Γερό «χαστούκι» από τους Βορειοηπειρώτες στον Μπένι

Επιστολή διαμαρτυρίας προς τον υπουργό Εξωτερικών και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο έστειλε η Νεολαία Βορειοηπειρωτών με αφορμή το κλίμα τρομοκρατίας που διαμορφώνεται στη Βόρεια Ηπειρο.

Στην επιστολή, η οποία κοινοποιήθηκε τόσο στον πρωθυπουργό  Αντώνη Σαμαρά όσο και στον Βορειοηπειρώτη βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ Πύρρο Δήμα, ζητείται η παρέμβαση και η στήριξη της Ελλάδας ούτως ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα και οι Βορειοηπειρώτες να ζουν επιτέλους στον τόπο τους χωρίς τον φόβο της απειλής. Στην επιστολή αναφέρεται μεταξύ άλλων:

H Koμισιόν έστειλε e-mail στην κυβέρνηση: Κλείστε τις αμυντικές βιομηχανίες Πηγή: H Koμισιόν έστειλε e-mail στην κυβέρνηση: Κλείστε τις αμυντικές βιομηχανίες

Ήρθαν, είδαν, άκουσαν, έγραψαν και αποχώρησαν – εν μέσω αποδοκιμασιών – οι επικεφαλής της Τρόικας και όπως όλα δείχνουν την Παρασκευή θα ξεκινήσει το μεγάλο παζάρι για το δημοσιονομικό «κενό» του 2014, με «βαρύ» χαρτί από την ελληνική πλευρά την εντυπωσιακή βελτίωση της εικόνας των εσόδων στο δεκάμηνο.

Το «κλειδί» παραμένει η πειστικότητα των μέτρων που προτίθεται να λάβει το υπουργείο Εργασίας για την εισφοροδιαφυγή, με στόχο να καλυφθεί έστω μέρος του «κενού» του περίπου 1 δισ ευρώ στη χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων και ήδη στη πρώτη συνάντηση της Τρόικας με τον Γ. Βρούτση παρουσιάστηκε σχέδιο που προβλέπει τον συμψηφισμό οφειλών ΦΠΑ του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις ύψους 1,2 δισ ευρώ, με οφειλές 1,4 δισ ευρώ των επιχειρήσεων προς τα Ταμεία, που υποτίθεται ότι θα αποφέρει 200 εκατ. ευρώ στο σύστημα κοινωνικής

Γερμανία: Απρόσμενη αύξηση του εμπορικού πλεονάσματος

Ανοδικά κινήθηκαν τον Απρίλιο τόσο οι εξαγωγές όσο και οι εισαγωγές της Γερμανίας, σε μια περαιτέρω ένδειξη ότι η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ανακάμπτει μετά τη συρρίκνωση που είχε παρουσιάσει στα τέλη του 2012.

Quo vadis Europa?

αἰέν ἀριστεύειν

Γράφει ο Θεόδωρος Κουτρούκης

Εν αρχή ην το αντιγερμανικό αίσθημα που βαίνει αυξανόμενο, κυρίως στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Οι λαοί θεωρούν την γερμανική κυβέρνηση (και τους πολιτικούς συμμάχους της) εν πολλοίς υπεύθυνη για την τιμωρητική επιβολή μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας και εισοδηματικής λιτότητας, κι αυτό δεν είναι καθόλου καλός οιωνός για τις προοπτικές της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Αβέβαιο φαντάζει και το μέλλον της ευρωζώνης. Η εμμονή σε ένα κοινό νόμισμα δίχως υπερκείμενη κρατική υποστήριξη προκαλεί διχασμό και διογκώνει τον ευρωσκεπτικισμό.

Στον ευρωπαϊκό ορίζοντα αχνοφαίνεται πλέον το λυκόφως του οράματος της Ε.Ε. και της ατελούς ΟΝΕ σε μια ακέφαλη Ευρώπη με γκρίζες ηγεσίες.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 308 επιπλέον λέξεις

ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ: Δεν αναδεικνύεται στα ΜΜΕ — Με φόρους και περικοπές επιδομάτων οι πολιτικοί βάζουν ταφόπλακα

Q&A: το ελληνικό δημογραφικό πρόβλημα

του Νίκου Ράπτη

Q: Αναφέρεστε στο δημογραφικό ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας! Ακου δημογραφικό! Τίποτα πιο συντηρητικό δε βρήκατε;

 

Α: Το ερώτημά σας θέτει αμέσως-αμέσως ένα ενδιαφέρον ζήτημα: πώς να αξιολογούμε τη σημασία  των διαφόρων πολιτικών-κοινωνικών ζητημάτων; Το καθεστώς ελληνικό πολιτικό σύστημα αξιολογεί ως σημαντικό ότι αποφέρει ψήφους: τα αιτήματα των ισχυρών κοινωνικών ομάδων ή των ψηφοφόρων με επιρροή. Ως εκ τούτου σπανίως λαμβάνει «δυσάρεστες» αποφάσεις, παρά μόνο όταν είναι ολοφάνερο πως η παράταση της αδράνειας ή του λαϊκισμού θα σημάνει καταβολή ακόμα βαρύτερου πολιτικού κόστους: αν ας πούμε καταρρεύσει ο προϋπολογισμός ή/και ξαναμπούμε σε επιτήρηση, θα ζημιωθούμε εκλογικά περισσότερο από ότι αν αυξήσουμε το ΦΠΑ. Οπότε….

