Άντε και στην Αννίτα Πάνια

Aman τo Μati mou

Ποιος κρύβεται κάτω από την υπέρλαμπρη αυτή ενδυμασία; Στολή θα μπορούσες να πεις.

Ο Φλωρινιώτης; Ο συχωρεμένος ο Μάικλ Τζάκσον; Ο περίφημος Βοιωτός κλαρινίστας, Γιώργος Μάγκας; Ο διάσημος Έλτον Τζον; Μήπως ο Τζον Τίκης; Ενδεχόμενα ο πάλαι ποτέ Βασιλιάς του ρυθμ-μπλουζ Τζέιμς Μπράουν; Ή μήπως ο ίδιος ο Βασιλιάς; Ο Έλβις Πρίσλεϊ που κατά τα εκατομμύρια των θαυμαστών του, δεν έχει πεθάνει και ζει και βασιλεύει;

Δεν είναι, λοιπόν, κανένας από δαύτους. Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, όπως λέγανε στα πανηγύρια τη δεκαετία του ’50. Είναι το φιδάκι ο Διαμαντής. Δεν είναι ούτε ο χαλκέντερος Τομ Τζόουνς λίγο πριν βγει στην πίστα. Είναι η Γιάννα Αγγελόπουλου.

 Και για να σκάσουν οι διάφορες κυράτσες που παριστάνουν τις κυρίες του καλού κόσμου, το ιδιαίτερα αυτό κομψό λευκό ταγέρ (όπως και το λευκό παντελόνι-καμπάνα) με τα συναφή κεντήματα, είναι προϊόν της νέας σειράς του οίκου Ζαν Πολ Γκοτιέ. Και τα κοσμήματα Βαν…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 728 επιπλέον λέξεις

Η Ελλάδα της κρίσης και η Ελλάδα της χλιδής

του Αντώνη Μπελούση

Την ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν στον δρόμο, ξεπαγιάζουν στα πεζοδρόμια,τρέφονται από τα συσσίτια και αυτοκτονούν από την κατάθλιψη και την ανεργία βλέποντας τα παιδιά τους να λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία, την ίδια ώρα στην ίδια χώρα που λέγεται Ελλάδα το νέο κλαμπ πλουσίων κάνει την εμφάνισή του.

Γνωστά πρόσωπα από την επιχειρηματική δραστηριότητα και την show biz αλλά και ξένοι επιχειρηματίες

Πως να τραβάς την «προσοχή»…(«συνωστίζοντας» πχ την μισή Αθήνα…)

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Στην κυριολεξία δεν έπεφτε καρφίτσα. Όλες και όλοι καλοντυμένοι. Και «ακριβοντυμένοι». Είχαν πληρώσει «τσουχτερά» τη συμμετοχή τους στο «πριβέ σεμινάριο».

Μπροστά μπροστά πρώτη θέση ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα ένας τύπος με λαμέ κίτρινο σακάκι και η συνοδός του με παρόμοια στυλιστικά ενδυματολογικά γκάτζετ πάνω της. Έξι θέσεις πιο πέρα, επίσης ξεχώριζε μια κοπέλα με ιδιαιτέρως αισθησιακό μπούστο και γενικότερη εμφάνιση.

Με το που εμφανίστηκε ο ομιλητής οι ψίθυροι σταμάτησαν.

Ο τύπος πλησίασε το βήμα κι αντί να σταθεί πίσω του και ψηλότερά τους, στάθηκε μπροστά του και κάθισε σταυροπόδι στο πάτωμα αφήνοντας το μεταλλικό θερμός του δίπλα του. Όλοι ανασηκώθηκαν από τις θέσεις τους για να δουν περίεργοι τι κάνει.

Αυτός, αντί να κοιτάξει το κοινό, τίναξε ξαφνικά το κεφάλι του αριστερά και πάνω, προσηλώνοντας το βλέμμα του έντονα κάπου αριστερά ψηλά στην απέναντι γωνία της οροφής, σαν κάτι σοβαρό να συνέβη εκεί. Σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος μέσα στην αίθουσα.

Όλοι ακολούθησαν το βλέμμα του και κοίταξαν το ίδιο σημείο.

Ο «τύπος» άρχισε να σηκώνεται και ταυτόχρονα έπιασε το θερμός του το οποίο, μόλις σηκώθηκε «του έπεσε από τα χέρια» κάνοντας έναν έντονο μεταλλικό ήχο πέφτοντας στο πάτωμα. Ήταν «κενό».