Ρωμαίοι
Ελληνικό ψηφιδωτό 1700 ετών βρέθηκε στην Τουρκία
Οι Τούρκοι αποκρύβουν τον ελληνικό πολιτισμό της Αμάσειας
Ψηφιδωτό 1700 ετών ανακαλύφθηκε τυχαία στην κεντρική επαρχία της Ανατολίας, Αμάσεια. Εντόπιοι ειδικοί ισχυρίζονται ότι το ψηφιδωτό είναι μεγέθους 80 τετραγωνικών μέτρων και ανήκει στην αρχαία Ρωμαϊκή Περίοδο και κατά πάσα πιθανότητα ήταν το δάπεδο ενός αρχαίου κτηρίου του Δήμου για συνεδριάσεις.
Ο κυβερνήτης της Αμάσειας, Halil Comaktekin δήλωσε ότι Συνέχεια
Τέχνη και θεραπεία
Γράφει ο Θανάσης Δρίτσας, Καρδιολόγος
Η δημιουργικότητα στον άνθρωπο σχετίζεται με την υγεία και όταν ο άνθρωπος σταματήσει να είναι δημιουργικός τότε έχει πιθανότητες να χάσει και την υγεία του. Αυτή είναι η βασική αρχή των θεραπειών μέσω μουσικής αλλά και της θεραπείας μέσω τέχνης γενικότερα, δηλαδή να καταφέρει ο άνθρωπος να επαναφέρει στη ζωή του την πρωτογενή ‘δημιουργική παιδικότητα’ και το στοιχείο του παιχνιδιού έτσι ώστε να βρεί πάλι το αρχέγονο ‘μουσικό παιδί’ το οποίο είναι βαθιά κρυμμένο σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα απο τη μουσική τους παιδεία. Και βέβαια η ζωή η ίδια, με τις πολλές απρόσμενες αλλαγές της, μοιάζει με ένα κομμάτι μουσικής jazz. ‘Οπως και στη μουσική Συνέχεια
Κάτω από την κληματαριά της πατρίδας
γραφει ο αρισταρχος
Μια φορά και κάποιον καιρό βρέθηκα σε μια πόλη, πύλη εισόδου σε μια χώρα απ’ αυτές που είχαν οι Ρωμαίοι για την είσπραξη των φόρων. Μεσοκαλόκαιρο με αφόρητη ζέστη.
Ένας καφενές και μια κληματαριά απ’ έξω να δροσίζει κάθε θερμόπληκτο που δεν πήγαινε στην θάλασσα. Είχε σύνορα και με την θάλασσα και με το βουνό. Και με τον Βούδα και με τον Αλλάχ, που λένε. Κάτω από την κληματαριά πέντε άνθρωποι πίνουν και συζητάν, κι εγώ …, τι θέλει η αλεπού στο παζάρι.
-Καλησπέρα αφεντάδες. Είπα και χαμογέλασα.
Άλλος είπε γειά σου, άλλος καλησπέρα , άλλος κάτι ακατάληπτο κι ο τελευταίος τίποτα. Οι τρεις με κοιτάζαν ίσια και οι υπόλοιποι με γερμένο το κεφάλι και τα μάτια ανασηκωμένα. Τουρκοκρατικό κατάλοιπο μιας καταραμένης εποχής.
-Να μπω στην παρέα σας να πιω κάτι γιατί στέγνωσα;
Και μπήκα. Καταδεκτικοί οι άνθρωποι και ξύπνιοι. Με το που κάθισα άρχισε το ξεψάχνισμα. Ούτε ο καφετζής έφευγε να μου φέρει την παραγγελιά. Αυτιά τεντωμένα να ακούσουν ποιος είμαι από πού έρχομαι, που πηγαίνω, τι δουλειά κάνω και πόσα παίρνω. Κι άλλα πολλά μέχρι να ανοιχτούν και ν’ αρχίσουν να μιλούν σαν να μην ήμουν εκεί, ή τουλάχιστον σαν νάμουν δικός τους. Συνέχεια