Κάθετοι, πράσινοι κήποι

Τα τελευταία χρόνια γίνεται και στη χώρα μας μια προσπάθεια να φυτευτούν δώματα, ταράτσες, βεράντες και να γίνουν μικροί κήποι στις πολυκατοικίες και τα σπίτια. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν νέες εξελίξεις στις τεχνικές και το σχεδιασμό των χώρων πρασίνου διεθνώς. Μια επαναστατική πρόταση, που δεν μπορεί παρά να κινήσει το ενδιαφέρον σας, είναι η κάθετη φύτευση. Αξίζει να τη δοκιμάσετε…

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα της νέας αυτής πρότασης είναι το μουσείο «Quai Branly» στο Παρίσι, ένας χώρος που φιλοξενεί έργα τέχνης από πρωτόγονους πολιτισμούς των πέντε ηπείρων και βρίσκεται κοντά στον πύργο του Άιφελ. Ο αρχιτέκτονας Jean Nouvel, ο οποίος κέρδισε φέτος το αρχιτεκτονικό βραβείο Pritzker, συνεργάστηκε με το βοτανολόγο Patrick Blanc, που σχεδίασε την επένδυση της πρόσοψης του μουσείου με φυτά, δημιουργώντας έναν υπέροχο κάθετο κήπο. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό!

Πώς θα καλύψετε τους τοίχους με φυτά

● Ο πιο απλός τρόπος είναι να επενδύσετε τους τοίχους με αναρριχώμενα. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να έχετε στη διάθεσή σας χώμα, είτε στο έδαφος είτε σε δοχεία. Φυτεύετε αναρριχητικά που έχουν τη δυνατότητα να στηρίζονται μόνα τους (όπως ο κισσός ή ο παρθενόκισσος) ή υποβοηθούμενα από στηρίγματα και πλέγματα. Στους σκιερούς τοίχους, όπου μπορεί να παρουσιαστεί πρόβλημα υγρασίας, προτιμήστε να φυτέψετε φυλλοβόλα φυτά, που το χειμώνα αφήνουν τον τοίχο γυμνό και εκτεθειμένο στην ακτινοβολία.

Παράδεισος της παιδοφιλίας και του αγοραίου έρωτα η Πάτρα. Ανήλικα κορίτσια εκδίδονται για 10 ευρώ

Του Γιάννη Γεωργόπουλου

Παράδεισος της παιδοφιλίας και του αγοραίου έρωτα με αντικείμενα του πόθου κορίτσια ηλικίας 9 , 19 και 12 χρόνων αναδεικνύεται το τελευταίο διάστημα η Πάτρα.
Πρωταγωνίστριες μικρές από την γειτονική Ρουμανία οι οποίες με καθοδήγηση έχουν μετατρέψει σε στέκι τους το άνω μέρος της πλατείας Γεωργίου και τμήμα της οδού Πατρέως

«Ε, όχι και φόρο στους κοινόχρηστους χώρους των πολυκατοικιών»

Από τους ΣΤΡΑΤΟ ΠΑΡΑΔΙΑ και ΟΡΕΣΤΗ ΣΕΙΜΕΝΗ

Στις πράξεις σύστασης οριζοντίου/καθέτου ιδιοκτησίας των πολυόροφων κτιρίων και τα σχέδια που τις συνοδεύουν, καθορίζεται πάντοτε ποιες είναι οι ΙΔΙΟΚΤΗΤΟΙ χώροι, δηλαδή οι επιμέρους αυτοτελείς ιδιοκτησίες (διαμερίσματα, γραφεία, καταστήματα κλπ.) που ανήκουν η κάθε μια στον ιδιοκτήτη της, και ποιοι είναι οι ΚΟΙΝΟΚΤΗΤΟΙ χώροι του κτιρίου, που ανήκουν κατά κυριότητα σε όλους τους συνιδιοκτήτες, και οι οποίοι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες:

1.Κοινόχρηστοι είναι οι χώροι που ανήκουν κατά κυριότητα και χρήση σε όλους τους συνιδιοκτήτες

2.Χώροι αποκλειστικής χρήσης είναι ορισμένοι κοινόκτητοι μεν χώροι της πολυκατοικίας για τους οποίους όμως έχει συμφωνηθεί στην πράξη σύστασης της οριζοντίου ιδιοκτησίας ότι δυνατότητα χρήσης τους έχει αποκλειστικά ο εκάστοτε ιδιοκτήτης συγκεκριμένης ιδιοκτησίας, στην οποία ο χώρος αυτός αποτελεί παράρτημα.

