Καρότσι οδηγό για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες σε σούπερ μάρκετ δημιούργησαν φοιτήτριες του τμήματος Οικονομικών Σπουδών του ΔΠΘ, στο πλαίσιο του μαθήματος Επιχειρηματικότητας.
Πρόκειται για μια επιχειρηματική ιδέα που διακρίθηκε μέσα στις δέκα καλύτερες που αναδείχθηκαν στον πρόσφατο διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε(σ.σ. πρόκειται για εκδήλωση που πραγματοποιείται τα τελευταία έξι χρόνια και τα τελευταία πέντε χρόνια συμμετέχει, στις βραβεύσεις, δίνοντας χρηματικά έπαθλα η Ζυθοποιία Μακεδονίας-Θράκης).
Η ομάδα, που αποτελείται από τις Μαρίνα Ιωάννου, Άννα Αλμασίδου, Αγγελική Παναγοπούλου και Ολυμπία Τσιγκαροπούλου εργάστηκε μεθοδικά για την υλοποίηση της επιχειρηματικής της ιδέας, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίνα Ιωάννου.
Η ομάδα, όπως είπε, επικεντρώθηκε στο πώς μπορούν, μέσω του προϊόντος που θα κατασκευαστεί, να βοηθήσει τους πολίτες που έχουν προβλήματα όρασης, κινητικότητας κ.ά. “Επικεντρωθήκαμε, αρχικά, στα άτομα που έχουν προβλήματα όρασης και είδαμε ότι μπορούμε να βάλουμε μια βάση στο καρότσι που να τους βοηθάει στη μετακίνησή τους” ανέφερε η κ. Ιωάννου.
Η ομάδα κατάρτισε ένα business plan και συγκρότησε εταιρεία, την “Καρότσι Οδηγός ΑΕ”, η οποία παράγει και προωθεί το προϊόν, με στόχο τη διευκόλυνση και κάλυψη των αναγκών όχι μόνο των καταναλωτών ΑμεΑ, αλλά όλων των καταναλωτών, τόνισε η κ. Ιωάννου.
Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαριές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκίτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σόμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με
μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ήρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέτα, το Πρώτο, το Εμπρός.
Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλίρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλειφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν, τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, το πεστίλι πέτσα βερίκοκο, το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.
Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκκινοπίπερο.
Τα αστικά λεωφορεία Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλε δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ήταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρι καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
mySatellite 