Συγχώρεσέ μου την οικειότητα, δεν γνωριζόμαστε δια ζώσης. Η σχέση μας είναι μονόπλευρη μιας και ποτέ δεν αξιώθηκα να σε γνωρίσω από κοντά. Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, μήνες τώρα. Αυτή η ροζ γραβάτα σου, κόμπος στο λαιμό μου και με πνίγει.
Η σχέση μας ξεκίνησε 10 μήνες πριν, όταν ο μπαμπάς αποφάσισε να αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο και εγώ ως ευσυνείδητος πολίτης αποφάσισα να κάνω όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να σε ενημερώσω. Όχι εσένα προσωπικά, ούτε που ήξερα το όνομά σου για να είμαι ειλικρινής, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το οποίο διευθύνεις. Βλέπεις ο μπαμπάς ως αγροφύλακας σε μια προηγούμενη ζωή -τότε που υπήρχαν ακόμα αγροί για να τους περπατήσει- ήταν συνταξιούχος του Δημοσίου. Ξεχύθηκα λοιπόν σε εφορίες, δημαρχεία, ληξιαρχεία, ΚΕΠ για το γνήσιο της υπογραφής και μια ωραία ημέρα του Ιούλη σου έφτιαξα έναν ωραιότατο φάκελο με δεκάδες χαρτιά. Στον έστειλα, τον παρέλαβες και με ενημέρωσες ότι έχεις όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά για τη μεταβίβαση της σύνταξης στη μητέρα που, παρά τη μη υπάρχουσα κοινωνική πολιτική και τις αντίξοες συνθήκες, κατά ένα περίεργο τρόπο, επιμένει να είναι ζωντανή.
Έκτοτε η σχέση μας διεκόπη μαχαίρι. Το πήρα προσωπικά, λέω δεν μπορεί, κάπου έφταιξα. Μπήκα στη Συνέχεια →
E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο 
mySatellite 