Αυτή η αντίληψη έχει ένα «δημοκρατικό» επίχρισμα, που ίσως να παίζει και το ρόλο της «θεωρίας»: η πολιτική είναι για να «υπηρετεί τον πολίτη», να ασχολείται με όσα «νοιάζουν» τους ψηφοφόρους. Και ποιοι είμαστε εμείς για να πούμε πως σημαντικό είναι το ένα ή το άλλο; Ας το κρίνει αυτό η ίδια η κοινωνία! Εμείς εδώ «εκπροσωπούμε» την κοινωνία, τους πολίτες, τους συντοπίτες μας κ.ο.κ. Αυτοί εντέλει μας υπαγορεύουν τι θέλουν να αλλάξει -και τι όχι.

Δυστυχώς, από αυτήν την «συνταγή» απουσιάζουν εντελώς δύο πολύτιμα συστατικά: το πρώτο είναι η ισότητα. Η καθεστηκυία προσέγγιση «εκ κατασκευής» ισχυροποιεί τους ήδη ισχυρούς, που εξ ορισμού έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας, «βαραίνουν» περισσότερο εκλογικά (ιδίως σε ένα πολιτικό σύστημα όπου «ανταλλακτική αξία» έχει το χρήμα, η διασημότητα, η οικογενειακή παράδοση) κ.ο.κ. Το δεύτερο είναι η ευθύνη: λειτουργώντας κατ, αυτόν τον τρόπο, η πολιτική εξουσία απορρίπτει μετά βδελυγμίας έννοιες όπως «πρόγνωση», «χρέος», «παιδαγωγικός ρόλος της πολιτικής». Απορρίπτει δηλαδή την ουσία της «ηγετικότητας», του αγγλοσαξονικού «leadership».

Προτείνω να αξιολογήσουμε τα πολιτικά μας προβλήματα αλλιώς: κριτήριό μας να είναι ποια από τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα, εφόσον εξελιχθούν ανενόχλητα για μερικά ακόμα χρόνια, θα προκαλέσουν αμετάκλητες, ανεπίστρεπτες, ανεπανόρθωτες ζημιές. Πόσο μάλλον αν αυτές οι βλάβες θα είναι εις θέση να υπονομεύσουν ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας και του ελληνισμού, ως δημοκρατικού-εθνικού κράτους, μέσα σε έναν ορατό χρονικό ορίζοντα…

Κατ, αρχήν, υπάρχουν τέτοια ζητήματα; Ε, λοιπόν υπάρχουν, και το ένα είναι το δημογραφικό! Δυστυχώς για μας βέβαια, είναι πράγματι ένα ζήτημα που στην τρέχουσα πολιτική αγορά δεν «πουλάει», δεν είναι, όπως λέγεται, «σέξι». Φταίει η πολιτική μας ιστορία γι, αυτό, αλλά και η πολιτική σημειολογία της μεταπολίτευσης: για το δημογραφικό μιλάνε συνήθως «συντηρητικοί», «αντιδραστικοί», «εθνικιστές» κ.ο.κ (η εκκλησία, οι οργανώσεις πολυτέκνων, κ.λπ). Αρα είναι ένα θέμα με το οποίο δεν ασχολούμαστε! Ανάλογα προβλήματα συναντώνται στη Βρετανία (όπου η γραμμή μεταξύ «ιδιωτικού» και «δημοσίου» είναι πολύ βαθιά και πολύ πλατειά και κάθε επιδίωξη παρέμβασης του κράτους στον ιδιωτικό χώρο, στο πόσα παιδιά π.χ. θα γεννά κάθε γυναίκα, θεωρείται τουλάχιστο άκομψη), στη Γερμανία προφανώς (όπου κάθε συζήτηση περί δημογραφίας αποπνέει μια αύρα «ευγονικής» «φυλετικής καθαρότητας» με παραπομπές στη ναζιστική περίοδο) στην Ισπανία και την Ιταλία (όπου είναι ακόμα νωπές οι αναμνήσεις των αντιπαραθέσεων για τη νομιμοποίηση του διαζυγίου ή των αμβλώσεων).

Τα πράγματα είναι διαφορετικά στη Γαλλία, όπου η λεγόμενη «οικογενειακή πολιτική» είναι η πολιτική απάντηση της République στη φτώχεια, αλλά και στην επούλωση των τραυμάτων του Α, και κυρίως του Β, παγκοσμίου πολέμου. Έτσι στη Γαλλία το «δημογραφικό» έχει ένα «προοδευτικό» πρόσημο: δεν είναι τυχαίο από αυτήν την άποψη που η Γαλλία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στη γεννητικότητα. Με παρόμοιο τρόπο, στις σκανδιναβικές χώρες, οι πολιτικές υπέρ του παιδιού, υπέρ της απελευθέρωσης της γυναίκας κ.ο.κ συνέβαλαν αποφασιστικά στην υψηλή σχετικά γεννητικότητα.

Καταληκτικά: το δημογραφικό στην Ελλάδα θεωρείται συντηρητικό ζήτημα, δεν «πουλάει» κ.λπ. Και λοιπόν; Το ζητούμενο είναι να διαπιστώσουμε αν ένα πρόβλημα είναι σημαντικό και θα επηρεάσει το μέλλον της πατρίδας, αλλά και το δικό μας ή εκείνο των παιδιών μας! Όχι αν «πουλάει», αν είναι «δεξιό» κ.ο.κ.!

Q: Αν, όπως λέτε, το «δημογραφικό» έχει συντηρητικό πρόσημο, αυτό οφείλεται στο ότι έχει πολύ

Λουκέτο σε 1.181 Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών

Στη δαγκάνα της κρίσης έχει πιαστεί ένας από τους πιο πετυχημένους θεσμούς του κράτους. Η αποδυνάμωση του ανθρώπινου δυναμικού, η έλλειψη πόρων για την κάλυψη των λειτουργικών αναγκών και η αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας οδηγούν τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών στο οριστικό