Η παγκόσμια ημέρα της καριόλας που τα θελε ο κώλος της

 

 (Η αρχική αποκρουστική φωτογραφία σεξουαλικού εγκλήματος αντικαταστάθηκε για λόγους προστασίας ευαίσθητων ομάδων καθώς το δημοσίευμα πήρε μεγάλη έκταση, πολύ μεγαλύτερη από ότι ήταν αναμενόμενο. Η φωτογραφία έφυγε, η σεξιστική υποκρισία και σκληρότητα παραμένει)

Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.

Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.

Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα.

Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.

Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.

Η επινόηση και η θεραπεία της ομοφυλοφιλίας

(του Γελωτοποιού)

Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται, ομοφυλοφιλία δεν υπήρχε πριν το 1869. Όχι πριν την επινοήσει ο Ούγγρος γιατρός Benkert. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο οι σοδομίτες.

Η σοδομία ήταν μια «ασαφής κατηγορία» που περιλάμβανε σεξουαλικές σχέσεις –όχι απαραίτητα πρωκτικές- μεταξύ ανδρών, ανδρών και ζώων, ανδρών και γυναικών, γυναικών και γυναικών (η κλειτορίδα θεωρείτο ακόμα ένα ατροφικό πέος), με σκοπό την αποφυγή της αναπαραγωγής. Η σοδομία απαγορευόταν για λόγους θρησκευτικής τάξης. Τη χαρακτήριζαν «αποτρόπαιο αμάρτημα».

Η σοδομία ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ιδιάζουσα ταυτότητα –όπως θεωρείται στις ημέρες μας η ομοφυλοφιλία. Ήταν μια πρόσκαιρη παρέκκλιση και τίποτα περισσότερο.

Κατά τον 18ο αιώνα, το έγκλημα αποσπάστηκε από τη δικαιοδοσία της Εκκλησίας, έγινε ποινικό αδίκημα και το λεξιλόγιο άλλαξε. Πιο συχνή ήταν η χρήση των λέξεων «παιδεραστία» και «ατιμία» (στη διάλεκτο της αστυνομίας), χωρίς να υπάρχει διάκριση ανάμεσα σε ανήλικους και ενήλικους.

Ο Γαλλικός Ποινικός Κώδικας του 1791 (μετά την Επανάσταση) δεν καταδίκαζε πλέον τη σοδομία καθ’ εαυτήν. Μόνο η παιδοφιλία ήταν έγκλημα.

Ε, όχι και σεξισμός! Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Δεν ξέρω ασφαλώς τι είναι και τι κάνει στην υπόλοιπη ζωή της η κα Κωνσταντοπούλου αλλά παρακολουθώντας την σε τηλεοπτικές εκπομπές να διακόπτει ξέφρενα και αγενώς τους συνομιλητές της, να λέει άσχετα με τις ερωτήσεις πράγματα, να είναι αχρείαστα επιθετική και προσβλητική και να επιδιώκει να είναι μονίμως το θυελλώδες κέντρο της συζήτησης, έχω καταλήξει ότι στον δημόσιο λόγο της έχει ένα βασικό έλλειμμα. Αστικής ευπρέπειας. Όχι καθωσπρεπισμού και τυπικότητας αλλά εκείνης της συμπεριφοράς που αποπνέει την πραγματική ευγένεια μέσα από τον σεβασμό της προσωπικότητας του συνομιλητή και αντιπάλου.

 Ας το ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής. Δεν υπάρχει καμία πολιτική σχέση μεταξύ Ζωής Κωνσταντοπούλου και Κασιδιάρη και νομίζω ότι οποιοσδήποτε συμψηφισμός συμπεριφορών συσκοτίζει την πραγματικότητα και δρα εξ αντικειμένου υπέρ των Χρυσαυγιτών.

Γενικότερα ο σχετικισμός, που συχνά αγαπά ο δημόσιος λόγος, στη συγκεκριμένη περίπτωση κρύβει παγίδες και στο τέλος αθωώνει τους φασίστες. Αν δεν αποφασίσουμε οριστικά ότι υπάρχουν από τη μία όλοι οι άλλοι, από την άλλη η Χρυσή Αυγή και ανάμεσά τους χάος θα καταντήσουμε να την έχουμε εντάξει στις πολιτικές διαφωνίες του δημοκρατικού διαλόγου, ο οποίος συχνά δεν είναι υψηλού επιπέδου αλλά αυτό αφορά αυτούς που πιστεύουν στη Δημοκρατία και όχι τους εχθρούς της. Οι εχθροί της ανήκουν στον σκοτεινό υπόκοσμο και αν τώρα έχουν ξεπηδήσει όπως ξεπηδούν τα ποντίκια από τα λαγούμια και βγαίνουν στα χαλάσματα, αυτό δεν θα πει πως πρέπει να τα ταΐζουμε. Τα χαλάσματα πρέπει να φτιάξουμε.

Στο πλαίσιο λοιπόν του δημοκρατικού τόξου και χωρίς καμία αναφορά σε ναζιστές ας μιλήσουμε για την κα Κωνσταντοπούλου. Ας μην ακολουθήσουμε δηλαδή το δικό της παράδειγμα όταν αποκαλούσε Κασιδιάρη τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για να διαμαρτύρεται τώρα το κόμμα της ότι υπέστη τον ίδιο σχετικισμό και η ίδια. Αυτά αν επιτρέπονται επιτρέπονται για όλους. Δεν θα ‘πρεπε για κανέναν.

Οι υπερασπιστές της ανασύρουν στην πρώτη γραμμή αμύνης τον σεξισμό. Ας γελάσουμε. Η πρακτική της και η αντιμετώπισή της δεν έχουν να κάνουν με το φύλο της – και άλλοι πολιτικοί στο παρελθόν, και άνδρες και γυναίκες, έχουν δεχτεί κριτική για την τηλεοπτική συμπεριφορά τους. Για παράδειγμα οι κυρίες Κανέλη, Δούρου και Παπακώστα έχουν κάνει πολλούς εχθρούς στα τηλεοπτικά πάνελ – έχουν