σιωπή
Ληστές τραπέζης….Η συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών απάντησαν ότι αν ήξεραν ότι δεν θα συλληφθούν, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση να ληστέψουν μία τράπεζα
Το πιο ενδιαφέρον στις τραπεζικές διαφημίσεις δεν είναι τα επιτόκια: είναι η καπηλεία της ανθρώπινης τρυφερότητας.
Ακούμε για τράπεζες που «σε σκέφτονται», «έχουν χρόνο για σένα», «είναι στο πλευρό σου», «σε ακούνε», «είναι δίπλα σου παντού και πάντα». (Υπάρχει περιστασιακά και η συμμετρικά αντίθετη όψη: διαφήμιση στην οποία κάποιος που πέφτει από το αεροπλάνο, πριν να προσκρούσει στο έδαφος σκέφτεται ότι θα ήθελε να έχει αλλάξει τράπεζα.)
Την τράπεζά του ο πελάτης την αγαπά, δεν τη διαλέγει σαν οδοντόβουρτσα.
Υπάρχουν διαφημιστικές καμπάνιες τραπεζών που πόνταραν σε αυτή τη ρητορική της καταναλωτικής αγάπης, που είχε λανσάρει πετυχημένα η McDonalds.
Αν δεν ήξερε κανείς περί τίνος πρόκειται, θα νόμιζε ότι μιλάμε για συνοικέσιο. Αυτό βέβαια το κάνει όλη η διαφήμιση, όχι μόνο οι τράπεζες. Η διαφορά είναι ότι, αντίθετα με τις διαφημίσεις για οδοντόβουρτσες, στην περίπτωση των Συνέχεια
Get Rich or Die Tryin’
Σκέφτομαι, ο «αποκλεισμός» ενός 20χρονου είναι λύση, είναι απάντηση, είναι θέση, ή απλά η ευκολία μιας υποκριτικής κοινωνίας, σε πλήρη σαπίλα, (η οποία δεν μπορεί/αντέχει) να βάλει τα χέρια επί τον τύπον των ήλων, μήπως και ολόκληρη «ανά-μορφωθεί»;
Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά -«με τα καλάσνικοφ»-, που συνεχώς αυξάνονται, από τη μια και την άλλη πλευρά, είναι τόσο μεμονωμένα περιστατικά; Είναι μεμονωμένα τα πρεζάκια που αυξάνονται στις γειτονιές; Ή είναι η κορυφή του παγόβουνου με το οποίο αρνούμαστε σαν κοινωνία επιτέλους να ασχοληθούμε σοβαρά, με αυτοκριτική, αυτογνωσία και πρότυπα ζωής τέτοια, ώστε να λειτουργήσουν σαν τεράστιοι αερόσακοι, καθώς οδεύουμε σούμπιτοι σαν νέος Τιτανικός στην τέλεια καταστροφή αυτού που κάποτε ονομάζαμε κοινωνία;
Διαβάζω στο τατού, πάνω στο νεανικό σώμα με τους κοιλιακούς, του νέου αποδιοπομπαίου τράγου: “Γίνε πλούσιος η πέθανε προσπαθώντας γι’ αυτό» κι αναρωτιέμαι γιατί κανείς σήμερα δεν στέκεται να σκεφτεί με ψυχραιμία, ότι αυτό (και αυτό) το νέο παιδί είναι αποτέλεσμα ενός βομβαρδισμού από λάθος πρότυπα και στατιστικές κοινού, που τα τελευταία χρόνια ρήμαξαν τις αξίες μας.
Τι άλλο από ιδιωτική πτώχευση, είναι το ιδανικό ενός νέου ανθρώπου να είναι τα φράγκα κι ο πλουτισμός; Συνέχεια
Η σιωπή των «Ευαίσθητων» μπροστά στην νέα σφαγή μεταναστών άπο Τούρκους δουλέμπορους αποδεικνύει:Αντρο δουλέμπορων και εθνικών νταβατζήδων η Ελλαδα.
Τελειώνουν τα παραμύθια των καθαρμάτων με την ανθρωπιστική προβιά και τις χρυσοφόρες ΜΚΟ. Αυτούς που αποσιωπούσαν τις χιλιάδες δολοφονίες μεταναστών, λες και ήξεραν ότι γίνονταν από δουλέμπορους. Εκτός από την εκατόμβη του Αιγαίου, οι απανωτές φρικτές δολοφονίες στα καταγώγια της Αθήνας δεν έφεραν ούτε ένα δάκρυ στους αλλαλάζοντες επαγγελματίες του “ανθρωπισμού”.
Οι νταβατζήδες – μεγαλεργολάβοι δεν έχουν αφιερώσει ούτε μία σελίδα στα δισεκατομμύρια του δουλεμπορίου. Άλλωστε τα χρυσοπληρωμένα κρατικά έργα, γίνονται με μαύρη εργασία από τους υπεργολάβους που στην ανάγκη “τσιμεντώνουν” τους νεκρούς εργάτες στα θεμέλια της “ισχυρής Ελλάδας” του Σημίτη και των τοκογλύφων.
Όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη είναι συνένοχοι. Έχουν καταστήσει την Ελλάδα άνδρο ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Ξιφουλκούν κατά του “ρατσισμού” όταν οι ίδιοι είναι συνεταιράκια με τους απογόνους των οθωμανών δουλεμπόρων που ξερίζωναν με το ίδιο μίσος τον Ελληνισμό και την υποσαχάρια Αφρική. Αυτοί είναι οι ιδρυτές και θιασώτες του παγκόσμιου ρατσισμού που με κατάπτυστα “ιερά” βιβλία βάφτιζαν τους απίστους αντικείμενα, τις ανθρώπινες ζωές γρόσια.
Μεθοδική ,συνεχής και χωρίς καμία απάντηση “άλωση” του Αιγαίου συντελείται κάθε μέρα με τις πτήσεις των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών,ειδικά στο ανατολικό Αιγαίο. Η φαινομενική “ηρεμία” που αποτυπώνεται στους αριθμούς των παραβιάσεων των τουρκικών αεροσκαφών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα όσα πραγματικά επιδιώκει η Άγκυρα και τα οποία θα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά την ελληνική κυβέρνηση η οποία ετοιμάζεται να υποδεχτεί ξανά τον Τούρκο ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου.
