Αγαπητέ Αλέξη,
μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες παιδιόθεν, ήταν να «παρακολουθώ» ταλέντα που αναδύονταν σε διάφορους χώρους που με ενδιέφεραν, στην πολιτική, στον αθλητισμό, στη μουσική, στοιχηματίζοντας με τον εαυτό μου πόσο ψηλά θα πάνε.
Γνώριζα ότι η τέχνη «εξαλείφει» την προσπάθεια, έτσι, πολλά ταλέντα χάθηκαν σε βάθος χρόνου, όταν η δύναμη της θέλησης δεν επαρκούσε για να τα σπρώξει ψηλότερα.
Στην προεκλογική σου καμπάνια για το Δήμο της Αθήνας το 2005 σε πρόσεξα λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, η άλλη ενδοκομματική πρόταση για την υποψηφιότητα, παρέμενε η πιο φωτισμένη αριστερή φωνή που είχα την τιμή να γνωρίσω και προσωπικά.
Η πείρα σου από τα μαθητικά αγωνιστικά χρόνια, το γκελ σου στους νέους ανθρώπους, η καλή ομιλία σου, σε έφεραν εκεί που πίστευα, όταν οι παλιοί αποφάσισαν να παραμερίσουν μπροστά στο δυνατό σου χαμόγελο.
Ξέρεις, αυτό είναι ένα άλμα για την Αριστερά.
Ο παλαιοκομματικός δογματισμός, η αέναη διαβούλευση, η αιώνια κόντρα ανανεωτικών-συντηρητικών, πολύ συχνά απέτρεπε τις νεωτεριστικές ιδέες να προβληθούν.
Να, κάπως έτσι » πνίγηκε» ο Μπογιόπουλος στο ΚΚΕ και απολαμβάνουμε Κουτσούμπα.
Τα κατάφερες όμως, εκεί που το κύμα της χρεοκοπίας σάρωσε τους ανύποπτους Έλληνες, εκεί που η επίπλαστη ευδαιμονία αντικαταστάθηκε από τα τηλεφωνήματα των εισπρακτικών εταιρειών και αγράμματοι δημοσιογράφοι ψάχνουν κατά πόσο το χρέος μας είναι βιώσιμο.
Εκεί αναδείχθηκες και ανέδειξες αυτό το μικρό αγχωτικό -θα μπει, δεν θα μπει στη Βουλή- κόμμα της Αριστεράς, στην εν δυνάμει κυβερνητική πλειοψηφία του αύριο.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα λοιπόν, Αλέξη.
Η φενάκη της ρομαντικής πολιτικής πρέπει να αντικατασταθεί με προτάσεις αρμόζουσες στις ανάγκες των ανθρώπων μέσα στον σκληρό καπιταλισμό, που δείχνει να αποφεύγει -μα πάντα όμως- την αυτοκτονία του.
Πρέπει να πεις ότι ο λαός δεν είναι άμοιρος των επιλογών μιας χώρας, γιατί έχει δούναι και λαβείν με τους εκάστοτε κυβερνώντες, πρέπει να πείσεις ότι νόμος δεν είναι πάντα το δίκιο του εργάτη, γιατί τα αιτήματα του, συχνά δεν είναι δίκαια.
Εκτινάχτηκες και εκτίναξες τα ποσοστά του κόμματός σου σε επίπεδα ζάλης, σαν την καλλίφωνη τραγουδίστρια, που από τη μικρή επαρχιακή πόλη, της μέλλει να τραγουδήσει αίφνης στο απαιτητικό και μεγάλο κοινό της πρωτεύουσας.
Αισθάνεσαι αμήχανα όταν η antifa ρητορική σου παύει να έχει αντικείμενο, όταν η ίδια η Δεξιά εξαρθρώνει το ναζιστικό μόρφωμα.
Δυσκολεύεσαι να εκφράσεις τη χαρά σου όταν αυτό το οποίο πολεμούσες χαροπαλεύει, απλά επειδή ο αντίπαλός σου έριξε το δόρυ επάνω του.
Βασίζεσαι σε ένα σάπιο συνδικαλιστικό κίνημα, για να οδηγήσει το Σεπτέμβρη στη μεγάλη αντεπίθεση κατά της κυβέρνησης με σκοπό την εξόντωσή της.
Αντιτίθεσαι σε ό,τι θεωρείς «μνημονιακό» αντιγράφοντας τις μπουρδολογίες του ΓΑΠ, που θα έπαιρνε τα λιμάνια πίσω από τους Κινέζους και τον ΟΤΕ από τους Γερμανούς.
Υποκινείς τη στάση των πανεπιστημιακών που αντιδρούν σε μέτρα που έπρεπε να είχαμε πάρει από καιρό, στην αξιολόγηση, στον ισολογισμό, στα συγκεκριμένα κονδύλια για την έρευνα, που συχνά χάνονταν μετασχηματιζόμενα σε Porsche από «αγωνιστές» καθηγητές της Παντείου.
Αναλώνεσαι συχνά σε επικοινωνιακά κόλπα, ίδια με αυτούς που κατηγορείς -τους κυβερνώντες- επενδύοντας στη μεγάλη μάζα ανθρώπων που ελπίζουν σε σένα και που κατατρεγμένοι ήλθαν στο λιμάνι σου, μετατρέποντας το πάλαι ποτέ πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ στην Ένωση Κεντρου του σήμερα.
Χαϊδεύεις συνδικαλιστές τσαμπουκάδες υπόδικους, υπόσχεσαι ανεδαφικές ρήξεις με το διεθνές και εγχώριο Συνέχεια
Advertisements
ΑΝΑΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΓΟΝΕΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Πέντε γεγονότα και μια ερώτηση:
