Get Rich or Die Tryin’

Σκέφτομαι, ο «αποκλεισμός» ενός 20χρονου είναι λύση, είναι απάντηση, είναι θέση, ή απλά η ευκολία μιας υποκριτικής κοινωνίας, σε πλήρη σαπίλα, (η οποία δεν μπορεί/αντέχει) να βάλει τα χέρια επί τον τύπον των ήλων, μήπως και ολόκληρη «ανά-μορφωθεί»;

Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά -«με τα καλάσνικοφ»-, που συνεχώς αυξάνονται, από τη μια και την άλλη πλευρά, είναι τόσο μεμονωμένα περιστατικά; Είναι μεμονωμένα τα πρεζάκια που αυξάνονται στις γειτονιές; Ή είναι η κορυφή του παγόβουνου με το οποίο αρνούμαστε σαν κοινωνία επιτέλους να ασχοληθούμε σοβαρά, με αυτοκριτική, αυτογνωσία και πρότυπα ζωής τέτοια, ώστε να λειτουργήσουν σαν τεράστιοι αερόσακοι, καθώς οδεύουμε σούμπιτοι σαν νέος Τιτανικός στην τέλεια καταστροφή αυτού που κάποτε ονομάζαμε κοινωνία;

Διαβάζω στο τατού, πάνω στο νεανικό σώμα με τους κοιλιακούς, του νέου αποδιοπομπαίου τράγου: “Γίνε πλούσιος η πέθανε προσπαθώντας γι’ αυτό» κι αναρωτιέμαι γιατί κανείς σήμερα δεν στέκεται να σκεφτεί με ψυχραιμία, ότι αυτό (και αυτό) το νέο παιδί είναι αποτέλεσμα ενός βομβαρδισμού από λάθος πρότυπα και στατιστικές κοινού, που τα τελευταία χρόνια ρήμαξαν τις αξίες μας.

Τι άλλο από ιδιωτική πτώχευση, είναι το ιδανικό ενός νέου ανθρώπου να είναι τα φράγκα κι ο πλουτισμός;

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ «ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ» ΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΠΟΥ ΡΗΜΑΞΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Θα φέρουν “ανάπτυξη” αυτοί που εκβίαζαν κάθε Ελληνική επιχείρηση με πρόσχημα το “Greek Exit”;

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών συναντήθηκαν με εκπροσώπους πολυεθνικών, υπό τον μανδύα της “ανάπτυξης” και των “επενδύσεων”, προκειμένου να τους διαβεβαιώσουν ότι η απειλή του Grexit δεν υφίσταται.

Μεταξύ των παρευρισκομένων, υπήρχαν οι γνωστές πολυεθνικές προμηθεύτριες εταιρείες των Ελληνικών

Μια ζωή λάθος πατήματα

γραφει ο αρισταρχος

…διψάσαμε το μεσημέρι

μα το νερό γλυφό …

Έβαλε το κλειδί στην εξώπορτα και την άνοιξε. Όλη η οικογένεια μαζεμένη τον περίμενε για το μεσημεριανό φαγητό. Η όμορφη γυναίκα του και τα δυό του παιδιά. Η Ειρήνη δέκα πέντε χρονών κι ο Βασιλάκης στα δώδεκα, απόφοιτος του Δημοτικού. Τους χαιρέτησε όλους με την σειρά και αφού άλλαξε κάθισε στο στρωμένο τραπέζι.

-Να κάνουμε τον σταυρό μας πρώτα, είπε ζωηρά.

Τα παιδιά και η γυναίκα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Δεν ξαναέγινε αυτό ποτέ. Προσευχή πριν το τραπέζι; Κάτι άλλαξε στον πατέρα και δεν πέρασε έτσι. Εν τάξει Χριστιανικό σπίτι είναι, αλλά αυτό με την προσευχή τους φάνηκε λίγο τραβηγμένο. Όχι ότι ήταν τίποτε κακό αλλά να, δεν είχε ξαναγίνει.

-Ξέρω τι σκέπτεστε. Όχι δεν τρελάθηκα, αλλά σήμερα έγινε κάτι στην δουλειά και με τρόμαξε πολύ.

Κρεμάστηκαν όλοι από πάνω του.

-Έδιωξαν από την δουλειά δύο άτομα με κλήρο. Ευτυχώς την γλύτωσα. Ο Δημήτρης και ο Στέλιος έχασαν την δουλειά τους, δυστυχώς. Και έχουν παιδιά υποχρεώσεις. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να ανεβάσουμε λίγο την πίστη μας. Χρειαζόμαστε τώρα την βοήθεια του Θεού περισσότερο από άλλη φορά. Άλλωστε όταν ήμουν μικρός ποτέ δεν πετούσα μπουκιά ψωμί στα σκουπίδια, στον δρόμο. Έκανα τον σταυρό μου και ζητούσε από την Παναγία συγχώρεση. Ύστερα φιλούσα το κομμάτι το ψωμί και το πέταγα στα κεραμίδια να το φάνε τα πουλιά. Φοβάμαι πως θα πρέπει να αρχίσουμε να σεβόμαστε κάποια πράγματα γιατί τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.