Μάταια προσπαθώ να κουλαντρίσω εντός μου ότι τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που δικαιούνται όλα κι όλα σε τούτη τη ζωή, νέα παιδιά τα δαπανούν για να εκφράσουν αγανάκτηση απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Δυσκολεύομαι που τα βλέπω να βγαίνουν στην τηλεόραση και να διηγούνται «το δράμα τους», για να ταΐσουν τελικά την ανησυχία της Όλγας Τρέμη –όχι όμως την ανησυχία της για το ακαδημαϊκό εξάμηνο, όπως διατείνεται, αλλά την ανησυχία της για πρόσθετες ρυτίδες, που αίφνης εξ αυτού της αναλογούν, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Ύστατη παρηγοριά μου η ελπίδα ότι, όταν σβήνουν τα φώτα, τα παιδιά αυτά, δεν μπορεί, ξεκαρδίζονται και πάνε γι άλλα… Αλλά δεν τα κόβω για τέτοια, δυστυχώς.
Είναι τα πρωτότοκα του φόβου. Τα εκμεταλλεύονται εκείνοι ακριβώς που επέβαλαν τις φοβικές συνθήκες, και τους τον ενέσπειραν. Και τι κρίμα… Ο φόβος που τους ενέσπειραν τα νίκησε πολύ νωρίς: Αν, όπως λένε, θέλουν πράγματι να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους μιαν ώρα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 413 επιπλέον λέξεις
mySatellite 