Από την προηγούμενη Δευτέρα πριν το πρώτο ματς του Ηρακλή (με την νέα ονομασία) ήθελα να γράψω γι’αυτά που γίνονται. Ξέρω, φαίνεται ανόητο να μιλάμε για μπάλα μπροστά στα τόσα που τραβάει ο καθένας μας, εν μέσω εθνικής προδοσίας, πολιτικής λαμογιάς, ανεργίας, αυτοκτονιών, αλλά για μένα το θέμα του Ηρακλή είναι θέμα του τόπου. Απ’την στιγμή που επιχειρείς να σβήσεις μια ιστορία δείχνοντας εύνοια σε κάποιους και όχι ισονομία σε όλους, μιλάμε για άλλη μια σαπίλα που τρώει τον πολιτισμό άρα και την πνευματική (και στη συγκεκριμένη περίπτωση) σωματική υγεία πολλών γενεών. Αφήνοντας έναν σύλλογο με εγκαταστάσεις και ακαδημίες να αφανιστεί, δεν μπορεί να θεωρηθεί τίποτα παρά μια εγκατάλειψη των παιδιών της Θεσσαλονίκης που θα’θέλαν να αθληθούν στη ξιφασκία, στο πόλο, στον στίβο, στο judo, και όχι μόνο.
Τα πράγματα έχουν ησυχάσει αρκετά μπορώ να πω. Τα blog που ασχολούνται αποκλειστικά με την ομάδα μας συνεχίζουν — άλλα για να πληροφορήσουν τον κόσμο, άλλα για να βγάλουν κέρδος, κάποια από αυτά και τα δυο. Τα αυθεντικά όμως, αυτά απ’ όπου βγαίνει ο λόγος απ’την καρδιά, που τα συντηρεί ένας, το πολύ δυο φιλαράκια που απλά αναπνέουν Ηρακλή και θέλουν να μιλήσουν για τον καημό και την τρέλα Συνέχεια →
mySatellite 