Εάν έπιασε και δεύτερο χέρι το μαχαίρι του εγκλήματος, γεγονός που εξηγεί και την τρίτη μαχαιριά, τότε υπάρχει μεγάλο θέμα με τις καταθέσεις ορισμένων αυτοπτων μαρτύρων. Συνέχεια →
Καλοκαιράκι του 2007. Ιούλιος, βράδυ Παρασκευής. Γλυκιά νύχτα, ξάστερη, πριν να μας χτυπήσει το τσουνάμι της κρίσης. Η Αθήνα πλημμυρισμένη κέφι και ζωή. Τα τραπεζάκια έξω, γεμάτα. Τα εφηβάκια βγαίναν ραντεβού. Ήταν 11, κι ένα παλληκαράκι λίγο μεγαλύτερο, 24 χρονών, ετοιμαζόταν να πάει στο δικό του ραντεβού – με τον θάνατο.
Ήταν αστυνομικός. Είχε υπηρεσία στη συναυλία που γίνονταν στο γήπεδο του Baseball. Στη σκηνή θα ανέβαινε η αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ. Το παλληκαράκι, πηγαίνοντας να συναντήσει τον θάνατο, μπορεί να είχε βάλει το CD από τα «Διάφανα Κρίνα» που θα έπαιζαν εκείνη τη νύχτα και να σιγοτραγουδούσε μαζί τους: «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου». Δεν ήξερε ότι σε λίγο θα «παραχωρούσε τις πληγές του, να εξασκηθούν οι μανιακοί και οι αρχάριοι”.
Είχε και έναν συνάδελφο παρέα. Λίγο μεγαλύτερος εκείνος, παιδιά και οι δύο. Στην είσοδο του γηπέδου συνάντησαν τα «άλλα» παιδιά. Ίδιας πάνω – κάτω ηλικίας. Μπορεί να ήταν συμμαθητές στο σχολείο, μπορεί να παίζαν στις ίδιες γειτονιές, μπορεί να αγαπούσαν τα ίδια κορίτσια. Τώρα όμως εκπροσωπούσαν δύο κόσμους. Ο ένας είχε τη στολή της αστυνομίας. Δηλαδή του μπάτσου, του γουρουνιού, του δολοφόνου. Ο άλλος κόσμος είχε τη στολή του Συνέχεια →
mySatellite 