Σε ένα βίντεο 37 δευτερολέπτων μπορεί να δει κανείς γιατί τόσος κόσμος προσπαθεί μάταια να γίνει όπως τα μοντέλα στα περιοδικά.
Τα πρότυπα ομορφιάς όπως έχουν καθιερωθεί σε περιοδικά και τηλεόραση δημιουργούν ένα αίσθημα ανεκπλήρωτης προσπάθειας καθώς ότι και να κάνουν,τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το photoshop. Συνέχεια →
Η Μ. Ρεπούση ανεβαίνει τρέχοντας -χωρίς σημαντικές διεθνείς δημοσιεύσεις- τα σκαλιά της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Οι βλέψεις της Μαρίας Ρεπούση για την ανέλιξη της στον τομέα της ιστορικής διδασκαλίας φάνηκαν ήδη από τα νεανικά της χρόνια, όταν ήταν διορισμένη ως καθηγήτρια Γαλλικών σε γυμνάσιο των Ιωαννίνων. Η πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας δεν άργησε να μεταπηδήσει στον κλάδο της Ιστορίας αποφασίζοντας να φοιτήσει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αφού -όπως αναφέρει στο βιογραφικό της- στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών στο διεθνώς αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο PARIS 1 της Σορβόνης. Στο ίδιο πανεπιστήμιο έκανε και το διδακτορικό της δίπλωμα το οποίο θεωρείται ένα από τα κορυφαία στην Ευρώπη. Τα ιστορικά της ενδιαφέροντα φάνηκαν και από τη διατριβή της με αντικείμενο την επίμαχη περίοδο του «συνωστισμού», υπό τον τίτλο: «Ελλάδα και Τουρκία 1919-1923. Η εξέλιξη και η συνάντηση μέσω της ενσάρκωσης της Μεγάλης Ιδέας». Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εργασία που έρχεται πολύ αργότερα και αφού έχει κάνει την εμφάνιση της στην πολιτική ζωή της χώρας, με τίτλο «Το νέο ’21. Η ανολοκλήρωτη ελληνική επανάσταση στις εθνικιστικές και κοινωνιστικές αφηγήσεις της πρώτης εκατονταετηρίδας της».
Μηδέν εις το «πηλίκιον»
Καθηγητές και μέλη του εκπαιδευτικού χώρου κάνουν λόγο για μια «άφαντη επιστημονικά» ιστορικό, Συνέχεια →
Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαριές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατούσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκίτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σόμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με
μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ήρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέτα, το Πρώτο, το Εμπρός.
Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλίρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλειφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν, τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, το πεστίλι πέτσα βερίκοκο, το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.
Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκκινοπίπερο.
Τα αστικά λεωφορεία Σκάνια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλε δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ήταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρι καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;
Η απάντηση των απλήρωτων εργαζόμενων τόσο στην επιστολή του Λυμπέρη όσο και στις «αγιογραφίες» που στήθηκαν στα παραδοσιακά media…
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΥΜΠΕΡΗ Α.Ε.
200 εργαζόμενοι
15 περιοδικά
2 ραδιοφωνικό σταθμοί
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
Πριν από δυόμισι χρόνια, εμείς οι εργαζόμενοι των Εκδόσεων Λυμπέρη, κληθήκαμε να στηρίξουμε τον «καπετάνιο», Αντώνη Λυμπέρη, για να μην βουλιάξει το «καράβι», όπως του άρεσε να επαναλαμβάνει. Σε αυτά τα δυόμισι χρόνια έχουμε υποστεί τρεις μειώσεις μισθών – πολλοί και τέσσερις.
Κατά τον προηγούμενο, όπως και φέτος, υποχρεωτικά περιήλθαμε σε εκ περιτροπής (4μερη) εργασία, που σήμαινε κι άλλη συρρίκνωση των αποδοχών μας.
Το τελευταίο οκτάμηνο αρχίσαμε να πληρωνόμαστε «έναντι» αυτών των κατακερματισμένων Συνέχεια →
Ανακοινώθηκε σε εργαζομένους και στελέχη ότι ο όμιλος δεν θα γλυτώσει το λουκέτο.
Ραγδαίες είναι οι εξελίξεις στις εκδόσεις Λυμπέρης, καθώς ανακοινώθηκε σε εργαζομένους και στελέχη ότι ο όμιλος δεν θα γλυτώσει το λουκέτο. Σύμφωνα με τη Lifo, ήδη οι εργαζόμενοι μαζεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα από τα γραφεία του εκδοτικού ομίλου στο Κορωπί, ενώ μέσα στις επόμενες ημέρες κάποιοι από τους τίτλους της Liberis Publications, μεταξύ αυτών τα περιοδικά «Εγώ» και «Status», θα μεταφερθούν στις Αττικές Εκδόσεις του Θεοχάρη Φιλιππόπουλου.
Άγνωστο παραμένει ωστόσο το μέλλον των διεθνών τίτλων, για τους οποίους έχει δείξει ενδιαφέρον η «Δάφνη» του Θοδωρή Κυριακού και μέσα στην εβδομάδα αναμένεται στην Ελλάδα κλιμάκιο της Conde Nast, ώστε να συζητηθούν οι όροι της μεταβίβασης. Οι συζητήσεις που θα γίνουν αφορούν στα περιοδικά «Vogue», « Men’s Health» και «Glamour».
Υπενθυμίζεται ότι στον όμιλο Λυμπέρη ανήκουν τα περιοδικά Hello, Vogue, Glamour, Lifestyle, Status, Συνέχεια →
Η Μ. Ρεπούση ανεβαίνει τρέχοντας -χωρίς σημαντικές διεθνείς δημοσιεύσεις- τα σκαλιά της ακαδημαϊκής κοινότητας. 
mySatellite 