μέτωπο
Οικονομικού πολέμου εγκόλπιον
Κάπως πρόχειρα είναι η αλήθεια, πάντως μελετώντας το θέμα οδηγήθηκα, μάλλον αβίαστα, σε μια σειρά από παρατηρήσεις σχετικά με τον λεγόμενο οικονομικό πόλεμο ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εμφανίζει, που λέτε, τα εξής πολύ χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
Πρώτον, καθώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, επικρατεί πολύ λιγότερη φασαρία στα θέατρα των επιχειρήσεων, είναι δηλαδή εκεί πολύ χαμηλότερη η στάθμη των ντεσιμπέλ. Αντιθέτως, τον περισσότερο θόρυβο κάνουν οι λεγόμενες ψυχολογικές επιχειρήσεις, οι οποίες, εκτός από το στόχο του να κάμψουν το φρόνημα και να ενθαρρύνουν τη λιποταξία, περισπούν και την ταυτότητα του εχθρού, άρα και όσων έχουν συμμαχήσει μαζί του.
Δεύτερον, τα θύματα καταβάλλουν τα ίδια τις δαπάνες της εξόντωσής τους –αγοράζουν από το ελεύθερο εμπόριο το σχοινί και το σαπούνι ή εξασφαλίζουν περίστροφο και σφαίρες, εξοφλούν ή προβαίνουν σε ρυθμίσεις στην Εφορία για να κλείσουν τα βιβλία τους, πληρώνουν το μισθό υπουργού και νομοθέτη οι οποίοι θεσπίζουν την απόλυσή τους…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 347 επιπλέον λέξεις
Γράμμα από την Ελλάδα. Μάρτης 2013.
γραφει ο αρισταρχος
Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της παλιγγενεσίας η 25 Μαρτίου ημέρα κήρυξης της Ελληνικής επανάστασης για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας από το τετρακοσίων ετών γονάτισμα πάνω από τα Τούρκικα τσαρούχια και το χατζάρι πάνω στο σβέρκο μας. Κάτι τέτοιες μέρες , δεν ξέρω, με πιάνει μια μελαγχολία σ’ αντίθεση με τα νεανικά μου χρόνια που τρελαινόμουν στην ιδέα πως θα γέμιζα με όλους αυτούς τους υπέροχους Έλληνες που έδωσαν με ανυπέρβλητη τόλμη τη ζωή τους για ένα όνειρο που ποτέ δεν έζησαν. Την ελευθερία! Περιδιαβαίνοντας στους ατέρμονες διαδρόμους του διαδικτύου έφτασα, ίσως εσκεμμένα, στο υπέροχο ποίημα του Πυθαγόρα απαγγελμένο/τραγουδισμένο από την εκφραστική φωνή της Μαρινέλλας. “Γράμμα από το μέτωπο” με αναφορά στο έπος του ’41(τι σημασία έχει το πότε;) .
Δεν μπορούσε το μυαλό μου κάτω από την συναισθηματική πίεση να μην πετάξει οπουδήποτε θα μπορούσε να πάει ένα γράμμα μου. Ένα γράμμα από την Ελλάδα του 2013, έτσι όπως το στέλναμε παλιά πιτσιρικάδες να το διαβάσει ο Άγιος Βασίλης. Και κείνο πέταξε σαν πουλί μέσα σε αεροπλάνα πάνω από θάλασσες και ωκεανούς, μέσα σε αυτοκίνητα και τσάντες για να δοθεί από ανθρώπινα χέρια στον θείο που ποτέ δεν είχα εκεί στην μακρινή την Αμερική και που κόντευε τα ογδόντα πέντε. Να το ανοίξει, να το διαβάσει και από τα γερασμένα του μάτια να πέσει το δάκρυ για να το κιτρινίσει. Και μέσα σε κείνο τον λεκέ να κλείσει για πάντα τα συναισθήματα που το έλουζαν όταν γράφονταν και όταν διαβάζονταν. Ένα γράμμα που ποτέ δεν στάλθηκε, σε έναν θείο που ποτέ δεν υπήρξε. Συνέχεια
