Η διάλυση της Χρυσής Αυγής σημαίνει και τον θρίαμβο της

Παναγιώτης Χατζηστεφάνου

 

Οποιοσδήποτε έχει υπάρξει στέλεχος κάποιας επιχείρησης, γνωρίζει μια πάγια τακτική που εφαρμόζεται από απατεώνες που παριστάνουν τους επιχειρηματίες και αφεντικά.

Οι επιτήδειοι, συνήθως επειδή έχουν κακό όνομα στην πιάτσα και δεν μπορούν να προσελκύσουν οι ίδιοι εργαζόμενους και ενδιαφέρον για κάποια από τις κομπίνες τους, βρίσκουν κάποιον ή κάποιους για να τους στήσουν το μαγαζί, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως βιτρίνα.

Μόλις η επιχείρηση στεριώσει και καρποφορήσει, οι πρωτεργάτες που την έφεραν στην επιτυχία απολύονται, μιας και υπάρχοντος, δοκιμασμένου και λειτουργικού του νεοσύστατου επιχειρηματικού μοντέλου, μπορούν να προσληφθούν ηλίθιοι στην θέση των έμπειρων μισθοφόρων.

Ως ηλίθιοι ορίζονται εκείνοι που δεν γνωρίζουν το διακύβευμα της εταιρίας που αναλαμβάνουν ως νεοπροσληφθέντες, και δέχονται να εργασθούν ως χαμηλόμισθοι ή ακόμα και εθελοντικά, μιας και αγνοούν την αλήθεια τόσο του ήθους, όσο και των οικονομικών της υπόθεσης που αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας.

Για να μην υπάρχει καμία περίπτωση να διαταραχθεί η αυθεντία της εγκληματικής ιεραρχίας από κάποιον καχύποπτο και ανατρεπτικό υφιστάμενο, επιλέγονται μόνο εκείνοι που ούτως ή άλλως έχουν περιορισμένη αντίληψη, είτε λόγω νεανικής απειρίας, είτε λόγω έλλειψης κριτικού πνεύματος για την δικαιοσύνη, την ηθική και την οικονομική αλήθεια του περίγυρου τους.

Αυτονόητα, από τέτοιες οργανώσεις-transformers αποκλείονται οι γνώστες των πραγμάτων και όσοι κάνουν πολλές ερωτήσεις, όπως και εξίσου αυτονόητα προτιμώνται εκείνοι που είναι επιρρεπείς στον φανατισμό υπέρ αμφίσημων, υποκειμενικών και ετερόφωτων δέλεαρ όπως η διάκριση, το κύρος και η αναγνώριση.

Όποτε έρθει το πλήρωμα του χρόνου, και αναπόφευκτα υποψιαστεί το εκάστοτε νεοπροσληφθέν προσωπικό τι ακριβώς παίζει με την επιχείρηση για την οποία δουλεύει, τότε, απολύεται. Στην περίπτωση που έχει κάποιες ανεκτίμητες ικανότητες προβιβάζεται σε συνεργό, και έτσι ο κύκλος της εκμετάλλευσης αδαών ανανεώνεται αέναα και η απάτη διαιωνίζεται. Το κέρδος για την ηγεσία της επιχείρησης είναι αφ’ ενός το γεγονός ότι εργάζεται γι’ αυτούς πάντα μια ομάδα που στερείται της ικανότητας να γνωρίζει πως λειτουργεί ακριβώς ο μηχανισμός της και άρα δεν μπορούν να ελέγξουν τα κέρδη και την πορεία.

Αυτό ακριβώς έγινε και με την σύσταση της Χρυσής Αυγής και την σημερινή σύλληψη της ηγεσίας της. Η Ελληνική άρχουσα τάξη προσέλαβε κάποιους να στρατολογήσουν και να εκπαιδεύσουν αδαείς με σκοπό να έχει στην διάθεση της ένα παραστρατιωτικό τάγμα.

Υψηλά ιστάμενα πρόσωπα από όλους τους κλάδους επωφελούνται και εξαρτώνται από οποιοδήποτε είδος ενδιαφέροντος γύρω από τους στόχους του Ναζισμού.

Δικαστικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εκδότες, καλλιτέχνες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κερδοφορούν, εκμεταλλεύονται, διαχειρίζονται και εν τέλει επιβάλλουν την πεποίθηση πως οι ξένοι μας απειλούν, ακόμα και επειδή αφοδεύουν δημοσίως, όπως διαβάσαμε σε αστεία πλην επικίνδυνα κείμενα γραμμένα από αχαρακτήριστες πλύστρες του Ναζισμού όπου δεν διστάζουν να ομολογήσουν ανοιχτά ότι συνεργάζονται με την αστυνομία για να διώξουν τις πόρνες και τις τοξικομανείς από το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να εξυπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα που εξαρτώνται όμως από κρατική επιχορήγηση και συνεργασία.

Εν τέλει που αποσκοπεί όλο αυτό το ρατσιστικό παραλήρημα?

Στην συντήρηση του μίσους που επιτρέπει να βλέπει ο πολύς κόσμος τους μετανάστες ως παρείσακτους και άρα άξιους εξαφάνισης ή εκμετάλλευσης.

Σε αυτές τις βάσεις στήθηκε το επικερδέστερο κόλπο της δεκαετίας: η διαχείριση των μεταναστών και η φάμπρικα στοχοποίησης μειονοτήτων προκειμένου να εκτονώνεται σε εξιλαστήρια θύματα η οργή του καθημαγμένου Ελληνικού λαού αλλά και να κερδοσκοπούν οι ύαινες που περικυκλώνουν την ανθρωπιστική κρίση που μαίνεται εδώ.

Δεν επιτρέπεται κανένας Έλληνας να θεωρεί ότι στη χώρα αυτή επικρατεί καθεστώς δημοκρατικής νομιμότητας, η πίστη αυτή ισοδυναμεί με άρνηση ολοκαυτώματος, εφ’ όσον φυλακίζονται χιλιάδες αθώοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση παίρνει τουλάχιστον 162 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για την

Είμαστε όλοι Τούρκοι. Ποιοι είναι Ναζιστές και ποιοι εξεγερμένοι όμως; του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Μην γελιέστε με τον εθνικό χαρακτηρισμό που συνοδεύει τουςεξεγερμένους στην Κωνσταντινούπολη και στις υπόλοιπες πόλεις της γείτονος. Δεν είναι εσωτερικό ή εθνικό ζήτημα της χώρας «τους». Είναι ένα μέτωπο ενός διεθνούς πολέμου που ξεσπάει μπροστά στα μάτια μας και έχει εστίες που μετράνε θύματα, εξαγοράζουν συνειδήσεις, θέτουν ηθικά διλήμματα των οποίων οι απαντήσεις είναι ζωτικής σημασίας.

Αφορμή; Σχεδόν γραφική στην σχηματικότητα της. Κάποιων οι σκηνές καίγονται από δυνάμεις της αστυνομίας επειδή κατασκηνώνουν σε ένα πάρκο που κινδυνεύει να γίνει ακόμα ένας ναός μάταιης υπερκατανάλωσης και αγοραπωλησίας ως επί τω πλείστω άχρηστων ειδών που κατασκευάζονται από ανήλικους δούλους σε χώρες τριτοκοσμικές. Κλασικό παράδειγμα καπιταλισμού που επιβάλλεται και ταυτίζεται με Ναζιστικές, απάνθρωπες πρακτικές.