Γυναίκα φίνα, καντινιέρισα

ο δύτης των νιπτήρων

Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την επικαιρότητα, αλλά είναι κάτι μήνες που θέλω να γράψω κάτι για τις καντινιέρισες. Τις γυναίκες που ακολουθούσαν το στρατό μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο, πουλώντας στους φαντάρους κρασί, καπνό και ψιλικά. Αρχικά, λέει, ήταν οι σύζυγοι των καντινιέρηδων, και ο επίσημος ρόλος τους ξεκίνησε με αξιοπρόσεκτο τρόπο ως αποτέλεσμα της (κάπως απότομης) κατάπνιξης κάθε προσπάθειας ισότητας των φύλων μέσα στη φωτιά της Γαλλικής Επανάστασης. Διότι ήδη είχαν καταταγεί στρατιωτίνες, και η στρατιωτική υπηρεσία ισοδυναμούσε με την ιδιότητα του πολίτη, κι έτσι τον Απρίλη του 1793 ψηφίστηκε ο νόμος για την εκδίωξη των άχρηστων γυναικών από το στράτευμα.  Μπορούσαν να μείνουν μόνον οι πλύστρες -και οι καντινιέρισες. 

Έχει μια ωραία περιγραφή ο Ουγκώ (Το 1793, μετάφρ. Κώστα Θεοφάνους, Αθήνα 1981). Εδώ μιλάει («με φωνή στρατιωτική αλλά συνάμα τρυφερή και κάπως ήρεμη») μια καντινιέρισα την άνοιξη του 1793, σε μια χαμένη και χήρα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 648 επιπλέον λέξεις

Πλουτίζουν πουλώντας ψεύτικα και «απολιτικά» πρότυπα σε μια νεολαία που σβήνει στην αμορφωσιά της

Μας είναι και οι δυο παντελώς αδιάφοροι. Οι απόψεις μας δεν αλλάζουν. Ούτε για τον ένα ούτε για την άλλη.

Ξεπεσμένη τραγουδοποιός η μία, ιδιοκτήτης κωλόμπαρων με τέκνο μουσική ο δεύτερος που όταν βαριέται τα ποτάδικα και τα ξενυχτάδικα(από τα οποία σημειωτέον έχει κονομήσει τα άντερά του και μαγκιά του βέβαια πουλώντας το γνωστό πνεύμα της τηλεόρασης στα γκομενάκια και στους φλούφληδες της Χαλκιδικής και της Θεσσαλονίκης)αρχίζει τα χειμωνιάτικα ξενερώματα στον ΑΝΤ1.

Συναντήθηκαν στην Σαντορίνη. Εκεί όπου το νταβατζιλίκι στα bar και το κλέψιμο πάει σύννεφο. Και