Η σημαία

Μ’ έφαγε φέτος η γυναίκα μου. Τράβα ρε άνθρωπε να πάρεις μια σημαία δεν κάνει τα χίλια τάλιρα. (Εκείνη που είχε προίκα απ’ το Δοκίμι την χάσαμε εδώ και χρόνια σε μια μετακόμιση). Νοιώθω είπε την ανάγκη της, φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εγώ δεν ήμουνα ποτέ φανατικός της πατρίδας της σημαίας κι όλων αυτών των δήθεν υπερπατριωτισμών, ήμουν πάντα περισσότερο των ανθρώπων, της ελευθερίας τους των δικαιωμάτων τους και της αξιοπρέπειάς τους. Τέλος πάντων.

Πήγα τι να ’κάνα, γλυτώνεις; Δε γλυτώνεις. Αλλά να πω και του στραβού το δίκιο ετούτη την ανάγκη φέτος σα να την ψιλοένιωθα κι εγώ. Και την κουβάλαγα χθες Σάββατο μέσα στο δρόμο σαν ακόντιο. Με βλέπει ένας κουτσός παππούς εκεί κοντά στο σπίτι και μου ζητάει να τηνε ξεδιπλώσω. Την ξεδιπλώνω. Στάθηκε προσοχή, και μου είπε συγκινημένος: Μπράβο λεβέντη μου. Έχω πολύ καιρό να δω τέτοια σημαία με τα χρυσά της τα κρόσσια και το σταυρό στο γαλανόλευκο κοντάρι. Ένα «κολόπανο» μου είπε την καταντήσανε οι ξεφτιλισμένοι τη σημαία μας. Κι εγώ δεν ήξερα τι να του πω και δεν του είπα τίποτα. Κι εκεί πρόσεξα πως φέτοs είχε και το μανάβικο σημαία που έριχνε τη σκιά της σε λεμόνια Αιγύπτου και πατάτες Τουρκίας, και το κρεοπωλείο ανάμεσα στα σφαγμένα Αργεντίνικα κρέατα και Γερμανικά λουκάνικα…

Δίκιο είχε σκέφτηκα η γυναίκα μου όλοι φέτος κρεμάσανε σημαία. Οι πολυκατοικίες συναγωνίζονταν λες, ποια θα έχει τα περισσότερα γαλανόλευκα μπαλκόνια. Έμοιαζε λίγο σαν προσκλητήριο, λες και θα περνούσε κάποιος να μετρήσει τις σημαίες. Την έδεσα κι εγώ στου μπαλκονιού τα κάγκελα κι είμαστε όλοι σημαιοστολισμένοι κι όμορφοι, και γενικώς πολύ περήφανοι. Κι εκεί μου μπήκε στο μυαλό ότι με τούτη τη σημαία φωνάζουμε ότι είμαστε Έλληνες, σε μια ουσιαστικά κατακτημένη περιοχή, κι ότι κοιτάζοντας ετούτο το γαλανόλευκο πανί, ίσως να θυμηθούμε και κάποια από τα χαρίσματα μας. Όχι του έθνους, αλλά της φυλής. Ίσως να θυμηθούμε ότι τούτος ο λαός είχε αξιοπρέπεια, είχε πείσμα, κι είχε και νεύρο. Κι είχε και τσίπα κύριοι της κυβέρνησης κι αξιοσέβαστε πρόεδρε της Δημοκρατίας. Και ο παππούς που στάθηκε προσοχή μπροστά στη δικιά μου τη σημαία ήταν τραυματίας του Αλβανικού όπως έμαθα αργότερα στο καφενείο που έλεγα το περιστατικό. Δεν βγήκε πότε όμως να λέει δημόσια ότι εγώ αγωνίστηκα για

Θέλουν να πάρουν τα σπίτια μας

Ένα πολύ καλό παλιό κείμενο που είδαμε εδώ και το ανεβάζουμε λόγω της συνεχιζόμενης επίθεσης των σκύλων της κυβέρνησης στην κατοικία του Έλληνα πολίτη.

Ο φόρος μέσω της ΔΕΗ για κάθε κτίσμα, το νέο οθωμανικό χαράτσι δηλαδή, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία.  Είναι ένα ακόμα κεφαλαιώδες μέτρο ενάντια στην εργαζόμενη και λαϊκή οικογένεια. Το άγχος κάθε νοικοκύρη να πάρει ένα σπίτι στην πόλη μου μένει ή και ένα εξοχικό προέρχονταν από την αντικειμενική πραγματικότητα.

Σάμπως δεν ξέρουμε ότι για μεγάλες περιόδους μένουμε άνεργοι; Σάμπως δεν γνωρίζουμε πόσο κοστίζει μια εβδομάδα διακοπές; Δεν παίρναμε λοιπόν σπίτια για να πλουτίσουμε. Δεν θέλαμε να δώσουμε στο