27 Σεπτεμβρίου 1831: Δολοφονείται ο Ιωάννης Καποδίστριας

Ιωάννης Καποδίστριας (1776 – 1831): Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος – Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β’. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d’ Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.

Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Παταβίας (Πάντοβα) της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού – χειρούργου. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Ρωσία και η Τουρκία κατέλαβαν για λίγο τα Επτάνησα, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου.

Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».

Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον

Η πατρίδα μας καλεί σε πνευματικό αρματολίκι

Armatoloi kai Kleftes, Fwths Kontoglou

Δημήτρης Νατσιός

Τι ήταν οι αρματολοί; Έλληνες, πολεμιστές ατρόμητοι, που δεν «έκατσαν φρόνιμα, να γίνουν νοικοκύρηδες», αλλά πολεμούσαν την Τουρκιά «ψηλά στα κορφοβούνια». Και επειδή οι «μωχαμετάνοι» δεν μπορούσαν να τους εξοντώσουν, τους ανέθεταν την τήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστούς» και δώρα από τους Τούρκους, συνεργαζόμενοι δήθεν μαζί τους, αλλά, συν τω χρόνω, μαζί με τους Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οι ρόλοι, γι’ αυτό Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ως η βάση της εθνικής εναντίον των τυράννων Επανάστασης, στάθηκαν η «μαγιά» της λευτεριάς μας. Αρματολοί υπήρξαν τα λιοντάρια του Εικοσιένα, όπως το επιμαρτυρεί και το δημοτικό τραγούδι: «Του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται / του Διάκου καμαρώνει / γιατί έχουνε γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…».

Σήμερα ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Η «οικονομία» του Θεού και το καριοφίλι των Κλεφταρματολών, μας λευτέρωσε και νεκραναστήθηκε η ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Η οικονομία των τωρινών προσκυνημένων στις διεθνείς συμμορίες, ακυρώνει στην ουσία την Ευλογημένη Επανάσταση. Υποδουλωνόμαστε, όχι επειδή ηττηθήκαμε σε πόλεμο, αλλά διότι προδίδουν την Πατρίδα οι ανθρωποκάμπιες που υποδύονται τους κυβερνήτες.

Παρένθεση: Όλα, μα όλα, οφείλονται στην έλλειψη φιλοπατρίας. «Όσω πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτο

Πως να τραβάς την «προσοχή»…(«συνωστίζοντας» πχ την μισή Αθήνα…)

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Στην κυριολεξία δεν έπεφτε καρφίτσα. Όλες και όλοι καλοντυμένοι. Και «ακριβοντυμένοι». Είχαν πληρώσει «τσουχτερά» τη συμμετοχή τους στο «πριβέ σεμινάριο».

Μπροστά μπροστά πρώτη θέση ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα ένας τύπος με λαμέ κίτρινο σακάκι και η συνοδός του με παρόμοια στυλιστικά ενδυματολογικά γκάτζετ πάνω της. Έξι θέσεις πιο πέρα, επίσης ξεχώριζε μια κοπέλα με ιδιαιτέρως αισθησιακό μπούστο και γενικότερη εμφάνιση.

Με το που εμφανίστηκε ο ομιλητής οι ψίθυροι σταμάτησαν.

Ο τύπος πλησίασε το βήμα κι αντί να σταθεί πίσω του και ψηλότερά τους, στάθηκε μπροστά του και κάθισε σταυροπόδι στο πάτωμα αφήνοντας το μεταλλικό θερμός του δίπλα του. Όλοι ανασηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να δουν περίεργοι τι κάνει.

Αυτός, αντί να κοιτάξει το κοινό, τίναξε ξαφνικά το κεφάλι του αριστερά και πάνω, προσηλώνοντας το βλέμμα του έντονα κάπου αριστερά ψηλά στην απέναντι γωνία της οροφής, σαν κάτι σοβαρό να συνέβη εκεί. Σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα.

Όλοι ακολούθησαν το βλέμμα του και κοίταξαν το ίδιο σημείο.

Ο «τύπος» άρχισε να σηκώνεται και ταυτόχρονα έπιασε το θερμός του το οποίο, μόλις σηκώθηκε «του έπεσε από τα χέρια» κάνοντας έναν έντονο μεταλλικό ήχο πέφτοντας στο πάτωμα. Ήταν «κενό».

Υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ ο Πέτρος Τατσόπουλος

Υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές θα είναι και ο γνωστός συγγραφέας-δημοσιογράφος Πέτρος Τατσόπουλος, που το eglimatikotita μαζί με το hellas orthodoxy είχαν βγάλει στη φόρα… την αισχρή δήλωση που είχε κάνει για τον Κολοκοτρώνη. Ο κ. Τατσόπουλος θα είναι υποψήφιος στη Β’ Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε ας θυμηθούμε τι είχε γράψει…

Άννα, έχεις δίκιο. Γιατί θα πρέπει να ψηφίζει ο χαχόλος λαός;

Από τον Μάρκο Μουζάκη

** Η απόλυτη Ύβρις! Οι απάτριδες, ανιστόρητοι ευρωπίθηκοι, πολιτικοί και δημοσιογραφικοί, εκστασιασμένοι απ’ τη… σωτηρία της Ελλάδας, την επιτευχθείσα μέσω του ανεκδιήγητου κατοχικού κατασκευάσματός τους, της και νέας δανειακής σύμβασης αποκαλουμένης, έτρεχαν και δεν έφταναν, τρέχουν και δε φτάνουν να προπαγανδίσουν την «επιτυχία». Α, και δε σηκώνουν και μύγα στο σπαθί τους, οι προσκυνημένοι!

** Ναι, αυτοί οι οποίοι δεν θα δίσταζαν ακόμα και τον Πατρο-Κοσμά τον Αιτωλό να τον χαρακτηρίσουν «εθνικιστή»! Ακόμα και τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη ή τον Παπαφλέσσα θα τους χαρακτήριζαν… ακραίους και θα τους εγκαλούσαν ότι οδηγούν το έθνος στη σφαγή, στον αφανισμό!

** Όλος αυτός ο εσμός, των πολιτικών ναιναίκων, των προσκυνημένων, αντάμα με αργυρώνητα γιουσουφάκια, πουλημένους κονδυλοφόρους, εξωνημένους μαρκουτσοφόρους, «ενημερωτάδες» της παρακμής, μίσθαρνα όργανα διαπλεκόμενων αφεντικών (τι θλίψη, ανάμεσά τους και πρώην αριστεροί και αριστερές…), σε μια πρωτόγνωρη επιχείρηση λοβοτομής, «πειθούς» ενός περήφανου λαού, ενός λαού που μπορεί να αργεί,