Κυριακή σήμερα και σας προτείνω να απολαύσετε το βίντεο με τον Andrea Bocelli, στο Portofino. (παρακάτω)
H εικόνα των θεατών, με την μπύρα τους στο τραπέζι, να γεύονται την μουσική και την ερμηνεία του ιταλού τενόρου αλλά και η προσφορά των των ιταλικών καναλιών να προβάλλουν το γεγονός σε ευρεία κλίμακα μας δίνουν μια αίσθηση του πως αντιλαμβάνονται οι γείτονές μας την αναψυχή και τον πολιτισμό.
Πάμε τώρα στην Μύκονο όπου το πολιτιστικό γεγονός που προβάλλεται από τις καθημερινές, πολύωρες εκπομπές αναψυχής, είναι μια φωτογραφία του χρεοκοπημένου lifestyle του νεοέλληνα στην παραλία που όλοι οι «επώνυμοι» βρίσκονται στριμωγμένοι, όπως οι κοινοί θνητοί στην Λούτσα.
Στην Ιταλία, οι ψυχαγωγικές εκπομπές ασχολούνται, εκτός από το απαραίτητο κουτσομπολιό, και με τον Andrea Bocelli προβάλλοντας την καλλιτεχνική δραστηριότητά του, όπως και πολλών ακόμη γνωστών και λιγότερο γνωστών καλλιτεχνών.
Το Spiegel κάνει ένα οδοιπορικό στην πρωτεύουσα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, τα Σκόπια, αποκαλώντας την, ειρωνικά, «η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του κιτς».
«Πίδακες νερού εκτοξεύονται στον αέρα μπροστά από τους πολεμιστές: κόκκινες, κίτρινες, μπλε, μωβ. Οι οκτώ μπρούτζινοι πολεμιστές ατενίζουν μέσα από τα νερά του σιντριβανιού, ενώ από πάνω τους ψηλά βρίσκεται το χρυσό άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κραδαίνει ένα σπαθί προς τον ουρανό, ενώ οι μελωδίες του Βάγκνερ και του Τσαϊκόφσκι ακούγονται από τα ηχεία», σημειώνει το ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού προσθέτοντας πως «τα Σκόπια έχουν ένα καινούριο αξιοθέατο: τον ύψους 30 μέτρων «Εφιππο Πολεμιστή» στην Πλατεία Μακεδονίας, μια κεντρική πλατεία της πόλης. Το άγαλμα κόστισε 10,5 εκατομμύρια ευρώ και είναι τόσο αυθεντικό όσο και η απομίμηση του Μεγάλου Καναλιού της Βενετίας στο Λας Βέγκας».
Η ανοησία, η χυδαιότητα, οι διαστροφές και γενικά κάθε μολυσματική κατάσταση έχουν και την ανάλογη αισθητική: Την αισθητική του ΚΙΤΣ…
Αυτήν την αυθάδη αποκορύφωση του κιτς ζούμε σήμερα στη νεοταξική εποχή της ισοπέδωσης των πάντων: Τη φρενοβλάβεια της πολύχρωμης υποκουλτούρας… Συνέχεια →